Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει ο Ανδρέας.
Τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά κι ακόμα σε περιμένω. Ακόμα πιστεύω πως θα έρθεις, πως θα κρατήσεις το χέρι μου, θα χαϊδέψεις το μάγουλό μου και θα μου δώσεις ένα φιλί. Ακόμα σε ψάχνω αριστερά και δεξιά, χωρίς κανένα νόημα. Κάνω σαν μωρό παιδί. Γιατί δεν αναλαμβάνω τις ευθύνες μου, δε βλέπω την πραγματικότητα, δεν κάνω κάτι για να γίνει καλύτερη και να γίνεις ξανά μέρος της.
Ξέρω πως δεν μπορείς να έρθεις, όπως δεν μπορώ κι εγώ να φύγω, αλλά ακόμα θυμώνω μαζί σου που δεν είσαι δίπλα μου. Γνωρίζω πως όλα στη ζωή δεν είναι εύκολα κι πως αν κάποιος φταίει που δεν είμαστε μαζί, φταίμε κι οι δύο. Εγώ που έφυγα, εσύ που δεν πίστεψες πως θα το κάνουμε να δουλέψει κι από απόσταση. Εγώ που υποχώρησα βουβά και δεν έκανα τίποτα για να σου αλλάξω γνώμη. Εσύ που πίστεψες πως αυτό ήταν μια δικαιολογία για να φύγω μακριά σου -όταν ήταν καταδίκη.
Δεν το καταλαβαίνεις, αλλά θα ήθελα πολύ να ήταν όλα διαφορετικά. Να μη χρειαζόμουν μια καλύτερη δουλειά, να υπήρχε στην Αθήνα. Να είχα τα χρήματα και την άνεση να μπορούσα να κάνω μια άλλη επιλογή. Πριν φύγω, μου είπες πως βάζω τα λεφτά πάνω από εσένα και ότι δεν είσαι η προτεραιότητά μου. Η προτεραιότητά μου, μετά τα όνειρά μου, είσαι εσύ. Κι αυτά έβαλα πάνω από σένα. Γιατί χωρίς εκείνα, δεν ξέρω τελικά ποιος είμαι, πού πάω, γιατί είμαι σε αυτή τη γη.
Ξέρω όμως πως πληγώθηκες, πως περίμενες κάτι διαφορετικό, πως σε στεναχώρησα. Καταλαβαίνω πως σε πόνεσα, πως δεν ήμουν όσο κοντά σου θα έπρεπε. Καταλαβαίνω κυρίως ότι δε σε γνώρισα στα όνειρά μου, για να καταλάβεις ότι δε χρειάζεται να τα φοβάσαι. Ότι είναι σύμμαχοί σου κι όχι εχθροί. Γιατί μέσα σ’ αυτά είναι να περάσουμε το υπόλοιπο της ζωής μας κάνοντας έρωτα, πηγαίνοντας ταξίδια, δοκιμάζοντας νέες γεύσεις, πολλαπλασιάζοντας την ομορφιά σου.
Αλλά αυτό δεν είναι αρκετό πλέον. Θα πρέπει να βρω άλλο τρόπο να σου εξηγήσω. Κι εσύ όμως θα πρέπει να δεις τα δικά σου λάθη. Θα πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως εγώ στήριξα κάθε βήμα που έκανε για να φτάσεις πιο κοντά στα όνειρά σου. Σε αγκάλιαζα σφιχτά πριν πάρεις κάθε σου απόφαση για να ξέρεις ότι όλες οι επιλογές σου με βρίσκουν σύμφωνο. Ήμουν δίπλα σου κι ας βρέθηκα μακριά σου. Περίμενα να μου το αναγνωρίσεις αυτό· να το θυμάσαι πριν πάρεις απόφαση, πριν μου θυμώσεις κι απομακρυνθείς.
Λυπάμαι λοιπόν που όλα έγιναν έτσι. Λυπάμαι που δεν είμαι εκεί, που με ψάχνεις και σε ψάχνω, που στηρίζομαι σε μια επιστολή για να σου δείξω την αγάπη μου. Μα κυρίως λυπάμαι που εφόσον αυτό ήταν το τέλος, δεν το κάναμε καλύτερο. Δε βγάλαμε από μέσα μας όσα νιώσαμε, δεν ανταλλάξαμε φιλιά για μια τελευταία φορά, δεν είπαμε πόσο καλά περάσαμε για όσο κράτησε και πόσο ακόμα θα θέλαμε να κρατήσει. Για αυτό στεναχωριέμαι και για αυτό λυπάμαι· κι αυτό εύχομαι να ήταν διαφορετικό.
Εκτός αν αλλάξεις γνώμη. Αν αυτή δεν ήταν η τελευταία σου κουβέντα, αν τελικά καλά κάνω που περιμένω μια μέρα να μου πεις πως το μετάνιωσες, πως θέλεις να έρθω το επόμενο σαββατοκύριακο ή πως θα έρθεις εσύ. Εκτός αν αλλάξουν όλα τελικά και μας βρει ο ήλιος αγκαλιά ξανά μια μέρα. Αν υπάρχει περίπτωση να συμβεί αυτό, τότε χαλάλι όλα τα βράδια που σκεφτόμουν ότι τουλάχιστον θέλω να πούμε ένα αντίο, χαλάλι τα κλάματα κι οι κλαψιάρικες ροκ, αρκεί να ξαποστάσω ξανά στα χείλη σου.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
