Το pillowfights γιορτάζει τα δύο χρόνια λειτουργίας του και τoυς επερχόμενους μαξιλαροπόλεμους στις 2 Απρίλη σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Λονδίνο, με ένα εορταστικό reunion!
Παλιοί κι αγαπημένοι pillowfighters από την 1η ως την 15η Μαρτίου, επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος και μας χαρίζουν ένα ακόμη άρθρο.
Καλώς μας ξανάρθατε και καλώς σας ξαναδεχτήκαμε!
Άλλη μια φορά οι προβλέψεις σου αποδείχθηκαν ουτοπικές. Τα σχέδια που έκανες δεν έχουν καμιά απολύτως ομοιότητα με την πραγματικότητα που βιώνεις τώρα. Επένδυσες και στοιχημάτισες στα λάθος άτομα. Για την ακρίβεια ήταν η χειρότερη επιλογή που μπορούσες να κάνεις
Προδόθηκες, όχι μόνο απ’ τους δικούς σου ανθρώπους, αλλά κι απ’ τον ίδιο σου τον εαυτό, απ’ το ένστικτό σου. Παρ’ όλο που σου κάρφωσαν το μαχαίρι, εσύ συνέχισες να τους βάζεις πλάτη. Ήταν σαν να ζητούσες απεγνωσμένα τη χαριστική βολή. Αγνοούσες ή καλύτερα έκανες ότι δεν έβλεπες όλα τα στοιχεία και τα γεγονότα και συνέχιζες να πορεύεσαι για τον αρχικό σου προορισμό.
Αυτά τα άτομα ήταν μια προσωπική σου επιλογή που στήριξες μέχρι το τέλος με όλες σου τις δυνάμεις. Όμως, ήρθε η στιγμή που οι δυνάμεις σου εξαντλήθηκαν. Η θέληση και το κουράγιο σου ήταν αυτά που σε κρατούσαν σ’ αυτή τη σχέση τον τελευταίο καιρό. Ωστόσο, κι αυτά δεν είναι απεριόριστα και τώρα σταμάτησες να βάζεις πλάτη σ’ αυτά τα άτομα.
Γύρισες και τα κοιτάς στα μάτια. Ζητάς εξηγήσεις κι απαντήσεις. Ίσως όχι απολογητικές, αλλά τουλάχιστον λυτρωτικές. Ακούγοντάς τες, μια σκέψη στριφογυρνάει μανιασμένα μέσα στο μυαλό σου. Αν όλα ήταν αλλιώς; Κι αν αλλάξουν τα πράγματα; Νομίζω ήρθε η ώρα να το μάθεις. Όσο πιο νωρίς, τόσο καλύτερα. Ούτε εγώ το πίστευα ή μάλλον καλύτερα δεν ήθελα να το πιστέψω. Όμως, το ένιωσα στο πετσί μου και δεν είχα άλλη επιλογή απ’ το να το δεχτώ.
Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι, μάτια μου. Ναι, καλά άκουσες, δεν αλλάζουν. Πολλές φορές δεν είναι θέμα επιλογής ή θέλησης. Απλώς έτσι είναι η ανθρώπινη φύση. Προσαρμοστική χωρίς όμως άμεσες ισοπεδωτικές αλλαγές. Και το «προσαρμόζομαι» απ’ το «αλλάζω» απέχει πάρα πολύ.
Στην ουσία το πρώτο αποτελεί την εύκολη επιλογή για να αποφύγεις το δεύτερο. Και μπορεί οι άνθρωποι να μην αλλάζουν μα υποκρίνονται. Για την ακρίβεια είναι μια προσαρμοστική υποκρισία. Αφού δεν μπορείς να αλλάξεις, πρέπει αναγκαστικά να υποκριθείς για να αρέσεις εκεί που επιθυμείς. Έτσι αλλάζεις συνήθειες, ενδιαφέροντα και συμπεριφορές.
Γίνεσαι κάποιος άλλος. Εκείνος ο άλλος που τόσο σιχαινόσουν μέχρι πρότινος. Εκείνος ο άλλος που δεν ήθελες καν να ξέρεις. Όμως, βλέπεις αυτός ο άλλος καλύπτει τις ανάγκες και τις απαιτήσεις. Όχι τις δικές σου, των υπολοίπων. Ωστόσο, δεν παύει να είναι ένας άλλος. Δεν είσαι εσύ. Το δικό σου «εσύ» έχει θαφτεί κάτω απ’ αυτόν τον άλλον. Ο πραγματικός σου εαυτός δεν έχει εξαφανιστεί κι ούτε έχει αλλάξει. Απλώς έχει κρυφτεί.
Με λίγα λόγια μιλάμε για ένα ανελέητο κι ασταμάτητο κρυφτό ανάμεσα στον άλλον και στο δικό σου εαυτό. Και σ’ αυτή τη μάχη μόνιμος νικητής είναι ο πραγματικός σου εαυτός. Όσο αριστοτεχνικά και να τον έχεις κρύψει, πάντα θα βρίσκει τρόπο να βγαίνει στην επιφάνεια. Κι η εμφάνισή του είναι πάντα πολύκροτη και μεγαλειώδης.
Αρκεί μια στιγμή αδυναμίας, δυο λέξεις που πονάνε και μια απρόσμενη συμπεριφορά για να πετάξεις με σπασμωδικές κινήσεις το προσωπείο που φορούσες τόσο καιρό. Κακά τα ψέματα θέλει τεράστια κότσια για να αλλάξεις πραγματικά.
Η αλλαγή προϋποθέτει την αποδοχή κι η αποδοχή τη συμφιλίωση. Για να αλλάξεις τον εαυτό σου πρέπει πρώτα να δεχτείς ότι δεν είναι τέλειος. Να αναγνωρίσεις τα μειονεκτήματά του και τα λάθη του. Όμως, αλήθεια ποιος απ’ όλους μας είναι σε θέση να αποδεχτεί ότι είναι χειρότερος απ’ το διπλανό του; Νομίζω όχι πολλοί. Γι’ αυτό να θυμάσαι πάντα· οι άνθρωποι δεν αλλάζουν μονάχα υποκρίνονται.
Επιμέλεια Κειμένου Χάρη Παυλίδη: Πωλίνα Πανέρη
Διάβασε εδώ όλα τα άρθρα του Χάρη στην προσωπική του στήλη στο pillowfights.
