Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Ολίνα.
Λέξεις δε βρήκα για να σου πω σήμερα, οι σκέψεις μου μπερδεμένες. Το «φύγε για πάντα, σε παρακαλώ» και το «έλα αμέσως, σε χρειάζομαι», πάλλονται μέσα μου κάθε δευτερόλεπτο εναλλάξ κι είναι πιο οδυνηρά από τους χτύπους του λεπτοδείκτη. Ο χρόνος περνά, περνά για όλους, ακόμη και για μένα όταν δεν είσαι εδώ. Μα τι νόημα έχει ο χρόνος όταν όλα γύρω σου έχουν σταματήσει; Με ποια δύναμη να προχωρήσεις μαζί του και να τολμήσεις να ζεις πλάι σε αυτόν, που τόσο σε πονάει;
Πέρασαν μέρες πολλές μα δε φάνηκες. Δε θα έρθεις. Σου έμαθα να φεύγεις, μα πάντα κάπου, στο πίσω μέρος του μυαλό μου, ήξερα πως «δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα γυρίσεις». Τώρα όμως είναι αλλιώς, το ξέρω, το νιώθω και ίσως κατά βάθος το εύχομαι πως δε θα γυρίσεις. Έχω πάψει να περιμένω μήνυμα σου, ούτε και περιμένω το χαρακτηριστικό σου χτύπο στην πόρτα. Πλέον κοιμάμαι από νωρίς, το κλάμα –βλέπεις- σε εξαντλεί. Πλέον ζω φυσιολογικά, πάω για καφέ και γελάω συχνά.
Λεν’ πως «ουδείς αναντικατάστατος» και πως ο χρόνος που «θρηνείς» ένα χωρισμό, είναι χρόνος χαμένος από τη νέα σου ζωή. Λεν’ πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο και πως μόνο όταν πάψεις να κυνηγάς την ευτυχία εκείνη έρχεται. Λεν’, πόσα λεν’. Μιλούν για σένα λες και σε ξέρουν, λες και μπορούν να καταλάβουν έστω στο ελάχιστο τι ήσουν για μένα!
Κι αν τώρα οι μέρες δεν περνούν και το κεφάλι μου πάει να σπάσει από το κλάμα, ξέρω πως όλο αυτό θα τελειώσει, το ξέρω κι ας μην μπορώ ακόμη να το δεχτώ. Ξέρω πως μεγαλώνοντας θα είμαι σε θέση να λέω πως την ευτυχία εγώ τη γνώρισα! Ξέρω πως είμαι ευγνώμων για το λίγο σου που έμοιαζε πάντοτε πολύ σε μένα. Ξέρω πως δεν έφταιξα, μα ούτε κι εσύ. Κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται μονάχα για να συναντηθούν, να μάθουν ο ένας στον άλλο πράγματα που ούτε οι μεγαλύτεροι τόμοι ψυχολογίας δεν αναφέρουν κι έπειτα να φύγουν, οι δρόμοι τους να χωριστούν. Ξέρω πως πρέπει να κρατάμε τα θετικά και στην περίπτωσή μας ήταν πολλά. Απλά δεν ήταν αρκετά για να μας κρατήσουν για πάντα μαζί.
Ξέρεις ωστόσο τι πονάει πιο πολύ; Πονάει που μαζί με τα αισθήματα μου, ζητάς να εξαφανίσω και την κάθε μου ελπίδα. Την ελπίδα που τόλμησε μέσα σε μερικά λεπτά να γεννηθεί, παρ’ όλο που δεν την άφησες ποτέ να μεγαλώσει. Κι είναι από τα πράγματα που πάντοτε θα εκτιμώ σε σένα. Ποτέ δεν είπες ψέματα, ούτε και με άφησες να ζήσω στα δικά μου όσο γλυκά κι αν ήταν. Τίποτα κακό δεν έχω να σου προσάψω. Κι αυτό πονάει, ειλικρινά.
