Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει ο Βασίλης.
Γράφω για σένα κι ας έχουν περάσει σχεδόν 3 χρόνια. Γράφω στον υπολογιστή, στο χαρτί, στη λίστα του supermarket και στις σημειώσεις στο κινητό μου. Ελπίζω πως μέσ’ από τις λέξεις, κάπως θα πάρεις μορφή και θα σε δω κι ας ξέρω πως αυτά συμβαίνουν μόνο σε ταινίες φαντασίας. Και θα ήταν πολύ ωραία αν κι εγώ όπως τόσοι άλλοι, έγραφα αυτές τις σειρές για να σε κατηγορήσω που έφυγες. Το θέμα είναι πως στη συγκεκριμένη περίπτωση έφυγα εγώ.
Δεν άντεχα τις αγκαλιές σου στις 3 το βράδυ, γιατί αναρωτιόμουν ποιος άνθρωπος θέλει όντως να αγκαλιάσει εμένα. Δεν ήθελα να μου κάνεις καφέ τα πρωινά, δεν ήθελα να κρατάς το τελευταίο τσιγάρο από το πακέτο για ‘μένα, δεν ήθελα να μ’ αγαπάς. Εδώ δεν αγαπούσα εγώ τον εαυτό μου, εσύ με ποιο δικαίωμα το έκανες; Τώρα όμως σου υπόσχομαι με φροντίζω και με αγαπάω περισσότερο, μέχρι και τα πολλά fast food έκοψα και πηγαίνω σε ψυχολόγο. Δεν ξέρω αν με γουστάρω όσο με γούσταρες εσύ για αυτό δε θέλω ακόμη να γυρίσεις. Κάνε λίγο υπομονή ακόμα και τύλιξε τα χέρια σου γύρω από άλλους ώμους, ξέρεις πως δε θα θυμώσω. Μια μέρα όμως να ξέρεις πως θα έρθω να σε δω και να σου ζητήσω να έρθεις πάλι σε ‘μένα. Θα είμαι διαφορετικός άνθρωπος όμως τότε και δε θα στέκει το πάλι. Θα είναι σαν να γνωρίζεις έναν ξένο και να τον ερωτεύεσαι. Δε θα υπάρχει τίποτα από τα παλιά. Αν όμως δε θέλεις θα το καταλάβω, θα σου αφήσω όλα όσα γράφω να τα έχεις -μπορείς να τα σκίσεις αν θέλεις-, πάντα σου άρεσε να διαβάζεις.
Κι εγώ το δήθεν έξυπνο και μορφωμένο τυπάκι σε έκραζα και σε κορόιδευα, «ο κόσμος στον οποίο ζεις είναι ψεύτικος», έτσι σου έλεγα. Αυτό έλεγα και στον εαυτό μου όμως για να μην πανικοβάλλομαι. Να μην τρελαίνομαι που στην πραγματικότητα ήσουν πιο έξυπνη, πιο μορφωμένη, πιο εργατική και πιο ελκυστική από μένα. Φοβόμουν πως μια μέρα θα το δεις και θα σηκωθείς να φύγεις, πως θα πάρεις τα χιλιοτσαλακωμένα βιβλία σου που μυρίζουν ναφθαλίνη και θα απομακρυνθείς. Οπότε απομακρύνθηκα εγώ. Εκείνη τη φορά που μαλώναμε και πέταξα το «Τα κοτσύφια πεθαίνουν τραγουδώντας» από το παράθυρο, πήγα το μάζεψα και το διάβασα. Δε μου άρεσε τότε ιδιαίτερα αλλά καταλαβαίνω γιατί άρεσε σε σένα.
Παρ’ όλα αυτά εσύ δεν έφυγες. Έμεινες δίπλα μου να με υπομένεις σιωπηλά και να ανέχεσαι τα νεύρα μου και την κακοτροπιά μου. Τώρα που το σκέφτομαι ίσως όταν τελειώσω με τον ψυχολόγο να μην έρθω να σε βρω. Να σου στείλω μόνο ό,τι έγραψα για να ξέρεις. Για να θυμάσαι ότι κανένας άξεστος τυπάς δεν μπορεί να σε σταματήσει. Γιατί πετυχαίνεις στη ζωή σου και το μαθαίνω και πάντα χαίρομαι. Μα δε θέλω να είμαι εγώ εκείνος που θα προσπαθήσει να σε ξαναεμποδίσει. Οπότε ίσως τελικά να μην έρθω. Να ξέρεις πάντως πως εκείνα τα Χριστούγεννα, εκείνα που έφυγα χωρίς αντίο, με έπιασα να σε ψάχνω από το κρεβάτι μέχρι και στα χιόνια.
Κάπου εδώ θα δυσχεραίνω τη θέση μου και θα σου όμως πως έφταιγες κι εσύ. Όχι όσο εγώ, αλλά έφταιγες. Γιατί που να πάρει η ευχή επέμενες πως όλα θα πάνε καλά; Αφού με ‘βλεπες. Έπρεπε να με απομακρύνεις νωρίτερα, να συμμορφωθώ, να δω τι γλιστράει μέσ’ από τα δάχτυλά μου. Έπρεπε να με απομακρύνεις εσύ. Ίσως τότε να πήγαινα στον ψυχολόγο νωρίτερα και να σου έγραφα ποιήματα και να διαβάζαμε μαζί λογοτεχνία.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
