

Η πρόκληση των ημερών είναι «βρες μια είδηση που δε θα σε εντυπωσιάσει» και η αλήθεια είναι ότι μέρα με τη μέρα δυσκολευόμαστε όλο και πιο πολύ να εντυπωσιαστούμε διαβάζοντας την αρχική μας σελίδα σε οποιαδήποτε πλατφόρμα ενημέρωσης ή παρακολουθώντας έστω και για ένα τέταρτο ένα δελτίο ειδήσεων.
Η πιο πρόσφατη είδηση που έσεισε συθέμελα τον πήχη της ηθικής του μέσου Έλληνα αναγνώστη και θεατή ήταν η «ασεβέστατη» συμπεριφορά της Νατάσας Μποφίλιου προς τον πατέρα της. Όταν μετά τη συναυλία με τίτλο «Μες στους ανθισμένους κήπους» η τραγουδίστρια μαζί με άλλους καλλιτέχνες έβγαλαν τις καθιερωμένες φωτογραφίες, ο πατέρας της μπήκε άθελά του στο πλάνο και αυτή με το – γνωστό σε όλους και όλες – ύφος που απευθυνόμαστε στους γονείς μας στις πιο οικείες μας στιγμές του κάνει παρατήρηση με της εξής φράση: «Καλά βλαμμένο, είσαι, φύγε μπαμπά, να βγάλουμε φωτογραφία.»
«Οποία αγένεια, κακοποίηση και ασέβεια! Ψόφος στην Μποφίλιου που τόλμησε να μιλήσει έτσι στον πατέρα της, τον άνθρωπο που την έφερε στη ζωή.» Ξεσηκώθηκαν οι απανταχού ηθικολόγοι με πρώτους και καλύτερους τους επί παντός επιστητού σχολιαστές των πρωινάδικων, οι οποίοι ντράπηκαν και μόνο που άκουσαν μια κόρη να μιλάει σε μια «ιδιωτική, προσωπική» στιγμή έτσι τον πατέρα της. Γιατί αυτό ήταν ένα προσωπικό ενσταντανέ που θα μπορούσε να συμβεί σε οποιαδήποτε κόρη ή γιο βρίσκεται σε αντίστοιχη θέση με την Μποφίλιου. Σε μια αποφοίτηση, σε έναν γάμο, πάνω στην ένταση της στιγμής, σηκώστε χέρι όσοι και όσες δεν έχετε μιλήσει έτσι στον πατέρα σας ή στη μητέρα σας. Ή πόσοι και πόσες δεν έχετε χαρακτηριστεί «βλαμμένοι» «ή βλαμμένες» ακόμα και στην πιο ανώδυνη διαφωνία που είχατε με γονείς, με παιδιά, με συζύγους κλπ.
Γιατί είναι τελείως υποκριτικό όλο αυτό που συμβαίνει με την Μποφίλιου;
Αρχικά, γιατί, όπως προαναφέρθηκε ουδεμία σχέση έχουν οι αντιδράσεις με την πραγματικότητα. Σε κανένα σύμπαν, πλανήτη και γαλαξία αυτή η φράση, σε αυτά τα συμφραζόμενα, δε συγκαταλέγεται στις ασεβείς συμπεριφορές παιδιών προς γονείς. Ποτέ και πουθενά, ένα παιδί που – ξαναλέμε – σε αυτό το πλαίσιο απευθύνθηκε έτσι στους γονείς του δεν τους αγάπησε, σεβάστηκε ή υπολόγισε λιγότερο. Η θεωρία της Επικοινωνίας περιλαμβάνει έναν πολύ γνωστό όρο, τον όρο «Πλαίσιο ή Συνθήκες Επικοινωνίας». Εκεί, λοιπόν, όσοι καταβαραθρώνουν την Μποφίλιου για χρήση απρεπών χαρακτηρισμών, μπορούν να ανατρέξουν για να δουν πόσο διαφορετικό είναι να χρησιμοποιεί τη λέξη «βλαμμένο» ένα ενήλικο άτομο προς τον γονέα, ένας γονέας προς το παιδί, ένας εργαζόμενος προς τον εργοδότη ή ένας μαθητής προς τον δάσκαλο.
