Η ιστορία πίσω απ' τις κούκλες Santoro δεν είναι αυτή που νομίζεις

Τα παιδιά και οι έφηβοι έχουν την τάση να γίνονται συλλέκτες διαφόρων αντικειμένων που γι’ αυτούς αποκτούν ιδιαίτερη αξία. Σύνηθες είναι να επικεντρώνουν την προσοχή τους σε αυτοκόλλητα, τάπες, κέρματα, γραμματόσημα, αρωματισμένα φύλλα αλληλογραφίας και κούκλες. Στη συνέχεια μαθαίνουν να ανταλλάσσουν κάτι απ’ τη συλλογή τους που έχουν διπλό ή δεν τους αρέσει, με κάτι άλλο που έχουν οι φίλοι ή οι συμμαθητές τους. Έτσι δημιουργούνται οι όμορφες αναμνήσεις των παιδικών και εφηβικών χρόνων.

Τι συμβαίνει όμως με τις κούκλες Santoro (που δε λέγονται πράγματι έτσι), εκείνες που δεν έχουν ζωγραφισμένα φρύδια, στόμα και μύτη; Ο λόγος για τις κούκλες που κοσμούν σχολικές τσάντες, σχολικά είδη, παιδικά βιβλία, 3D σχέδια, κ.α., εμπνευσμένες από τους πίνακες της Suzanne Woolcott, η οποία και κρύβεται πίσω από την αυτοκρατορία Gorjuss™ , μια εταιρεία δημιουργίας και σχεδιασμού με διανομή σε περισσότερες από 50 χώρες στον κόσμο. Οι φαν είναι πολλοί, έχοντας προκαλέσει ξέφρενο ρυθμό στη δημιουργία νέων σχεδίων σε ολοένα και περισσότερα αντικείμενα.

Η Suzanne ζει μόνιμα στη Γλασκόβη της Σκωτίας μαζί με τον σύζυγό της και τα τρία τους παιδιά, από όπου και δημιουργεί τα σχέδια για την Santoro. Πολλά από τα έργα της έχουν εκτεθεί σε γκαλερί ανά τον κόσμο, όπως στη Νέα Υόρκη και το Χονγκ Κονγκ. Η ίδια σε συνέντευξή της έχει τονίσει πως τα δημιουργήματά της αποτυπώνουν συναισθήματα που όλοι έχουμε βιώσει, διευκρινίζοντας ότι πεποίθησή της είναι να αντανακλούν την αγάπη με την οποία τα δημιουργεί. Επιλέγει να ζωγραφεί μόνο κορίτσια γιατί μπορεί να αποτυπώνει μόνο όσα έχει νιώσει, βιώσει και φανταστεί. Οτιδήποτε άλλο θεωρεί ότι δε θα ανταποκρινόταν στις δικές της προσδοκίες. Αναφέρει ότι επιλέγει πορτρέτα καθώς τα προτιμά από ένα όμορφο τοπίο, αφού θεωρεί σημαντική τη στιγμιαία ακινησία μιας φιγούρας, το βλέμμα.

Το στιλ των κοριτσιών που ζωγραφίζει και η επιλογή να απουσιάζουν τα φρύδια, η μύτη και το στόμα, ήταν έμπνευση της στιγμής που ηθελημένα υιοθέτησε για να πετύχει τον αρχικό της στόχο, που δεν ήταν άλλος απ’ το να αποδείξει πως ένα δημιούργημα μπορεί να προκαλέσει συναισθήματα στον θεατή χωρίς να χρησιμοποιεί ως μέσο τα χαρακτηριστικά του προσώπου. Θέλησε με αυτή την επιλογή να εκφράσει τα συναισθήματά της και να επικεντρώσει την προσοχή του κοινού σε οτιδήποτε άλλο πλην των εκφράσεων του προσώπου που μαρτυρούν κάθε σκέψη και συναίσθημα.

Τα τελευταία έτη έφεραν στη ζωή της Suzanne μια απροσδόκητη και δυσάρεστη εξέλιξη, από αυτές που ποτέ κανένας δεν είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει, φέροντάς την αντιμέτωπη με τη μεγαλύτερη πρόσκληση της ζωής της. Αντιμέτωπη με ένα κινητικό πρόβλημα υγείας, η ίδια έχει δηλώσει πως αυτό το αναπάντεχο γεγονός δυσχεραίνει την ανταπόκρισή της στη δουλειά της, την τέχνη της. Ωστόσο δηλώνει ευγνώμων για την υποστήριξη που δέχεται από τους θαυμαστές της που της δίνουν κουράγιο και δύναμη να συνεχίσει την προσπάθεια. Ευλογία θεωρεί και το γεγονός ότι οι ζωγραφιές της βρήκαν «σπίτι» από την εταιρεία Santoro. Κλειδί της επιτυχίας και της απήχησης που έχουν στο κοινό τα έργα της θεωρεί την αγάπη με την οποία τα δημιουργεί και το ότι η ίδια λατρεύει το καθένα ξεχωριστά, μιας και είναι μοναδικό. Η Suzanna δε σταματάει την προσπάθεια να εξελίσσεται, να μαθαίνει, να βελτιώνεται. Δεν επαναπαύεται στις δάφνες της, πιστεύοντας ότι έχει φτάσει το τέλειο. Θέλει να δίνει όλο και περισσότερα στους θαυμαστές των έργων της.

Η ιστορία της δημιουργίας πίσω απ’ τις διάσημες κούκλες φαίνεται να είναι αρκετά ρεαλιστική και επικρατέστερη σε σχέση με αυτή που θέλει τις ζωγραφιές να είναι δημιούργημα της Santoro, μιας κοπέλας κωφάλαλης που ζωγραφίζει δίχως στόμα και δημιούργησε πίνακες ώστε να τους πουλά στον δρόμο και να εξασφαλίσει τα προς το ζην. Αναφέρεται ότι η Santoro και τα έργα της αναδείχθηκαν από κάποιον που αναγνώρισε το ταλέντο της και την έκανε διάσημη. Ορισμένοι ωστόσο εστιάζουν στην απουσία στόματος από τις ζωγραφιές, αφού θεωρούν ότι εγείρει ζητήματα περί ηθικής, περιθωριοποίησης και στερεοτύπων ως προς τη θέση της γυναίκας και των κωφάλαλων στην κοινωνία.

Τα τελευταία είναι προσωπικές απόψεις ανθρώπων που δε βλέπουν το βαθύτερο νόημα και συναίσθημα που η Suzanne θέλησε να περάσει στο κοινό επιλέγοντας να αφαιρέσει αυτά τα χαρακτηριστικά από τα πρόσωπα στις ζωγραφιές της. Η Suzanne αποτελεί πρότυπο, αφού είναι ένας άνθρωπος δυναμικός, με καλλιτεχνικές ανησυχίες, έντονα συναισθήματα που δεν τα παρατάει και συνεχίζει να προσπαθεί. Συνεχίζει και μάχεται για να βελτιώνεται, προσπαθώντας να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο και δυσκολία που η ζωή της φέρνει. Αν λοιπόν αξίζει κάτι να σου μείνει απ’ αυτή την ιστορία είναι να προσπαθείς, να μην τα παρατάς, να μάχεσαι και να αγωνίζεσαι πρώτα για σένα κι έπειτα για τους ανθρώπους που σε πιστεύουν, σε στηρίζουν και σε φροντίζουν.