Σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις που θα δημιουργήσουμε στη ζωή μας ενδεχομένως θα φτάσουμε στο σημείο του συμβιβασμού, είτε αυτό αφορά το πού θα πάμε με την παρέα είτε το τι θα φάμε τη νύχτα στο σπίτι. Καμιά φορά θα υπάρξουν εντάσεις αλλά λόγω της σχέσης που έχουμε δε θα γίνει κάποια ιδιαίτερη έκρηξη νεύρων ή να προκληθεί σοβαρή ρήξη καθώς και οι λόγοι δεν είναι τέτοιας φύσης. Στον έρωτα όμως δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα.
Όταν δεν είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε παραχωρήσεις σε απλά, καθημερινά πράγματα ίσως να είναι ένα σημάδι ότι κάτι δεν πάει καλά. Στις ερωτικές σχέσεις όλοι θα συμβιβαστούμε (χωρίς να σημαίνει αυτό ότι θα αλλάξουμε χαρακτήρα) για διάφορα μικροπράγματα όπως κάποια κακή μας συνήθεια (π.χ. να μην αλλάζουμε το χαρτί στην τουαλέτα αν τελειώσει ή το να μην πλένουμε τα πιάτα αμέσως μόλις φάμε). Εάν μας ενημερώσει το ταίρι μας ότι καλό θα ήταν να βρούμε μια λύση που να εξυπηρετεί και το ίδιο αλλά εμείς στήνουμε καβγά τρικούβερτο, ίσως να πρέπει να αναθεωρήσουμε για τα συναισθήματά μας. Είναι ο εγωισμός ή το γεγονός ότι μπορεί να είναι χλιαρό το αίσθημα και ξεσπάμε από αντίδραση;
Πολύ σίγουρη είσαι, θα μου πείτε, ότι όταν δε θέλουμε να συμβιβαστούμε ίσως και να σημαίνει ότι η σχέση κουτσαίνει. Όμως, όταν ερωτευτείς ένα άτομο, πετάς στα σύννεφα και θες να του κάνεις τα χατίρια. Θες ντε και καλά να προστατέψεις το άτομο που έχεις δίπλα σου ακόμα κι αν δε χρειάζεται κάποια προστασία, ακόμα κι αν όλα είναι εντάξει. Γίνεσαι άθελά σου πολυεργαλείο που μπορεί να λύσει κάθε ανάγκη, κάθε πρόβλημα και να διορθώσει την οποιαδήποτε δυσκολία. Κι αυτό, ως ένα βαθμό θρέφει τον έρωτα. Μαθαίνουμε ότι δε σκέφτονται όλοι οι άνθρωποι όπως εμάς, ότι δεν έχουν όλα τα ζευγάρια τα ίδια γούστα σε όλους τους τομείς κι ότι αν όντως θέλουμε να βλέπουμε το ταίρι μας να περνά καλά, καμιά φορά θα πρέπει να κάνουμε δυο βήματα πίσω και να συμβιβαστούμε με κάποιες επιθυμίες ή να κάνουμε κάτι που είτε δεν το συνηθίζουμε είτε δεν το είχαμε σκεφτεί.
Ο «συμβιβασμός» ως λέξη κουβαλάει μια αρνητικίλα η οποία μπορεί να προσδίδει φόβο αλλά δεν είναι αναγκαίο να συμβαίνει αυτό. Εάν κι εφόσον μπορούμε να ξεχωρίσουμε πότε είναι η στιγμή για να συμβιβαστούμε με κάτι ή να κάνουμε μια παραχώρηση, χωρίς να θυσιάζουμε εμείς ένα μεγάλο μέρος του εαυτού μας, τότε δεν είναι κάτι τρομακτικό ούτε κάτι αρνητικό. Το πόσο πίσω μπορούμε να κάνουμε σε κάποια πράγματα μόνο εμείς μπορούμε να το μετρήσουμε και θα κινηθούμε ανάλογα.
Στην αρχή μια σχέσης συνήθως θα το κάνουμε συνειδητά, μιας και ο στόχος μας είναι να βουτήξουμε τη σχέση στον έρωτα και την ευτυχία -που κατά βάθος απώτερο σκοπό έχει τη συναισθηματική σταθερότητα-, με τον καιρό όμως μάς γίνεται συνήθεια την οποία δεν καταλαβαίνουμε ότι έχουμε πλέον. Κι εδώ κρύβεται το μυστικό.
Όμως, τα πολλά νεύρα, η αδυναμία να κάνουμε έστω κι ένα βήμα πίσω, η ανάγκη για επικράτηση, δεν είναι απλώς ένα παιχνίδι. Πολλές φορές είμαστε τόσο απορροφημένοι από τα ξεσπάσματά μας που δε σταματάμε για λίγο να σκεφτούμε μια απλή λέξη, «γιατί». Γιατί ξεσπάμε, γιατί θέλουμε να πατάμε πόδι ακόμη και στις πιο ασήμαντες περιπτώσεις, γιατί να δημιουργούμε άσκοπες εντάσεις;
Η απάντηση είναι απλή. Όπως όταν έχουμε πυρετό και νιώθουμε μια ανεξήγητη κούραση καταλαβαίνουμε ότι μάλλον θ’ αρρωστήσουμε, έτσι κι εδώ ο εγκέφαλός μας προσπαθεί να φέρει από το υποσυνείδητο στο συνειδητό την ιδέα ότι ίσως να ήταν καλό να εκφράσουμε λίγο τις ανησυχίες και τα συναισθήματά μας εάν θέλουμε να λήξουμε ή να διορθώσουμε τη σχέση πριν να είναι αργά.
Ίσως μάς πάρει λίγο χρόνο μέχρι να σιγουρευτούμε ότι δεν είναι ο εγωισμός μας ή η ξεροκεφαλιά μας που μπαίνουν μπροστά, αλλά είναι όντως μια αγανάκτηση που νιώθουμε και πρέπει να την εκφράσουμε ήρεμα και χρήσιμα. Ίσως πάλι το να κάνεις πίσω στα πάντα ή σε τίποτα, να είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα κατά μία έννοια. Γι’ αυτό, όταν εκπέμπει SOS το καημένο το κεφάλι να το ακούμε και λίγο, η καρδιά καμιά φορά παίζει βρώμικα παιχνίδια.
Συντάκτης: Σμαράγδα Σαββίδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