Δεύτερον, πρόκειται για υποκριτικές αντιδράσεις επειδή το βασικό αντεπιχείρημα είναι η καταπάτηση του ιερής σχέσης μεταξύ γονέων και παιδιών. Υπερασπιστές της ιερότητας των δεσμών και των θεσμών, ηρεμήστε λίγο. Τιμάς τη σχέση όταν είσαι παρών, όταν θυσιάζεις τη βολή σου, όταν αγαπάς με πράξεις και όχι με λόγια. Όπως εύστοχα, παρατήρησε, συμμετέχουσα πρωινής εκπομπής: «Όσοι τα έβαλαν με την Μποφίλιου θυμίζουν λίγο τον κύριο Διευθυντή Βεβαίως – Βεβαιώς, μόνο τύποι και ουσία μηδέν.»
Τρίτον, η επίθεση στην Μποφίλιου για αυτό το θέμα είναι υποκριτική γιατί είναι το τριακοσιοστό πέμπτο επεισόδιο ενός πολέμου που εξαπολύθηκε εναντίον της όταν «τόλμησε» να ξεπεράσει τα όρια της ιδιότητάς της ως ερμηνεύτριας και άρχισε να τοποθετείται πολιτικά. Να αναλογιστούμε πώς έχουμε χαρακτηρίσει διαχρονικά την Μποφίλιου από τότε που εμφανίστηκε στα καλλιτεχνικά δρώμενα; Ευγενικά μιλώντας, ήταν μια «υπέρβαρη» που τραγουδούσε πάντα με βάσανο στην καρδιά, ήθελες να «κόψεις τις φλέβες σου» και τέλος πάντων «τόση κλάψα δεν αντέχεται.» Μετά, έγινε η «αριστερή» που όμως διαφήμιζε τα πανάκριβα ρούχα φιλενάδων της ή τολμούσε να εμφανιστεί στο Λονδίνο με τσάντες και γούνες πασίγνωστων οίκων. Μπορούσε, όμως, παράλληλα, να τραγουδήσει και με ένα τσούρμο «άπλυτους» σε φεστιβάλ της ΚΝΕ ή υπέρ της Ουκρανίας. Αυτά ήταν τα ευγενικά σχόλια, μας επιτρέπουν, όμως να σκεφτούμε ότι η Μποφίλιου έχει γίνει σε ορισμένους μια γλυκιά εμμονή.
Γιατί η επίθεση σε αυτή είναι υποκριτική; Γιατί αυτοί που την ξεκίνησαν, στηρίχτηκαν αρχικά, μόνο στο γεγονός ότι η συμπεριφορά χαρακτηρίστηκε μόνο «άβολη», ενώ ήταν ξεκάθαρα υβριστική, κατάπτυστη και λίγο έλειψε να είναι και ποινικά κολάσιμη(!). Δηλαδή, την κατηγορούμε γιατί δεν κατηγορήθηκε αρκετά, αυτό είναι το βασικό επιχείρημα. Επιστρατεύτηκε ακόμα και ο ανυποψίαστος Μουζουράκης, του οποίου το βλέμμα δείχνει ξεκάθαρα – σύμφωνα με τους ειδήμονες της επιστήμης ανάγνωσης βλεμμάτων – πόσο άβολα αισθάνθηκε που η φίλη του και συνεργάτιδά του άσκησε αυτή τη λεκτική κακοποίηση στον πατέρα της.
