Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Ελπίδα.
Άλλο ένα βράδυ που κάθομαι στον καναπέ μου. Τα φώτα κλειστά και προσπαθώ να απαλύνω την παγωμάρα που νιώθω. Δεξιά μου, το τασάκι πνιγμένο στις γόπες μαρτυράει πώς νιώθω. Πως από τότε που σε γνώρισα καπνίζω ασύστολα κάθε φορά που με μπερδεύεις. Ποντάρω στη ριμάδα τη νικοτίνη να βρει τις νευρικές απολήξεις του εγκεφάλου μου και να με κάνει να ξεχάσω τι μου προκαλείς.
Να αφήσω επιτέλους πίσω αυτά τα μελί πονηρά μάτια, το σκανταλιάρικο ευφυές μυαλό σου και το θρασύ σου στόμα που άλλοτε ξεστομίζει φράσεις που με κάνουν να κοκκινίζω κι άλλοτε εκτοξεύει αγκάθια που γρατζουνίζουν το περήφανο «εγώ» μου.
Όσες φορές κι αν έχω κουνήσει καταφατικά το κεφάλι όταν μου λένε «αξίζεις κάτι καλύτερο», «σταμάτα να αναλώνεσαι», άλλο τόσο διαπερνάς τη σκέψη μου επηρεάζοντας τη διάθεσή μου. Όσες φορές κι αν έχω μείνει στο «διαβάστηκε» και με θυμό υπόσχομαι στον εαυτό μου να μην επηρεαστεί άλλο, άλλες τόσες χαμογελάω σαν πεντάχρονο όταν το όνομά σου φωτίζει την οθόνη μου.
Αν ήταν στο χέρι μου, -γιατί μονόπλευρη συζήτηση δε γίνεται- θα μπορούσα να σου μιλάω κάθε μέρα. Να σου λέω για πράγματα μικρά και ασήμαντα κι εσύ να μου απαντάς με ενδιαφέρον χωρίς να κλείνεις την κουβέντα. Θα μπορούσα να μένω μέχρι τα χαράματα ψάχνοντας τις λέξεις που θα μου φέρουν οι τρεις κουκκίδες πληκτρολόγησης.
Αλλά τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως τα θέλουμε κι εσύ δε νιώθεις όσα νιώθω. Δεν ενθουσιάζεσαι, δεν έχεις πεταλούδες στο στομάχι. Δε με βλέπεις στο δρόμο σε τυχαίους περαστικούς, δεν ακούς τραγούδια με την εικόνα μου στο background. Γιατί πολύ απλά για σένα δεν υπάρχει «εμείς». Υπάρχει μόνο ο εαυτός σου κι η αβεβαιότητά του, η αναγνώρισή μου ως εν δυνάμει ιδανικού χωρίς όμως το απαραίτητο «μπαμ», το πάθος που θα φέρει τη σιγουριά που χρειάζεσαι για να το προσπαθήσεις.
Μου έχεις πει πως ελπίζεις να το νιώσεις κάποια στιγμή, ελπίζεις να νιώσεις όπως εγώ. Όμως μάτια μου, έρωτας με το ζόρι δε γίνεται. Κι όσο το λέω στον εαυτό μου, όσο λαμβάνω ξερές, ψυχρές απαντήσεις από σένα, ευτυχώς ξενερώνω όλο και περισσότερο. Αρχίζω να αντιλαμβάνομαι πως βρισκόμαστε σε εκ διαμέτρου αντίθετα σημεία. Για σένα μάλλον είμαι το αντικειμενικά και κατά κανόνα ιδανικό ενώ για μένα ήσουν (ή και είσαι για να μη λέμε ψέματα) το από έρωτα εξιδανικευμένο.
Ξέρεις ότι επιζητώ το σίγουρο και με γεμίζεις ερωτηματικά. Ξέρεις ότι υπέρ αναλύω κι απλά με φορτώνεις με παραπάνω δεδομένα.Ίσως εν αγνοία σου η τουλάχιστον όχι εσκεμμένα. Όμως εγώ ήξερα τι θέλω από σένα. Ήξερα ότι ήθελα εσένα και ίσως ακόμα να ισχύει. Τα δήλωσα ξεκάθαρα, έριξα τον άσσο στην πιο μπερδεμένη παρτίδα πόκερ που έχω παίξει ποτέ. Τη δίκη μας παρτίδα. Την παρτίδα του «εμείς» μας, που κανείς μας δεν ξέρει αν θα υπάρξει. Έχω ακόμη υπομονή να το ανακαλύψω.
Φυσάω τον καπνό του τσιγάρου μου, κοιτάω την πράσινη κουκκίδα που μου δείχνει ότι είσαι ενεργός και αναρωτιέμαι. «Τι θα γίνει, ρε γαμώτο μ’ εμάς;».
