Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Κ.
Ξέρω ότι κουράστηκες να παίρνεις μηνύματά μου. Ξέρω ότι απορείς πόσο μπορεί ένας άνθρωπος να επιμείνει σε κάτι που είναι ξεκάθαρο πως δεν υπάρχει. Ξέρω πως ώρες-ώρες λες πως δεν πρόκειται να απαντήσεις ξανά αλλά την ίδια στιγμή ξέρεις πως αν δεν απαντήσεις θα βρω μία άλλη αφορμή για να σου στείλω.
Μάθε λοιπόν πως δε σου στέλνω μηνύματα με ηλίθιες αφορμές απλά και μόνο για να ακούσω τον ήχο του μηνύματος και να αγωνιώ για την απάντησή σου. Εξάλλου το κινητό μου το έχω στο αθόρυβο τις περισσότερες ώρες της ημέρας. Άκου λοιπόν μωρό μου όσα θα ήθελα να σου πω αν είχα την ευκαιρία να σου μιλήσω μία τελευταία φορά και μετά ας έφευγες για πάντα. Ας αρκούμασταν στο να λέμε ένα απλό «γεια» αν τύχαινε να βρεθούμε κάπου.
Ήρθες στη ζωή μου σε μια από τις πιο ευάλωτες περιόδους. Τη στιγμή που ήμουνα έτοιμη να τα γκρεμίσω όλα και να ξεκινήσω από το μηδέν ήρθες εσύ και μου παρουσίασες ένα δεκάρι που φάνταζε πολύ μακρινό από το μηδέν μου. Ποτέ μου δεν έδωσα σε κανέναν το δικαίωμα να πιστέψει ή να νιώσει ότι όταν είμαι μαζί του υπάρχει περίπτωση να σκεφτώ κάποιον άλλο και εσύ ήρθες και έσπασες αυτούς τους φραγμούς. Ήρθες και αναστάτωσες τον κόσμο μου και δεν είχα τη δύναμη να απλώσω το χέρι μου να πιάσω το δικό σου και να συνεχίσω μαζί σου την πορεία μου. Οι συζητήσεις μας ήτανε εκείνες που ξεκινούσαν το πρωί και τελείωναν το επόμενο πρωί. Χωρίς καλημέρα. Χωρίς καληνύχτα. Είχαμε πει πως ποτέ δε θα λέγαμε καληνύχτα γιατί κανείς δεν μπορούσε να διακόψει τη συζήτηση.
Δεν προλάβαμε να ζήσουμε πολλά. Δε μας άφησα η αλήθεια. Ήθελα αλλά φοβόμουνα και να που ο φόβος μου γύρισε μπούμερανγκ. Εσύ έκανες τρία βήματα και εγώ πάλευα ακόμη να κάνω το πρώτο. Κάπως έτσι έφυγες. Ήσουνα αρκετά βήματα μπροστά και κουράστηκες να με περιμένεις. Ήσουνα εκεί. Σε έβλεπα. Σε άγγιζα. Σε φιλούσα. Μαζί σου ξεπέρασα τα όρια που είχα βάλει στον εαυτό μου. Δε με ένοιαζε τίποτα απλά ήθελα λίγο χρόνο για να τα κάνω όλα σωστά.
Δε το μετάνιωσα που σε γνώρισα. Εξάλλου αξίζεις πολλά. Αν γυρνούσα το χρόνο πίσω θα επέλεγα να σε γνωρίσω ξανά απλά αυτή τη φορά θα σου εξηγούσα λίγο καλύτερα τι συμβαίνει. Θα σου έλεγα πως μπορώ να σου δώσω πολλά απλά χρειάζομαι λίγο χρόνο για να μπω στους δικούς σου ρυθμούς. Σ’ ερωτεύτηκα τότε και κάποιους μήνες μετά σε σκέφτομαι ακόμη. Όχι με τον ίδιο τρόπο, αλλά σε σκέφτομαι κι όταν γίνεται αυτό χαμογελάω. Δεν ξέρω αν είναι από έρωτα ή απλά επειδή είσαι μια γλυκιά ανάμνηση αλλά για μένα σημασία έχει ότι χαμογελάω και στο νου μου έρχονται στιγμές δικές μας γεμάτες χαζομάρα και γέλια γεμάτα υπονοούμενα.
Ξέρω πως δε σου κάνει διαφορά αν μιλάμε ή αν με βλέπεις και το ξέρω γιατί αυτό με άφησες να πιστέψω. Είμαι ακόμη μία όπως οι υπόλοιπες που μιλάς και συναναστρέφεσαι. Απλά εγώ τυχαίνει να σε γνώρισα λιγάκι και να προσπαθώ ακόμη να γνωρίσω πλευρές του εαυτού σου που δεν αφήνεις κανένα να δει. Ό, τι και να έγινε, ό, τι και να γίνεται ήσουν από τα πιο ωραία μαθήματα.
Με τον ίδιο τρόπο όμως ένα βράδυ σου είπα σε ένα από τα μηνύματά μας. Ένα βράδυ που λίγο πριν είχαμε κάνει έρωτα. Εγώ κι εσύ μία μέρα θα είμαστε μαζί. Κι αν όχι, χαίρομαι που πήρα αυτή τη μικρή γεύση από σένα και εύχομαι να με θυμάσαι κι εσύ και να χαμογελάς γιατί στα αλήθεια σου πάει.
