Έρωτας στα χρόνια της ξεπέτας

Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου όλως τυχαίως το υπέροχο μυθιστόρημα που ονομάζεται «Έρωτας στα χρόνια της χολέρας» του εξαίσιου συγγραφέα, βραβευμένου μάλιστα με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1982, Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Δεν ήμουν ποτέ φαν του κλασικού· για κάποιο λόγο ορισμένα βιβλία τα θεωρούσα τουλάχιστον υπερεκτιμημένα. Πολύ πιθανόν, ούσα μικρότερη, να μην είχα το μυαλό και την εμπειρία να τα εκτιμήσω. Εδώ, θα μου πεις, πήρε Νόμπελ ο άνθρωπος κι εσύ τον σνομπάρεις;

Το συγκεκριμένο λοιπόν βιβλίο -στο οποίο βασίστηκε κι η ταινία που γυρίστηκε το 2007- αναλύει μια ιστορία αγάπης που λαμβάνει χώρα σε κάποιο λιμάνι της Καραϊβικής γύρω στο 1900 όπου ο Φλορεντίνο κι η Φερμίνα ερωτεύονται κεραυνοβόλα στα νιάτα τους και προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανή αυτή τη σχέση, στέλνοντας επιστολές με τη βοήθεια της θείας της Φερμίνα. Όταν εν τέλει ο πατέρας της μαθαίνει για τη μικρή τους ιστορία, την απομακρύνει μετά βίας σε άλλη πόλη όπου και την πείθει -εμμέσως πλην σαφώς την αναγκάζει- να αρραβωνιαστεί τον Ουρμπίνο, περιζήτητο δόκτορα γαμπρό που θα της προσφέρει όσα χρειάζεται μια  γυναίκα -σύμφωνα με τον ίδιο. Ασφάλεια δηλαδή κι οικονομική άνεση.

Παρά την προσπάθεια του ζευγαριού να κρατήσει τη φλόγα αναμμένη, μιλώντας μέσω τηλέγραφου, η Φερμίνα τελικά ενδίδει στον ευκατάστατο Ουρμπίνο και καταλήγει σε γάμο μαζί του, ζώντας φυσικά μια δυστυχισμένη ζωή. Ο Φλορεντίνο, που ποτέ δεν την ξέχασε, καταλήγει μόνος στη ζωή και τη διεκδικεί ξανά σε μεγάλη ηλικία, όταν εκείνη έχει πια χηρέψει. Καταλήγουν να ζήσουν τον έρωτά τους -έστω εκ των υστέρων- στα βαθιά τους γεράματα.

Δεν μπόρεσα λοιπόν παρά να κάνω τη σύγκριση ανάμεσα σ’ εκείνον τον έρωτα του 1900 και τον έρωτα του τώρα, τον έρωτα της σύγχρονης εποχής, του κόσμου ετούτου που κινείται γρήγορα. Θα πίστευε κανείς, με μια πρώτη ματιά, ζώντας στο 2023, ότι είναι πιο εύκολο να ερωτευθούμε σήμερα και να το ζήσουμε. Το ίντερνετ μας φέρνει κοντά, εκμηδενίζει τις αποστάσεις, μπορείς να επικοινωνήσεις με κάποιον ως την άλλη άκρη της γης σε χρόνο μηδέν. Βιντεοκλήσεις, φωτογραφίες, like και καρδούλες, έχεις άμεση επαφή με όποιον θέλεις ανά πάσα ώρα και στιγμή στα social media. Στ’ αλήθεια όμως, έχεις;

Γιατί εγώ νομίζω ότι κάπου όντως χάσαμε την πραγματική επαφή. Την εκμηδενίσαμε κι αυτή μέσα στα πολλά πηγαινέλα μας ή ήταν πάντα ένα αποκύημα της φαντασίας μας μαζί με την ιδέα του έρωτα, ένα παιχνίδι του μυαλού μας, που τώρα απομυθοποιήθηκε, ένεκα της έλλειψης αποστάσεων; Πίσω από οθόνες πλέον, κεκλεισμένων των θυρών, παίζουμε πάντα εντός έδρας, μην τυχόν και κόψει κανείς εισιτήριο διαρκείας και τον απογοητεύσει η ομάδα που δεν είναι και στα φόρτε της τελευταία. Και τι καταλάβαμε; Τρώμε το ένα γκολ πίσω από το άλλο και κατεβάζουμε ομάδα μόνο στα φιλικά που και να χάσεις, δεν έγινε και κάτι. Δίνεις τα χέρια στο τέλος του ματς κι όλα καλά. Καταλήγουμε να δίνουμε πάντα ανούσιους αγώνες και να μην αγωνιζόμαστε ποτέ για το κύπελλο.

Ο έρωτας σίγουρα θέλει μυστήριο για ν’ ανθίσει, θέλει ίντριγκα, θέλει έλξη κι απαγόρευση, δυσκολίες και φουρτούνες για να θεριέψει, αλλά θέλει άγγιγμα, πάθος, ουσία και προσπάθεια για να κρατήσει. Σταματήσαμε να επενδύουμε σε ανθρώπους και πάμε με ευκολία στους επόμενους. Είναι όλα part of the game, κάτι ν’ ασχολούμαστε για να περνάει η ώρα, να γεμίζει η μέρα με κουτσομπολιά κι ειδοποιήσεις. Είμαστε άπληστοι ή απλώς φοβισμένοι;

Εκείνο που αναπολώ δεν είναι το ρομάντζο του περασμένου αιώνα- είπαμε είμαι ρομαντικό πλάσμα, αλλά όχι κι έτσι. Εκείνο που αναπολώ είναι η αυθεντικότητα κι ειλικρίνεια των ανθρώπινων σχέσεων που όσο περνούν τα χρόνια ξεφτίζει, σβήνει, ξεθωριάζει και μοιάζει πια ανούσια συνθήκη. Αντί να ερχόμαστε πιο κοντά, απομακρυνόμαστε, αναλωνόμαστε και τα περνάμε ξυστά όλα από πάνω μας, τόσο ώστε να μη μας αγγίξουν, να μην επενδύσουμε. Ο Φλορεντίνο κι η Φερμίνα, όμως, επένδυσαν ο ένας στον άλλον έστω και στο 90΄. Και πήγαν ταμείο.

Εσύ;