Υπάρχουν ζευγάρια όλων των ειδών εκεί έξω κι ένα σωρό ταυτότητες στις ερωτικές (και μη) σχέσεις που έχουν οι άνθρωποι μεταξύ τους, όπως: «σε θέλω», «δε σε θέλω πια», «σε θέλω και δε σε θέλω», «ειλικρινά δεν έχω ιδέα τι μου κάνεις», «πολύ θα ήθελα άλλα ίσως σε μια άλλη ζωή», «εσύ είσαι ο άνθρωπός μου» (ή μήπως όχι;), «φίλοι είμαστε, λέμε» (καλά, ας φλερτάρουμε και λίγο, τι πειράζει αν ερωτευτούμε;), «φίλοι σκέτο» ρητά και κατηγορηματικά!
Είτε μας αρέσει είτε όχι, η πιο ξεκάθαρη κατηγορία είναι εκείνη που ξέρει πολύ καλά τι θέλει και πως αυτό είναι να είναι μαζί μ’ εκείνον τον άνθρωπο που σκέφτεται πρώτο το πρωί μόλις ξυπνήσει και τελευταίο το βράδυ πριν κοιμηθεί.
Αυτά τα ξεκάθαρα ζευγάρια χωρίζονται σ’ εκείνα που είναι μαζί γιατί έτυχε (και καθόλου δε μας νοιάζουν επί του παρόντος), εκείνα που, ναι, μεν γουστάρουν πολύ ο ένας τον άλλον, αλλά δεν το δείχνουν (και περνάνε αδιάφορα από μπροστά μας) και σ’ εκείνα που είναι όλη μέρα (ελεύθερου χρόνου επιτρέποντος, φυσικά) μαζί κι αυτοκόλλητοι -κι αυτά τα τελευταία είναι προσέχουμε πάντα.
Ζευγάρια που δε διστάζουν να μας πετάξουν στα μούτρα πόσο πολύ αγαπιούνται, πόσο πολύ καυλώνουν ο ένας με τον άλλον κι ουδόλως νοιάζονται αν τους βλέπουμε, αν ταιριάζουν ή αν η (άδικη) κοινωνία συναινεί στο να είναι μαζί. Εκείνους που τους κοιτάζουμε κι αναρωτιόμαστε: «Μα καλά, δεν πιάνουν κοριούς όλη την ώρα αγκαλιά; Δε βαρέθηκαν να μιλάνε όλη μέρα στο τηλέφωνο; Δεν κουράστηκαν τόσες ώρες μαζί κάθε μέρα;».
Είτε έχει -40 βαθμούς Κελσίου είτε +42 (υπό σκιάν πάντα) εκείνοι εκεί, φιλιούνται, αγκαλιάζονται κι είναι κολλημένοι και κοιτάζονται λες και δε θα ξαναδεί ο ένας τον άλλον ποτέ. Ακόμη κι αν είναι να βρεθούν μέσα στην επόμενη ώρα, στο ενδιάμεσο θα τηλεφωνηθούν πέντε-έξι φορές, έτσι, για να περάσει ο χρόνος πιο γρήγορα (νομίζουν).
Αγαπησιάρικα πλάσματα, καταλαβαίνουμε τι εννοείτε: «Δεν μπορώ να ζήσω λεπτό χωρίς εσένα και θέλω να είμαι συνέχεια μαζί σου. Και πάνω σου και κάτω σου και τέλος πάντων πάρκαρέ με κάπου εκεί γύρω, αλλά να σε νιώθω, να σε μυρίζω, να σε αισθάνομαι, να σε ακούω». Όμως basta κι έλεος και φτάνει κι ήμαρτον, δηλαδή!
Γιατί μπορεί να σας ειρωνευόμαστε και να σας κοροϊδεύουμε, αλλά κατά βάθος ζηλεύουμε επειδή βλέπουμε αυτό που θα μπορούσαμε και θα θέλαμε να έχουμε και κοιταζόμαστε στον καθρέφτη αναρωτώμενοι τι λάθος κάναμε και δε συμβαίνει και σε μας. Αλλιώς γιατί να ασχοληθούμε μαζί σας; Θα μας περνούσατε απαρατήρητοι, όπως όλοι οι άλλοι!
Ζηλεύουμε, ναι, το παραδεχόμαστε! Όχι, δεν αναφερόμαστε στη ζήλια που νιώθουμε όταν κάποιος φλερτάρει με τον άνθρωπό μας (ακόμη κι αν δεν του δείχνουμε όπως εσείς την εξάρτησή μας). Έχουμε κι απ’ αυτήν την κλασική ζήλια οι περισσότεροι, διαθέτοντας όλα τα φόντα να γίνουμε άγρια θηρία έξω απ’ το κλουβί με ένα κοπάδι αθώα ζαρκάδια μπροστά μας, για κυρίως πιάτο. Μιλάμε για εκείνη τη ζήλια κοιτάζοντάς σας, που μας κάνει καμιά φορά να γινόμαστε ειρωνικοί, σαρκαστικοί και κυρίως απαξιωτικοί απέναντί σας.
Καθότι κι εμείς ερωτευόμαστε και καψουρευόμαστε και καυλώνουμε και μας παίρνουν τα μυαλά αλλά με μέτρο, αξιοπρέπεια, αυτοσυγκράτηση και ψυχραιμία. Γιατί έχουμε κι έναν εγωισμό να περισώσουμε. Πρέπει να κρατήσουμε το επίπεδο ψηλά. Δε γινόμαστε βορά των πρωτόγονων και σαρκοφάγων συναισθημάτων μας, ούτε δίνουμε δικαίωμα σε κάποιον να έχει τη δύναμη να μας συνθλίψει ανά πάσα στιγμή. Γιατί είμαστε (τρομάρα μας) δυνατοί, έχουμε μυαλό και δεν έχουμε ανάγκη να δείξουμε σε κανέναν πόσο σημαντικός είναι στη ζωή μας!
Ναι, ναι, τέτοιοι είμαστε! Και μπερδευόμαστε, δεν ξέρουμε αν πρέπει να είμαστε περήφανοι ή απογοητευμένοι απ’ αυτό. «Είναι αδυναμία να δείχνεις ευάλωτος σε ένα ζευγάρι μάτια», σκεφτόμαστε. «Να κρύβεις τα συναισθήματά σου και να μην είσαι κολλημένος στον άλλον», πιστεύουμε. «Τουλάχιστον να τα δείχνεις με μέτρο»! Τόσο όσο.
«Τι κρίμα!» θα μας πείτε σχεδόν ειρωνικά! Και «τι μαλακίες λέμε» θα σας πούμε εμείς στο τέλος αλλά πολύ εμπιστευτικά και χαμηλόφωνα, μη μας ακούσει κανείς να παραδεχόμαστε ότι δεν έχουμε τα κότσια και πως βλέπουμε την ήττα μας κατάφατσα.
Γιατί μπορεί να είναι κρυμμένο πάρα πολύ βαθιά άλλα όλοι εμείς με το επίπεδο, την αξιοπρέπεια, την αυτοσυγκράτηση και τον εγωισμό, πολύ θα θέλαμε να είμαστε σαν εσάς κι ας πιάναμε και κοριούς! Τουλάχιστον θα ξέραμε πώς είναι!
Συντάκτης: Σοφία Σοφιανίδου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
