Οι όχι και τόσο υπέροχοι άντρες της ζωής της Rita Hayworth

Σαν σήμερα, 14 Μαΐου του 1987, έφυγε από τη ζωή η Ρίτα Χέιγουορθ, ένα από τα πιο λαμπερά αστέρια του Χόλιγουντ μεταπολεμικά. Η Χέιγουορθ έλαμψε τη δεκαετία του 1940 και του 1950, γευόμενη όμως πικρής δόξας. Η ζωή της μοιάζει με λαμπερό παραμύθι σπαρμένο με χρυσόσκονη, αλλά στην πραγματικότητα κρύβει σκοτεινές σελίδες.

Γεννήθηκε το 1917 στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης με το όνομα Margarita Carmen Cansino. Πατέρας της ήταν ο Ισπανός χορευτής φλαμένγκο Eduardo Cansino και μητέρα της η Αμερικανίδα ηθοποιός Volga Hayworth. Η Χέιγουορθ αναγκάστηκε από το πατέρα της να ξεκινήσει μαθήματα χορού από την ηλικία των 3, ενώ, όπως είχε δηλώσει η ίδια, δεν της άρεσε ο χορός κι ίσως γι’ αυτό ποτέ δεν άφησε υποσυνείδητα να μπει στο κορμί της ο ρυθμός. Έτσι, όμως, απέκτησε καλλιτεχνική ιδιότητα μαζί και όνομα, όταν ο πατέρας της άλλαξε το όνομά της σε Rita Cansinο, όταν πια ξεκίνησε να χορεύει επαγγελματικά στην ηλικία των 12 ετών.

Λόγω της δουλειάς του πατέρα της, μετακόμισαν στο Λος Άντζελες, όπου στα 12, αναγκάστηκε να διακόψει το σχολείο και να γίνει η παρτενέρ του. Χόρευαν σε πλοία για τζογαδόρους και σε άθλια καζίνο και nightclubs στην Τιχουάνα του Μεξικού, όπου την παρουσίαζε ως σύζυγό του λόγω της απαγόρευσης της παιδικής εργασίας. Ο Cansino δεν ήταν για κανένα λόγο υπόδειγμα πατέρα, αφού την κακοποιούσε σωματικά όταν δεν υπάκουε, ενώ συχνά ασελγούσε πάνω της. «Ο Εδουάρδο τη βίaζε το απόγευμα και το βράδυ χόρευε μαζί της», αποκάλυψε πολλά χρόνια αργότερα ο δεύτερος σύζυγός της Ορσον Γoυέλς, στην Μπάρμπαρα Λίμινγκ, συγγραφέα του βιβλίου «If This Was Happiness: A Βiography of Rita Hayworth».

Στα 16 της, την εντόπισε ένας παραγωγός της Fox Film Company και της προσέφερε το πρώτο μεγάλο επαγγελματικό της συμβόλαιο. Το 1935 έκανε το ντεπούτο της στην ταινία ”Under the Pampas Moon” κι εμφανίστηκε ως Ρίτα Κανσίνο σε μικρούς ρόλους, όπως στις ταινίες ”Charlie Chan in Egypt” και ”Human Cargo’’.  

Το 1937, γνώρισε και παντρεύτηκε έναν διαβόητο επιχειρηματία της εποχής τον Έντουαρντ Τζάντσον, ο οποίος ήταν 22 χρόνια μεγαλύτερός της. Ο Τζάντσον της είχε παρουσιαστεί ως Τεξανός πετρελαιάς ενώ ήταν πωλητής αυτοκινήτων. Ο πρώτος της άντρας ήταν, όπως λέγεται, και ο χειρότερος κι αυτός που τη μετέτρεψε συστηματικά σε μια άλλη. Την ανάγκασε να βάψει τα μαλλιά της κόκκινα από καστανά, να αλλάξει το σχήμα των φρυδιών και τη γραμμή των μαλλιών της  με μια επώδυνη διαδικασία ηλεκτρόλυσης. Ήταν βίαιος, κι όταν η Ρίτα αντιστεκόταν στις απαιτήσεις του την κακοποιούσε σωματικά. Φημολογείται ότι είχε προτείνει στον διευθυντή τής Columbia να κοιμηθεί μαζί της για να την προωθήσει. Ο Τζόνστον ευθύνεται και για την αλλαγή επιθέτου της, όταν επέλεξε το πατρικό της μητέρας της, με τη μόνη διαφορά ότι προσέθεσε ένα γράμμα για να αποσαφηνίσει την προφορά.

Ακολούθησαν ταινίες με τον Κάρι Γκραντ και τον Φρεντ Αστέρ που την έκαναν διάσημη, ενώ έγινε εξώφυλλο στο περιοδικό Time. Αν κι ο σκηνοθέτης, Χάουαρντ Χοκς, της έδωσε τον δεύτερο γυναικείο ρόλο (της άπιστης συζύγου), για τη Ρίτα Χέιγουορθ, ήταν ο πρώτος με τον οποίο θα αποσπούσε ενθουσιώδη σχόλια.