Είναι ένα θέμα που όσες φορές και να πεις τη φράση «Παιδιά, χαλαρώστε λίγο!) δεν αρκεί. Ειδικά, όταν το σήριαλ ή μάλλον καλύτερα το σόου συνεχίστηκε στην επόμενη ανάρτηση της Μποφίλιου, η οποία αντί να ζητήσει συγγνώμη στο πανελλήνιο δικαστήριο των «Βεβαίως Βεβαίως» τόλμησε να διατυπώσει το αιχμηρό της σχόλιο. Σε ανάρτησή της, δήλωσε ότι είναι με τον πατέρα της στο οικογενειακό τραπέζι και συζητούν για τα σοβαρά θέματα, δηλαδή τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή. Όταν, λοιπόν, η αντίδραση σε αυτό είναι τα σχόλια τύπου: «Τι θέλει να μας δείξει η αοιδός; Ότι οι αριστεροί ενδιαφέρονται για τον πόλεμο, ενώ οι δεξιοί όχι;» τότε μπορούμε όλοι να σιγουρευτούμε για την απουσία κάθε ελπίδας για την ανάταση της ανθρωπότητας. Είναι οι ίδιοι που σε κατηγορούν ότι είσαι δεξιός αν υπερασπιστείς τα θύματα του Ισραήλ και αριστερός αν μιλήσεις υπέρ των θυμάτων της Παλαιστίνης.
Τέλος, η υποκρισία είναι διάχυτη και αυτό αποδεικνύεται αν βάλουμε ένα στοίχημα: Πόσο ίδιες θα ήταν οι αντιδράσεις εάν στο βίντεο είχαμε έναν άντρα καλλιτέχνη να λέει προς τον πατέρα του ακριβώς υπό τις ίδιες συνθήκες: «Έλα μ…α, βγες απ’ το πλάνο να βγάλουμε επιτέλους τη φωτογραφία.» Αυτή θα ήταν ξεκάθαρα μια χιουμοριστική στιγμή μεταξύ πατέρα – γιου που πιάστηκε στην κάμερα.
Μπορεί να σου αρέσει η Μποφίλιου ως τραγουδίστρια, μπορεί και όχι. Μπορεί να την έχεις απορρίψει ως καλλιτέχνιδα λόγω των πολιτικών της απόψεων και των εν γένει επιλογών της. Και αυτό δικαίωμά σου. Το πώς μίλησε η Μποφίλιου στον πατέρα της κακώς γίνεται θέμα και όντως μπορεί κάλλιστα να αναρωτηθεί κάποιος αν είναι αυτό που θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή. Όχι δεν είναι αυτό το θέμα. Είναι το τελευταίο στη λίστα με αυτά που θα έπρεπε να ενδιαφέρουν τον Έλληνα και την Ελληνίδα αυτή τη στιγμή. Όμως, η συλλογιστική πορεία που θα ακολουθήσει κάποιος για να στοχοποιήσει την Μποφίλιου για αυτό το συγκεκριμένο γεγονός είναι θέμα που πρέπει να μας απασχολήσει. Είναι ο τρόπος σκέψης που ακολουθούμε σε κάθε θέμα που εύκολα επιφέρει διχασμό, είναι οι δικαιολογίες που χρησιμοποιούμε κάθε φορά για να κρύψουμε τον φθόνο μας, τα κόμπλεξ μας και τη ζήλια μας.
Αν τώρα, όντως, υπάρχει άνθρωπος που πραγματικά θεωρεί αυτή τη στιγμή της τραγουδίστριας όχι άβολη αλλά ανίερη, τότε μακάρι να μη χαρακτηριστεί ποτέ «βλαμμένο» από τα παιδιά του. Αν τώρα, αυτά τα ίδια παιδιά δεν έχουν εμφανιστεί ποτέ σε οικογενειακό τραπέζι, αν έχουν ανοίξει πόλεμο στους γονείς για τα κληρονομικά, αν τους θεωρούν υπηρέτες τους για τα εγγόνια τους ή αν δεν έχουν σηκώσει ούτε μια φορά το τηλέφωνο απλά να μάθουν τα νέα τους, αυτά είναι δευτερεύοντα. Τουλάχιστον δε θα τον έχουν πει «βλαμμένο». Σεβασμός να υπάρχει.