Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Λ.
Είχαν δίκιο όσοι μου έλεγαν πως τα πιο όμορφα πράγματα στη ζωή σού σκάνε ξαφνικά κι απροσδόκητα. Θυμάμαι ακόμη, σαν να ήταν χθες, την πρώτη φορά που σε συνάντησα. Ήσουν με την παρέα σου κι άραζες σ’ ένα παγκάκι στη πλατεία. Σε χάζευα από μακριά. Κατασκόπευα κάθε σου κίνηση, εξέταζα κάθε σου έκφραση. Εσύ δε μ’ έβλεπες, είχα φροντίσει γι’ αυτό. Ήθελα λίγο χρόνο να σ’ ανακαλύψω προτού σε πλησιάσω. Ήσουν χαλαρός κι ανέμελος, εσύ μαζί με τα φιλαράκια σου. Ήσουν ο εαυτός σου.
Ύστερα από πολλή σκέψη και παρατήρηση, κατάφερα να έρθω να σου μιλήσω. Πόση αμηχανία μας κατέκλυσε, θυμάσαι; Προσπάθησα να σπάσω τον πάγο προσφέροντάς σου ένα κομμάτι από τ’ αγαπημένο μου kinder bueno. Κάπου εκεί κατάλαβα πως εμείς οι δύο θα μπλέξουμε άσχημα. Το φαγητό για μένα, ανέκαθεν, ήταν κάτι ιερό και πολύ προσωπικό δεδομένο, μαζί σου όμως προσφέρθηκα να το μοιραστώ από το πρώτο λεπτό της γνωριμίας μας. Σημάδι, με είχες ήδη κερδίσει.
Η πορεία που ακολούθησε αρκετά περίπλοκη. Εγώ το αποκάλεσα λάθος timing, η ζωή είχε άλλα σχέδια για εμάς. Βρέθηκες και πάλι στον δρόμο μου, μου άπλωσες το χέρι κι αυτή τη φορά δέχτηκα να σ’ ακολουθήσω. Ίσως, η αρχική μας αποτυχία βγήκε σε καλό.
Δε θα σου κρύψω πως λιγάκι σ’ είχα φοβηθεί. Κι όσο περνούσε ο καιρός, μάθαινα ακόμη περισσότερα πράγματα για σένα. Πράγματα που λάτρεψα πάνω σου κι άλλα που μίσησα. Όμως, τίποτα απ’ όλα αυτά δε θ’ άλλαζα.
Και κάπου εδώ, φτάνω στο τώρα. Έχουμε περάσει αμέτρητες φουρτούνες κι έχουμε επιβιώσει. Κι αν σ’ είχα φοβηθεί λιγάκι στην αρχή, τώρα σε φοβάμαι το δεκαπλάσιο. Μη σου πω και λίγο λέω. Αναρωτιέσαι γιατί, λες και δεν ξέρεις. Δήθεν δεν ξέρεις σε τι αναφέρομαι και δεν καταλαβαίνεις τι σου λέω, ενώ γνωρίζεις τα πάντα μέσα από ένα βλέμμα μου κι εγώ ούτε που προλαβαίνω να με προδώσω με τις λέξεις μου.
Γιατί στα χέρια σου κρατάς την ευτυχία μου. Βαριά κουβέντα ξεστόμισα, ε; Είναι η αλήθεια μου. Η γλυκόπικρή μου αλήθεια. Και να σου πω ένα μυστικό; Δε χρειάζεται να κάνεις πολλά γι’ αυτήν. Αρνούμαι, βλέπεις, τις φανφάρες που κραυγάζουν «σ’αγαπώ», μα θ’ αρκεστώ σε κάτι πολύ απλό, σε μία αγκαλιά.
Μία αγκαλιά σου μόνο χρειάζεται κι όλα τα σπασμένα μου κομμάτια έχουν ενωθεί. Όλες οι κακές σκέψεις, όλα τα προβλήματα, όλη η πίεση, η κούραση, το άγχος, όλα εξαφανίζονται. Και κάνω όνειρα, πολλά όνειρα που δεν τολμάω να σου πω. Μ’ έχεις για ατρόμητη. Λυπάμαι, αλλά θα σου χαλάσω την εικόνα γιατί δεν έχεις ιδέα πόσο εύθραυστη κι ευάλωτη είμαι για σένα. Έχω ανασφάλειες τις οποίες φροντίζω –ή τουλάχιστον προσπαθώ– να κρύψω. Γιατί δε ξέρω πώς θ’ αντιδράσεις αν έρθεις αντιμέτωπός τους. Δε θέλω να τρομάξεις και δε θέλω να σε χάσω.
Άσε που ζηλεύω. Ζηλεύω και μετά βίας σου το κρύβω. Διαφορετικά, αν φανερωθώ στο έπακρο θα με περάσεις για καμία παρανοϊκή. Άσε κι το άλλο, που νομίζω πως κάποια στιγμή θα βρεις κάτι καλύτερο και θα θελήσεις ν’ αλλάξεις σελίδα στη ζωή σου. Αλλά δε σκάω. Την έχω βρει τη λύση και γι’ αυτή την εκδοχή της ιστορίας μας. Θα σ’ αφήσω ελεύθερο να κάνεις αυτό που επιθυμείς, αλλά το βιβλίο σου θα το κάψω.
Πολλές πληροφορίες για μία μέρα. Είναι αργά κι εγώ είμαι κουρασμένη, αλλά θα έσκαγα αν δε σου έγραφα. Δεν ξέρω αν θα μπεις στον κόπο να το διαβάσεις, πάντως ένα βάρος από πάνω μου έχει φύγει. Πάω για ύπνο, με μία μόνο σκέψη. Αύριο επιτέλους θα σε δω.
Υ.Γ. Σ’ αγαπάω. Κι ας μη στο λέω όσο συχνά θα ήθελες να το ακούς.
