Κάνουμε την αναμονή για το ανεκπλήρωτο κομμάτι μας και μετά δεν υπάρχει διέξοδος

Χρόνια τώρα προσπαθούμε να καταλάβουμε τι σημαίνει έρωτας. Είναι αμοιβαίο συναίσθημα ή ανεκπλήρωτο; Είναι μήπως ο λόγος της ανθρώπινης υπάρξης ή αυτός που μπορεί να σου καταστρέψει τη ζωή σε μια στιγμή; «Είσαι υπερβολική» ίσως πούνε κάποιοι, αλλά ο έρωτας ξεπερνά τα όρια και την λογική. Μπαίνει στη ζωή μας, φέρνει τα πάνω κάτω και μας ξυπνάει συναισθήματα που ούτε καν ξέραμε ότι μπορούμε να τα νιώσουμε.

Βέβαια, δεν είναι πάντα όλα ρόδινα κι υπάρχουν γλυκόπικρες στιγμές που όμως κι αυτές κάνουν την εμπειρία του έρωτα ακόμα πιο έντονη και μας εθiζουν σε αυτόν. Ακόμα κι αν δεν υπάρχει ανταπόκριση από την άλλη πλευρά, εμείς επιμένουμε να ελπίζουμε πως τα πράγματα θα αλλάξουν, πως θα είμαστε κάποια στιγμή μαζί. Συνδέουμε το άτομο και τον έρωτα αυτόν με τη ζωή μας, κάνουμε την αναμονή για ολοκλήρωση κομμάτι μας και μετά δεν υπάρχει διέξοδος. Είμαστε παγιδευμένοι στο ανεκπλήρωτο κι υποτιθέμενα ιδανικό που δημιουργήσαμε στο μυαλό μας και δεν μπορούμε να κόψουμε τον ομφάλιο λώρο και να αποδεσμευτούμε απ’ αυτό.

Οι αναλύσεις επί του θέματος είναι άπειρες και μόνο να μας μπερδέψουν παραπάνω και να μας κάνουν το κεφάλι καζάνι είναι ικανές. Αλλά όλοι έχουμε βιώσει για λίγο ή πολύ το ανεκπλήρωτο. Η διαφορά όμως του έρωτα, της εμμονής και της συνήθειας είναι λεπτή και συχνά ίσως μπερδευόμαστε. Ίσως είναι που απλώς έχουμε εναποθέσει όλα μας τα όνειρα και τις ελπίδες σε ένα πρόσωπο και νομίζουμε πως αν κάποτε είμαστε μαζί, θα λυθούν δια μαγείας όλα μας τα προβλήματα. Κι αν το καλοσκεφτούμε, μάλλον αυτό το τελευταίο, είναι υπερβολικά αληθές για να το παραδεχτούμε.

Πέφτουμε συνεχώς στη λούπα να δημιουργούμε φανταστικές εκδοχές για την κοινή ζωή με τον έρωτά μας που υποτίθεται πως θα έρθει κι έτσι κατά κάποιο τρόπο ξεφεύγουμε και λίγο από τα δεινά της καθημερινότητας. Δίνουμε στον εαυτό μας κουράγιο να κρατηθεί λίγο ακόμα μέχρι να έρθει εκείνη η πολυπόθητη στιγμή και πλέον δεν μπορούμε να ελέγξουμε το μυαλό μας και να διακρίνουμε τα όρια της φαντασίωσης από την πραγματική ζωή. Άλλωστε, όλοι θέλουμε κάποιον να έρθει να μας σώσει από κάτι, έτσι δεν είναι;

Βέβαια, εκτός από τα παραπάνω, το να κρεμόμαστε από το ανεκπλήρωτο είναι κι ένας τρόπος να διαχειριστούμε την απόρριψη από το πρόσωπο που έχουμε ερωτευτεί. Δεν είναι εύκολο να χωνέψεις άλλωστε, ότι ο άνθρωπος για τον οποίο καίγεσαι δε νιώθει τίποτα για εσένα, ή τουλάχιστον τίποτα ερωτικό. Λες, δεν μπορεί, κάποια στιγμή ίσως αλλάξει γνώμη ή ίσως νιώσει πράγματα για εμένα και γυρνάς πάλι στη λούπα της φαντασίωσης και της εμμονής για να μην αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα.

Μόνο που ο αγαπημένος χορός του έρωτα, είναι αυτός που τον χορεύουν δύο. Δύο σώματα ενωμένα, κι όχι ένα που κρατάει το φανάρι αναμένο για να δει κάποιος το φως και να μπει. Έρωτας σημαίνει «εδώ και τώρα» κι όχι «αύριο, ίσως και μπορεί». Νομίζουμε πως ο έρωτας δεν έχει λογική, αλλά έχει και ονομάζεται «παρόν». Αν λοιπόν δεν μπορείς να ζήσεις τον έρωτά σου σήμερα, τώρα, αυτήν τη στιγμή, τότε μην αναλώνεσαι σε ψεύτικες ελπίδες, σε ιππότες πάνω σε άλογα και πριγκήπισσες σε πύργους. Ζήσε τη ζωή σου και προχώρα παρακάτω. Ο έρωτας δε συμβαίνει μόνο μια φορά στη ζωή, αλλά όσες εσύ του επιτρέπεις.