Να νιώθουμε παράφορα, μήπως δε ζήσουμε αδιάφορα

Όσο μεγαλώνω μου γίνεται ακόμα πιο κατανοητό το γεγονός ότι ο κόσμος δυσκολεύεται να αναγνωρίσει και να εξηγήσει αυτά που νιώθει. Οι περισσότεροι έχουν την τάση να εκλογικεύουν καταστάσεις. «Είναι λογικό» το ένα και «είναι λογικό» το άλλο. Προσπαθούν πάντα να εξηγήσουν τα συναισθήματα βάσει λογικής. Ο κόσμος των συναισθημάτων όμως είναι μια μαγική τρύπα στην οποία μπορείς άνετα να χαθείς αν δεν κρατήσεις μια αφετηρία κυνηγώντας άπιαστα κουνέλια σαν άλλη Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων. Αντίστοιχα, όμως, μπορείς να ανακαλύψεις έναν εκπληκτικό κόσμο, τόσο ζωντανό, τόσο ζεστό και όμορφο, έναν κόσμο που θα προσθέσει χρώμα στην καθημερινότητά σου.

Αυτό που έχει την πρωταρχική σημασία είναι να επιλέξεις να τα αναγνωρίσεις, να τους δώσεις ένα όνομα, έναν τίτλο. Να έχουν μια ουσία, ένα περιεχόμενο. Να θες να τα προσδιορίσεις. Πολλοί δε θέλουν να έρθουν αντιμέτωποι με ό,τι συμβαίνει μέσα τους και με το πώς αυτό επηρεάζει εν τέλει την πραγματικότητά τους. Άλλοι απλώς δεν ξέρουν πώς να έρθουν σε επαφή με αυτά γιατί έμαθαν μια ζωή να θάβουν το εγώ τους και να δίνουν προτεραιότητα σε όλα τα υπόλοιπα εκτός από εκείνη τη φωνούλα που είναι βαθιά ριζωμένη στο στομάχι τους. Που σε κάνει να σφίγγεσαι όταν κάτι πάει λάθος. Που σου κόβει την ανάσα όταν διαφωνείς. Που σε κάνει να τρέμεις και να δαγκώνεσαι. Κι οι δυο κατηγορίες στην ίδια μοίρα.

Είναι σημαντικό να ξέρεις στην πορεία της ζωής σου ποιος είσαι και τι κάνεις. Σε τι πιστεύεις. Τι σε προσδιορίζει ως ολότητα και τι όχι. Πώς θα το κάνεις αυτό αν δε μάθεις να ακούς τον εαυτό σου; Πώς θα αντιμετωπίσεις τους φόβους σου αν δεν ξέρεις τι σε φοβίζει; Πώς θα εντάξεις τη χαρά στη ζωή σου αν δεν ξέρεις τι σε κάνει χαρούμενο; Πώς θα κάνεις τα επόμενά σου βήματα και να βρεις την ψυχική σου ηρεμία αν δεν ξέρεις τι σε προβληματίζει και τι σε αγχώνει; Πώς θα μάθεις τα όριά σου αν δεν ξέρεις τι είναι εκείνο που σε πνίγει;

Δεν είναι κακό να παραδεχθείς ό,τι αισθάνεσαι, με όλα τα καλά και με όλα τα κακά του. Ταυτοποίησέ το και αποδέξου το. Είπαμε, το να νιώθεις είναι δύναμη. Το μόνο που κάνεις είναι να δίνεις ανάσες στον εαυτό σου, για να διαχειρίζεται τις καταστάσεις με μεγαλύτερη ψυχραιμία. Γιατί ξέρεις ποιος είσαι, τι θέλεις και τι έχεις να δώσεις. Με ό,τι αλλαγές συνεπάγεται αυτό στην πορεία της ζωής σου. Ο πυρήνας μένει πάντα ο ίδιος. Τα βήματα απλώς για το παρακάτω αλλάζουν. Τα μπρος προς βελτίωση τα πίσω για διόρθωση.

Και νιώσε. Τη στεναχώρια, το άγχος, την απογοήτευση, τον θυμό, την ανασφάλεια. Νιώσε κι εξωτερίκευσε όλο το φάσμα των συναισθημάτων, όχι μόνο τα καλά που σε βολεύουν. Μια βόλτα με το αμάξι, γελώντας, κλαίγοντας, μιλώντας ή φωνάζοντας. Το μυαλό μας είναι ένας μικρός παντοδύναμος θεός. Όπως έχει τη δυνατότητα να μας σηκώσει από το κρεβάτι δρομολογημένος από τον ενθουσιασμό και την προσμονή για κάτι καινούριο, έχει αντίστοιχα και τη δυνατότητα να μάς καθηλώσει αιώνια εκεί γιατί δεν του επιτρέψαμε να βιώσει και να εκτονώσει την αρνητικότητα. Και ξυπνάμε μετά με πόνους, ζαλάδες, θολούρα κι αναρωτιόμαστε γιατί. Σωματοποίηση το λένε στην ψυχολογία, κακή διαχείριση θα το πω εγώ.

Βρες τον πιο γνήσιο εαυτό σου κι αποδέξου τον. Αγάπα τον τόσο, ώστε να τον διορθώσεις στο μέγιστο και να τον φτάσεις στο απόλυτο των δυνατοτήτων του. Να θυμάσαι τους στόχους σου. Να του λες μπράβο που τα κατάφερε. Να μην αναλώνεσαι σε μικρότητες και σε ό,τι δεν έχει να δώσει αξία στη μοναδικότητά σου. Είσαι άνθρωπος ζωντανός, με σάρκα, αίμα κι οστά. Κι αυτό σου επιτρέπει και να κάνεις λάθη και να πέσεις και να πιάσεις πάτο. Να τα κάνεις όλα λίμπα και να βγεις ξανά στην επιφάνεια της ζωής σου ως μια ακόμα καλύτερη εκδοχή σου.

Γιατί ποιος θα ταΐσει την ψυχούλα σου αν όχι εσύ; Ποιος θα φροντίσει να χαμογελάει το παιδί μέσα σου; Ποιος θα το κάνει περήφανο κι ευτυχισμένο αν όχι εσύ ο ίδιος; Άκου το πια αυτό το μέσα σου. Ουρλιάζει.