Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Δ.
Νιώθω ότι θα κουραστούμε. Φοβάμαι ότι θα κουραστούμε. Θα βαρεθούμε ο ένας το άλλον, ξέρεις. Δε μου αρέσουν τα λογία Ξέρεις εκείνες τις στιγμές που εσύ μ’ έχεις αγκαλιά μου χαϊδεύεις τα μαλλιά, εγώ προσπαθώ να ακούσω τους χτύπους της καρδιάς σου. Δε μιλάω, σκέφτομαι. Ίσως να είναι κακό που αφήνω τον αυτό μου να σκέφτεται τόσο πολύ και συνέχεια. Μη ρωτήσεις όμως ποτέ τι σκέφτομαι. Έχει σίγουρα σχέση μ’ εμάς. Μπορεί να σκέφτομαι ακόμα και το τι φαγητό να μαγειρέψω αφού σχολάσει και το τρίτο μας παιδί. Μπορεί να σκέφτομαι απλά εμάς, χωρίς να κάνω μακρινά όνειρα.
Μου αρέσουν τα όνειρα. Κάνω πολλά. Κάνω συχνά. Μα όταν δε γίνονται πραγματικότητα στεναχωριόμαστε, έτσι δεν είναι; Κι εσύ θέλω να κάνεις όνειρα. Θέλω να τα μοιράζεσαι μαζί μου. Να μου μάθεις να μοιράζομαι κι εγώ τις σκέψεις μου μαζί σου. Να μου μάθεις να λέω τι αισθάνομαι, τι νιώθω κι ας ξέρεις ότι αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ γιατί έχω ξερό κεφάλι. Αν και μαζί σου πέφτουν οι άμυνές μου. Να μ’ έχεις αγκαλιά και να χαζεύουμε το ταβάνι χωμένοι σε μια συζήτηση για το σύμπαν και το θεό. Να σε ακούω. Να με φιλάς στο μέτωπο και να γελάς, γιατί καταλαβαίνεις ό, τι σκέφτομαι.
Δεν είναι ότι δεν περνάω ωραία μαζί σου, άλλωστε δε θα ήμασταν μαζί. Απλά πρέπει να σταματήσω να σκέφτομαι τόσο πολύ. Σου δίνω σημασία και προσπαθώ να σε πείσω ότι άκουγα τι μου έλεγες. Ότι ήμουν εκεί, ψυχή και σώμα. Μα δε με πιστεύεις. Λογικό. Μα εγώ σου λέω αλήθεια.
Με ηρεμείς. Δε με ελέγχεις, απλά έχεις μάθει τα κουμπιά μου, τα πατήματά μου και τα χειρίζεσαι όποτε κι όπως πρέπει. Το ίδιο κι εγώ, ή τουλάχιστον έτσι μ’ αφήνεις να πιστεύω. Όταν μου κρατάς το χέρι, όταν μου χαϊδεύεις την πλάτη, όταν επιλεγείς να με πάρεις αγκαλιά παρά να στρίψεις τσιγάρο -όσο κι αν το θες-, αυτά τα μικρά πράγματα εγώ τα βλέπω τα μεγαλύτερα λόγια που μπορούν να ειπωθούν. Ελπίζω πάντα στο να μπορώ να παγώνω τον χρόνο όποτε μ’ έχεις αγκαλιά. Να παγώνω τον χρόνο όταν με ρωτάς με απορία «θα με αντέξεις;». Δεν ξέρω τι απαντήσω εκείνη την ώρα. Βασικά ξέρω τι να απαντήσω, δεν ξέρω αν πρέπει όμως να πω τόσο γρήγορα κι αυθόρμητα το «εννοείται».
Κι όλα αυτά δε θα στα πω ποτέ, γιατί φοβάμαι. Γιατί δεν τα πάω καλά με τα λόγια. Δεν τα γουστάρω ρε παιδάκι μου. Πιστεύω ότι τα λόγια είναι για τους μικρούς, γι’ αυτούς που πρέπει να πουν μεγάλα λόγια για να φανούν. Και δε θέλω να με θεωρήσεις «μικρή». Μου αρέσουν οι πράξεις, οι μικρές κι ασήμαντες -αν θες- κινήσεις που θα σε κάνουν να χαμογελάσεις. Δε χρειάζονται τα λόγια. Είναι κουραστικά. Καλύτερα οι οι αγκαλιές. Εκείνες ναι, πάντα καταλαβαίνεις τι λένε.
ΥΓ.: Κι αν δεν το διαβάσεις ποτέ αυτό, τότε ελπίζω σ’ εκείνες τις φόρες που ό, τι θέλω να σου πω, θα φωνάζει μέσα απ’ τις αγκαλιές μου.
