Κάθε χρόνο τα ίδια. Επιστροφή στην πατρίδα, φαγητό μέχρι να μην μπορείς να πεις «μαμά», ανελέητο γλεντοκόπι μ’ εκείνους τους πολύ-πολύ αγαπημένους. Μα φυσικά και περιγράφω τα Χριστούγεννα. Ίσως όμως να παρέλειψα κάτι. Ίσως να παρέλειψα τους στόχους που βάζει ο καθένας μας για τη χρονιά που ξεκινάει. Ναι, ναι αυτά τα «καινούριος χρόνος-καινούριος εαυτός» που πλημμυρίζουν κάθε μέσο κοινωνικής δικτύωσης ανήμερα της πρωτοχρονιάς.
Είναι έθιμο εξάλλου, να λέμε ότι η καινούρια χρονιά θα είναι αλλιώς, να πείθουμε τους εαυτούς μας ότι θα αλλάξουμε κι εμείς και τελικά να φτάνουμε στην επόμενη πρωτοχρονιά ίδιοι κι απαράλλαχτοι, με έναν απολογισμό χρονιάς τίγκα στα λάθη και στα προβλήματα. Και να ευχόμαστε πάλι τα πράγματα να είναι διαφορετικά του χρόνου. Οι καταστάσεις να είναι ευνοϊκότερες, οι ουρανοί καθαροί κι άλλα τέτοια.
Υποσχέσεις-υποσχέσεις. Υποσχέσεις που σφραγίζουμε πάνω μας αλλά ποτέ δεν τηρούμε. Τις φτιάχνουμε εκείνα τα πρώτα λεπτά τους νέου έτους και μετά τις κοιμίζουμε για όλα τα υπόλοιπα. Μέχρι να έρθει το επόμενο νέο έτος, για να τις ξυπνήσουμε πάλι και να γκρινιάξουμε που είμαστε στο ίδιο σημείο με πέρσι.
Αφού τέτοιοι είμαστε. Γινόμαστε καλοί και ψευτοφιλάνθρωποι για λίγο, λες και δεν μπορούμε να γίνουμε απλά άνθρωποι για μια φορά. Έτσι για την αλλαγή, βρε αδερφέ! Να ευχαριστηθεί και λίγο το μέσα μας, όχι μόνο το απ’ έξω. Αλλά πώς, αφού τα μεγαλεία ζητάμε. Ξεχνάμε κι υποσχέσεις και καλοσύνες κι εμάς τους ίδιους. Να φαινόμαστε καλά, λέμε, έστω κι αν το εσωτερικό έχει σαπίσει καιρό τώρα.
Δε χρειάζεται να λέμε μεγάλα λόγια. Δε χρειάζεται να υποσχόμαστε κόσμους κι ουρανούς. Το μεγαλύτερο δώρο που μπορούμε να χαρίσουμε είναι ο εαυτός μας. Ακόμη κι αν είναι σκάρτος. Είναι η ύπαρξή μας ολόκληρη στο κάτω-κάτω. Έστω κι αν μας υποσχεθήκαμε ότι φέτος θα ήμασταν αλλιώς. Έστω κι αν αθετήσαμε για άλλη μια φορά το λόγο μας.
Αλλά ακούστε και το άλλο. Δεν είναι ανάγκη να είναι πρωτοχρονιά για να κάνουμε μια καινούρια αρχή. Τι κι αν ξεκινήσουμε την αλλαγή μας στο μέσο της χρονιάς, τι κι αν την ξεκινήσουμε στο τέλος της; Δεν μπαίνουν σε καλούπια αυτά τα πράγματα. Δεν υπάρχουν όροι και προϋποθέσεις. Η δικιά μας ζωή είναι, η δικιά μας ύπαρξη. Κι είμαστε σε θέση να μας κουμαντάρουμε όπως θέλουμε.
«Καινούριος χρόνος-καινούριος εαυτός» και βλακείες. Να σ’ αγαπάς είναι το θέμα. Να σ’ αγαπάς σε κάθε τέλος και σε κάθε αρχή. Με τα κουσούρια σου και τα στραβά σου. Με τα σωστά σου και τα λάθη σου. Με εκείνη τη μοναδικότητα, με εκείνη την όμοια δίψα για αλλαγή. Να γεμίζει η ψυχή σου αίσθημα και τα μάτια σου στιγμές. Κι ας μην αλλάξεις καθόλου. Ας μείνεις όπως είσαι. Ας κρατήσεις εσένα για να αλλάξεις τον κόσμο.
Όπως και να ‘χει, όπου κι αν μας βρει η αλλαγή, ας έρθει με μπόλικη ευτυχία. Η νέα χρονιά ας μας φέρει μάτια θάλασσες, χαμόγελα ασύγκριτα κι υπάρξεις που το δικό τους «ίσως» δε θα μοιάζει με κανένα «σίγουρα». Ας είναι η χρονιά που θα πετύχουμε όλους μας τους στόχους, που θα αφήσουμε στην άκρη τα κολλήματα, που θα δίνουμε και θα δινόμαστε πιο ελεύθερα, έστω κι αν ξέρουμε ότι παίζει να φάμε και τα μούτρα μας.
Το 2016 ας είναι η χρονιά της ανιδιοτέλειας, της ειλικρίνειας, των σωστότερων επιλογών. Να είμαστε αληθινοί με τους εαυτούς μας, να μην κρυβόμαστε πίσω απ’ τα προβλήματά μας, να μη θάβουμε συναισθήματα. Να λέμε πιο συχνά «ναι», να επιδιώκουμε το «εδώ», να διώχνουμε το «αλλού». Να αγκαλιάζουμε, να ξεσπάμε. Να είμαστε ευτυχισμένοι.
Κι αν πάλι δεν καταφέρουμε τίποτα απ’ αυτά που μας υποσχεθήκαμε, δεν πειράζει. Του χρόνου πάλι εδώ θα ‘μαστε.
Επιμέλεια Κειμένου Μαριάννας Συμεωνίδη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαριάννα Συμεωνίδη
