Μια σχέση περνάει από διάφορα στάδια. Ένα ζευγάρι ζει πολλά κατά τη διάρκεια της κοινής πορείας του. Η αρχή είναι πάντα ενθουσιώδης κι έτσι οι πρώτοι μήνες, σχεδόν κανόνα, είναι εκείνοι που ο ένας θέλει να ‘ναι συνέχεια μαζί με τον άλλον, μιλάνε συνεχώς, τρελαίνονται στην ιδέα να ‘ναι χώρια κι όλα τα σχετικά ασφυκτικά ρομαντικά.

Κι αν το «μαζί» αντέξει στο χρόνο και τα πράγματα ανάμεσά τους κυλάνε ομαλά κι αβίαστα, χωρίς πιέσεις και γκρίνιες, συνήθως δεν αργεί να ‘ρθει κι η συγκατοίκηση. Κι εκεί είναι που κρίνεται πραγματικά η ποιότητα μιας σχέσης, στη συνύπαρξη θα φανεί αν είναι έρωτας, χημεία, ή ένας ακόμα ενθουσιασμός.

Η συμβίωση, λοιπόν, ενός ζευγαριού είναι εκείνη που θα αποδείξει την αληθινή και πλήρη εικόνα της καθημερινότητας και των δυο. Καθώς ο σκοπός της συμβίωσης είναι να αγαπήσεις το άλλο σου μισό γι’ αυτό που είναι, για την πιο απογυμνωμένη και γνήσια εκδοχή του κι όχι για αυτό που προσαρμόζει κι επιλέγει να δείχνει στον έξω κόσμο.

Έρχεται, επομένως, το ειλικρινές δέσιμο κι η οικειότητα, μα μαζί έρχονται –συχνά, αν όχι πάντα– κι η ρουτίνα, καθώς κι οι εντάσεις που η τριβή δημιουργεί, ή –χειρότερα– η ανία κι η βαρεμάρα, η αδράνεια κι η παράδοση. Το ζευγάρι χάνει το ενδιαφέρον και την επικοινωνία του, σχεδόν ξεχνούν να πάρουν αγκαλιά τον άνθρωπό τους κι αντί να κάνουν κάτι για να το αλλάξουν αυτό και να ενεργοποιηθούν, ξαπλώνουν στο κρεβάτι σαν δύο ξένοι κι αποχαυνωμένοι παρακολουθούν τι παίζει στην τηλεόραση.

Κι η εικόνα αυτή αντί να μας φανεί παράδοξη, μας φαίνεται εντελώς συνηθισμένη, αφού η τηλεόραση έχει βρει πια τη γωνιά της σχεδόν σε κάθε κρεβατοκάμαρα. Μάλλον ξεχάσαμε πως η θέση της (αν σώνει και ντε θέλουμε να υπάρχει μες στο σπίτι) είναι αυστηρά στο καθιστικό, για να βλέπουμε καμιά ταινία πριν ξαπλώσουμε, να παρακολουθούμε πότε-πότε ειδήσεις κι εκπομπές.

Σαφώς και το δεις μια ταινία με το ταίρι σου μπορεί να ‘ναι από ρομαντικό ως και διασκεδαστικό, να σας ενώσει, αφού θα γελάσετε ή θα τρομάξετε μαζί, θα χουχουλιάσετε στον καναπέ, θα τσιμπήσετε κάτι και θα συζητήσετε για την πλοκή, αν όμως αυτό γίνει συνήθεια, χάνει τη μαγεία του, πόσο μάλλον όταν δεν κανονίζετε ως κάτι που θα κάνετε μαζί, κι απλά καταλήγετε στο κρεβάτι να μη βγάζετε λέξη και να κοιτάτε με βλέμμα χαμένο μια οθόνη.

Η συνήθεια είναι, λοιπόν, που αλλοιώνει τις σχέσεις ανάμεσα στα ζευγάρια, για την ακρίβεια η δύναμη της ρουτίνας, που επιβάλλει έναν αρνητισμό ή έστω μια ανία κι οδηγεί το ζευγάρι στο να χάνει το ενδιαφέρον του ή τουλάχιστον στο να μην το εκφράζει. Η πίεση και το άγχος της καθημερινότητας είναι εχθροί που θέλουν πολλή προσπάθεια για να μη νικήσουν μια σχέση. Κι η αλήθεια είναι πως δεν είναι λίγοι εκείνοι που δεν τα κατάφεραν, που κατέληξαν να ζουν στο ίδιο σπίτι, μα να μη μιλάνε καν μεταξύ τους, παρά μόνο για τα τυπικά. Ένα «μαζί» για να αντέξει θέλει όρια κι ισορροπίες. Να βάλει κάποια απαγορευτικά και να μην ξεχνά όσα το δένουν.

Η ώρα του ύπνου είναι απ’ αυτές που πρέπει να αντιμετωπίζονται σαν ιεροτελεστία. Είναι εκείνη η στιγμή που φέρνει τους συντρόφους κοντά, κυριολεκτικά και μεταφορικά, καθώς εκείνοι αγκαλιάζονται και συζητούν για όσα συνέβησαν μες στη μέρα τους, κάνοντας τον απολογισμό τους αλλά και κοινά σχέδια για το μέλλον. Οι άνθρωποι που κοιμούνται χωρίς να ‘χουν κοντά τους τηλεοράσεις και κινητά, απολαμβάνουν πιο ποιοτικό ύπνο κι έχουν έτσι και μειωμένο άγχος.

Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό, η αναμμένη τηλεόραση κατά τη διάρκεια της νύχτας, ή έστω πριν τον ύπνο, δημιουργεί υπερένταση που με τη σειρά της γίνεται αιτία αϋπνίας. Ένας άυπνος οργανισμός δεν ξεκουράζεται κι είναι συνάμα και πιο νευρικός, με αποτέλεσμα να γεννούνται εντάσεις ανάμεσα στο ζευγάρι κι αφορμές για καβγάδες.

Έρευνες, επίσης, έχουν δείξει πως η ύπαρξη τηλεόρασης μες στην κρεβατοκάμαρα μειώνει τη συχνότητα της σεξουαλικής επαφής ενός ζευγαριού, καθώς αποξενώνονται μένοντας απασχολημένοι παρακολουθώντας διάφορα προγράμματα ενώ επίσης η ποιότητα όσων βλέπουν εκμηδενίζει την ερωτική τους διάθεση.

Υπάρχει, επομένως, κανένας λόγος να φέρεις αυτό το κουτί σ’ ένα χώρο που προορίζεται ως καταφύγιο των εραστών; Το κρεβάτι είναι για έρωτα, αγκαλιές και βαθιές συζητήσεις, όχι για να χαζεύεις τηλεόραση αλλά τον άνθρωπό σου.

Συντάκτης: Ελένη Φλισκουνάκη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη