Μισούμε το πρωινό ξύπνημα!

Μορφέας∙ αυτός που δίνει μορφή και σχήμα στα όνειρά μας! Εκείνος που παίρνει όλες τις έννοιες σαν οριζοντιωθούμε και –το καλό που του θέλουμε– φέρνει στον ύπνο μας ό,τι το υποσυνείδητό μας ορίζει κι αγαπά. Κάποιοι έχουμε μια πιο εθιστική σχέση μαζί του, άλλοι πάλι βρίσκονται σε πιο χαλαρή μορφή εξάρτησης. Υπάρχουν άνθρωποι που κοιμούνται με τις κότες και ξυπνάνε με τα κοκόρια κι είμαστε κι εμείς που –παρόλο που πρέπει να σηκωθούμε απ’ το κρεβάτι νωρίς– αν δεν πάει δύο-τρεις η ώρα δεν κλείνει το βλέφαρο ούτε κατά το ένα τρίτο του, ασχέτως τι ώρα είχαμε ξυπνήσει. Βέβαια, βάζουμε διπλά και τριπλά ξυπνητήρια, αν δεν είναι μέρα ξεκούρασης, αλλά ούτε που μας νοιάζει.

Η πρώτη κατηγορία είναι, απ’ ό,τι λέγεται, εκείνη που αδράχνει τη μέρα, αλλά η δεύτερη ίσως να αδράχνει και τη μέρα και τη νύχτα. Με λίγο περισσότερο προσωπικό κόστος ξεκούρασης φυσικά αλλά ό,τι είναι να εκμεταλλευτούμε το εκμεταλλευόμαστε. Εμείς που αγαπάμε τον ύπνο δε σημαίνει, απαραίτητα, πως μπορούμε να κοιμόμαστε και δώδεκα συνεχόμενες ώρες, εκτός κι αν περνάμε κάποια κατάθλιψη και δε θέλουμε να σκεφτόμαστε, αλλά να ονειρευόμαστε. Αυτό, βέβαια, μπορεί να το πάθει κι η άλλη κατηγορία. Καλύτερα, φυσικά, να μην το πάθει κανείς για λόγους ψυχολογικούς, αλλά γνωρίζουμε όλοι ότι συμβαίνει, δυστυχώς, στους περισσότερους από μας σε κάποιες ανηφορικές φάσεις της ζωής μας.

Αγαπάμε τον ύπνο, λοιπόν, και μισούμε το πρωινό ξύπνημα, ειδικά αν πρέπει να σηκωθούμε απ’ το κρεβάτι απ’ τα άγρια χαράματα. Όχι, δεν είμαστε τεμπέληδες και, ναι, βρίσκουμε στη νύχτα κάτι μαγικό κι απελευθερωτικό. Μη μας μπερδέψετε με τους ανθρώπους νυχτερίδες ή κουκουβάγιες (έχουν την τιμητική τους τα πετούμενα) που κάνουν τη νύχτα, μέρα και το αντίστροφο. Εμείς απλά μισούμε θανάσιμα το πρωινό ξύπνημα, εκτός κι αν πρόκειται για εκδρομή, ή καλοκαιρινές διακοπές, ή για να πάρουμε κάποιον αγαπημένο από κανένα αεροδρόμιο ή σιδηροδρομικό σταθμό. Σε αυτές τις λίγες περιπτώσεις θα μας δείτε να πεταγόμαστε απ’ το κρεβάτι πριν καν ακουστεί καν ο ήχος του πρώτου κώδωνα αφύπνισης.

Γιατί, κατά τα άλλα, μπορούμε να κοιμηθούμε αφού δούμε την ανατολή και να ξυπνήσουμε εφόσον έχει έρθει η ώρα του μεσημεριανού φαγητού. Δεν είμαστε όλοι πρωινοί τύποι και –μεταξύ μας– θα ήταν πολύ βαρετό αν συνέβαινε κάτι τέτοιο. Δεν είναι απαραίτητο να ξενυχτίσουμε σε κάποια έξοδό μας για να κοιμηθούμε αργά. Μπορεί να διαβάζουμε, να ακούμε μουσική, να βλέπουμε σειρές και ν’ αδημονούμε για το επόμενο επεισόδιο, ακόμη κι όταν η ώρα έχει πάει πέντε το πρωί. Μπορεί ακόμη απλά να κοιτάμε το ταβάνι και να στοχαζόμαστε.

Καμία εκ των δύο παραπάνω κατηγοριών δε θα έπρεπε να χαρακτηρίζεται πιο εργατική, αφού θα συμφωνήσουμε όλοι μεταξύ μας πως ακόμη και τα εργοστάσια, που επιβάλλεται να ‘ναι παραγωγικά στο έπακρο, έχουν τις λεγόμενες βάρδιες. Οπότε γιατί να μαλώνουμε μεταξύ μας οι φίλοι, οι γνωστοί κι οι σύντροφοι, αν ο ένας θέλει να ξυπνήσει στις έξι τα χαράματα κι ο άλλος στις δώδεκα το μεσημέρι, εφόσον μπορεί;

Είναι πολύ απλά τα πράγματα και δεν είναι δίκαιο να προσπαθούμε να αλλάξουμε ο ένας τον άλλο. Ναι, καμιά φορά, είναι πολύ όμορφο να ξυπνάς πρωί αν δε συντρέχει λόγος εργασιακός. Αλλά μόνο καμιά φορά. Σπάνια. Πού και πού. Δε σας βάζουμε εμείς να κοιμηθείτε με το ζόρι. Έτσι δεν είναι; Άλλωστε οι περισσότερες μέρες της καθημερινότητάς μας κυλούν πέφτοντας για ύπνο αργά και ξυπνώντας νωρίς. Οπότε, όταν έχουμε την ευκαιρία να μη θέλουμε να σπάσουμε το ένα ξυπνητήρι και μετά το δεύτερο και κατόπιν το κινητό, που αντικαθιστά το τρίτο ξυπνητήρι, θα σας παρακαλούσαμε να πάτε καμιά βόλτα και να γυρίσετε λίγο αργότερα με καφέ και τυρόπιτα, αν δε σας ενοχλεί!

Μη θυμώνετε μαζί μας, αν γυρίζουμε πλευρό και δε σας δίνουμε σημασία. Δεν το κάνουμε επίτηδες, ούτε μας είστε αδιάφοροι. Απλά νυστάζουμε! Μην το παίρνετε προσωπικά κι υποσχόμαστε μόλις ξυπνήσουμε να ‘μαστε οι πιο περιπετειώδεις τύποι που έχετε δει στη ζωή σας. Βιολογική ανάγκη είναι κι ο ύπνος, μη μας μουτρώνετε.

Σας αγαπάμε!