Από το 1941, η Χέιγουορθ εξελισσόταν σε μια από τις πιο λαμπερές γυναίκες του Χόλιγουντ. Το 1942 παίρνει διαζύγιο από το πρώτο άντρα της, αφού του έδωσε ένα σεβαστό ποσό 12.000 δολαρίων: «Με βοήθησε στην καριέρα μου, τον βοήθησα με τα λεφτά μου», δήλωσε όταν υπέγραψαν το διαζύγιο.

Η ερμηνεία της στο “Cover Girl” με τον Τζιν Κέλι το 1944, έστρεψε πάνω της την προσοχή του περιοδικού LIFE, το οποίο δημοσίευσε μια φωτογραφία της, με εκείνη να φοράει μαύρη δαντέλα, που έγινε διάσημη σε όλο τον κόσμο και κυρίως στους Αμερικανούς στρατιώτες, με τίτλο «Μεγάλη Αμερικανίδα Θεά του Ερωτα». Μάλιστα, η εικόνα έμελλε να κοσμήσει μια ατομική βόμβ@ του αμερικανικού στρατού, που χρησιμοποιήθηκε σε δοκιμή στο νησί του Ειρηνικού Bikini atoll το 1946.

Η φωτογραφία της γοήτευσε τον Ορσον Γουέλς που θα γινόταν ο δεύτερος σύζυγός της το 1943, με τον οποίο απέκτησε μια κόρη, τη Ρεμπέκα. Το 1946 ακολούθησε η ταινία “Τζίλντα”, ένα από τα κορυφαία φιλμ-νουάρ, μέχρι και σήμερα. Στην ταινία η εκρηκτική ηθοποιός φορούσε ένα μαύρο εφαρμοστό σατέν στράπλες φόρεμα κι έβγαζε ντροπαλά τα μακριά μαύρα γάντια της ενώ τραγούδησε το ”Put the Blame on Mame’’. Η καριέρα της δε θα ήταν ίδια μετά τη “Τζίλντα”, θα εκτοξευόταν και θα γινόταν η πιο διάσημη ηθοποιός της Αμερικής.

Η Χέιγουορθ, όμως, όσο εντυπωσιακή κι αν φαινόταν στις φωτογραφίες, ήταν μια γυναίκα με πολλές ανασφάλειες, μόνιμο θύμα κακοποίησης, «Από φυσικού μου είμαι ντροπαλή και υποφέρω από κόμπλεξ κατωτερότητας», είχε πει σε συνέντευξή της στο Life.

Ο δεύτερος γάμος της τελείωσε το 1949, όταν η Χέιγουορθ θα ζητούσε διαζύγιο στα γυρίσματα της ταινίας ‘The Lady From Shanghai” που σκηνοθετούσε ο Γουέλς. Είχε ήδη γνωρίσει κι ερωτευτεί τον πρίγκιπα Αλί Xαν, ενώ σύντομα, το 1949 παντρεύτηκαν όσο ήταν ήδη έγκυος στην κόρη της, Γιασμίν. Ο τρίτος γάμος της κράτησε 4 χρόνια, στα οποία ο Χαν την απατούσε κι όπως είχε δηλώσει η ίδια, ήταν ένας από τους άνδρες «που ερωτεύτηκαν την Τζίλντα και ξύπναγαν με τη Ρίτα».

Η αυτοκαταστροφική πορεία της στα προσωπικά της, συνεχίστηκε με τον τέταρτο γάμο της, το 1953, με τον αλκοολικό κι επίσης διαβόητο τραγουδιστή, Ντικ Χέιμς. Ο βίαιος γάμος τους έληξε έπειτα από δυο χρόνια, ενώ έβαλε και το αλκοόλ στη ζωή της. Παρ’ όλα αυτά, η Ρίτα, προχώρησε και σε πέμπτο γάμο, όταν το 1958 παντρεύτηκε τον παραγωγό Τζέιμς Χιλ, ακόμη ένα βάναυσο σύζυγο, που τη μαύριζε στο ξύλο. 

Το 1971 έκανε την τελευταία απόπειρα να μπει στα στούντιο, αλλά εγκατέλειψε τα γυρίσματα, επειδή ξεχνούσε τα λόγια της. Όλοι νόμισαν ότι αυτό ήταν αποτέλεσμα του αλκοολισμού της, αλλά στην πραγματικότητα έπασχε από τη νόσο του Αλτσχάιμερ. Η μόνη που έμεινε δίπλα της, ήταν η κόρη της Γιασμίν, η οποία τη φρόντισε μέχρι το τέλος, στο διαμέρισμά τους στο Μανχάταν.

Η Ρίτα Χέιγουορθ ακολουθούσε μια λαμπρή καριέρα στη διάρκεια της οποίας έκανε 61 ταινίες, ενώ συνεργάστηκε με πολλούς σταρ και κορυφαίους σκηνοθέτες. «Είχα μεγάλη δυστυχία στη ζωή μου, ποιος δεν έχει;», επαναλάμβανε συχνά. Αν θα επέλεγε ξανά τα φώτα ή θα προτιμούσε να ζήσει μια ήρεμη ζωή μακριά από όλα αυτά, είναι κάτι που δε θα το μάθουμε ποτέ. Το μόνο σίγουρο είναι ότι έζησε μια ζωή που αξίζει να γράφονται γι’ αυτή αφιερώματα, και πως ποτέ δεν πρόκειται να ξεχαστεί.