Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Τι είναι άραγε η επιστροφή σ’ έναν -κάποτε- έρωτα; Είναι τα μηνύματα που σκάνε από το πουθενά μήνες ή και χρόνια μετά και κάνουν την ίδια αίσθηση με βροχή συνοδευόμενη από κεραυνούς Αύγουστο μήνα; Είναι καθαρά και μόνο τα ξεκάθαρα πισωγυρίσματα; Εκείνα που δηλώνουν σχεδόν εκκωφαντικά πως «γουστάρω ακόμα, έλα να το ζήσουμε»; Ή επιστροφή μπορούν να είναι ακόμα και οι σκέψεις μας, που ώρες και φορές σκαλώνουν σε έναν άνθρωπο με τον ίδιο τρόπο που σκαλώνει και το φερμουάρ μιας ζακέτας κι από το πουθενά, βρίσκεστε τρία άτομα από πάνω να τραβάτε σε διαφορετικές κατευθύνσεις μπας και ξεκολλήσει;
Εμείς τα έχουμε ζήσει και τα τρία, σε διαφορετικές εντάσεις, στιγμές και περιστάσεις. Και τώρα, έχω καταλήξει πως μάλλον θα το ξαναζήσουμε. Γιατί αντιλαμβάνομαι πως ήταν σχεδόν αστεία η έπαρσή μας που δήλωνε κάθε φορά το τέλος. Είναι γελοίο να λες εσύ το «τελευταία φορά» κι εγώ να συμφωνώ μαζί σου και να επαυξάνω, πέντε λεπτά πριν ξαναδώσουμε σημείο συνάντησης. Γελάνε και οι πέτρες, μας πήρανε χαμπάρι και ξεφτιλιστήκαμε.
Επιστροφή λοιπόν είναι όλα αυτά, το ξέρω και το ξέρεις πλέον. Επιστροφή όμως με ουσία είναι κάποιο; Ουσιαστική είναι η επιστροφή που έχει να σου προσφέρει νέο συναίσθημα κι όχι απλώς να ξεσπάσει το παλιό και το συσσωρευμένο με ένταση. Είναι λιγάκι σαν τον νερό η φάση. Από μια βρύση, ακόμα και μια μικρή ποσότητα, μπορεί να σε δροσίσει ή να σε ξεδιψάσει αν αυτό έχεις ανάγκη. Από ένα νερομπάλονο όμως μπορείς μονάχα να βραχείς. Ακόμη κι αν είχες ζεσταθεί πολύ, ακόμη κι αν ζήταγες νερό σε οποιαδήποτε μορφή του, ακόμη κι αν λίγο ανακουφίστηκες όταν βρέθηκες βρεγμένος, πάντα η στιγμή που σκάει το μπαλόνι στα μούτρα σου είναι λιγάκι άβολη. Και πάντα όταν κοιτάς μετά την άτσαλη στάμπα που σου άφησε, κάπως το μετανιώνεις. Κι εδώ που τα λέμε το δικό μας στόρι έμοιαζε λίγο με παραφουσκωμένο παιδικό μπαλόνι. Μπορούμε πιστεύεις να το αδειάσουμε χωρίς να σκάσει;
Δύσκολο, γιατί έχουμε πλέον εκπαιδεύσει τους εαυτούς μας να σκάνε πάνω στον άλλον με δύναμη. Να βλέπουμε στο μεταξύ μας μια μόνιμη γραμμή τερματισμού και να παλεύουμε τη φτάσουμε, γιατί αυτή θα σημάνει τη νίκη. Κι όλο τη φτάνουμε. Κι όλο τελικά χάνουμε. Ακατανόητο. Τι κάνουμε λοιπόν σε τέτοιες περιπτώσεις; Αποδεχόμαστε τη μοίρα μας και αφηνόμαστε έρμαια στα χέρια της να παίζουμε ένα παιχνίδι χωρίς τερματισμό; Ή παίρνουμε απόφαση να γράψουμε μια ανατροπή για την ιστορία μας, είτε κάνοντας τελικά την υπέρβαση και σβήνοντας τη γραμμή του τερματισμού από το οπτικό μας πεδίο, είτε επιλέγοντας συνειδητά το πιο φαντασμαγορικό μα σταθερό τέλος;
Έλα να επιλέξουμε μαζί το δεύτερο. Κι ακόμα κι αν το σενάριο που θα γραφτεί ζητάει σημείο στίξης, έλα εμείς να βάλουμε θαυμαστικό για να μας ταιριάζει καλύτερα. Γιατί είναι καλύτερο αυτό το ενδεχόμενο, γιατί δε θα είναι άνω τελεία. Ας επιλέξουμε να μην ξαναγυρίσουμε ο ένας στον άλλον.
Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
