Όλες οι κοινωνίες του κόσμου αυτού παλεύουν για τα δικαιώματά τους. Άλλοι μάχονται για την ισότητα των φύλων, άλλοι για την εξάλειψη του ρατσισμoύ σε διάφορα επίπεδα, άλλοι για το εργατικό δίκαιο και πάει λέγοντας. Όμως υπάρχουν γωνιές του πλανήτη αυτού που δεν έχουν φτάσει ακόμα να γνωρίζουν ή να αναγνωρίζουν τα παραπάνω. Υπάρχουν γωνιές του πλανήτη που οι άνθρωποι δεν έχουν δικαίωμα να μιλήσουν, να αντιδράσουν, να υψώσουν το βλέμμα από το έδαφος.

Μια τέτοια γωνιά του πλανήτη είναι και το Ιράν. Εκεί που οι γυναίκες γεννιούνται και πεθaiνoun φuλακισμένες σε σπίτια και ζωές που μισoύν κι εκεί που οι άντρες ανατρέφονται με την ιδέα ότι η γυναίκα είναι ένα κατώτερο ον. Εκεί που οι γυναίκες δολοφ@νούνται επειδή σκότwσαν τον σύζυγό τους και για τους άντρες είναι αναμενόμενο να σκ@τώσouν τη σύζυγό τους, αν τους απατήσει ή αν τους αντιμιλήσει, και να συνεχίσουν τη ζωή τους.

Μια τέτοια περίπτωση είναι κι αυτή της Samira Sabzian. Η Samira υποχρεώθηκε να παντρευτεί τον σύζυγό της στα 15 της χρόνια, ούσα ακόμη ανήλικη. Για χρόνια ζούσε στο πετσί της την έμφυλη κι ενδοοικογενειακή βia και τον φυλετικό διαχωρισμό, που δεν της επέτρεπε να φέρει αντίρρηση στο σύστημα, στους γονείς και στον άντρα της. Τέσσερα χρόνια μετά τον γάμο της λοιπόν, το 2013, η Samira, δoλoφόνhσε τον σύζυγό της, συνελήφθη από τις ιρανικές αρχές και καταδικάστηκε με τη θ@νατική ποινή, η οποία κι εκτελέστhκε σήμερα.

 

 

Αξίζει να σημειωθεί, πως όταν φυλακίστηκε, είχε ήδη δυο παιδιά ηλικίας έξι μηνών κι επτά χρονών, κάτι που σημαίνει πως το πρώτο της παιδί το απέκτησε εκτός γάμου στα 13 της χρόνια. Εκτός λοιπόν από όλα τα άλλα που είχε υποστεί, το πιο πιθανό είναι να ήταν και θύμα σ3ξouαλικής κακ@ποίησης, ενώ ήταν ακόμη παιδί.

Θα μου πείτε, «μπορούν όλα αυτά να δικαιολογήσουν το γεγονός ότι έκανε φόν@;» κι η απάντηση είναι όχι, αλλά όλα τα προηγηθέντα γεγονότα στη ζωή της οδηγούσαν σχεδόν αναπόφευκτα σε μια τέτοια κατάληξη κι αντίδραση. Είναι το σύστημα της χώρας που όπλισε τα χέρια της κι έπειτα την κατηγόρησε και καταδίκασε νίπτοντας τας χείρας του. Είναι το σύστημα αυτό που αν ο σύζυγός της βρισκόταν στη δική της θέση, δε θα είχε καμία νομική συνέπεια και μάλιστα θα θεωρούνταν για εκείνον ηθικό, λογικό κι επόμενο.

Κι αν νομίζατε πως η ιστορία τελειώνει εκεί, τότε είστε γελασμένοι, γιατί οι συνέπειες της πράξης της Samira επηρεάζουν και την οικογένειά της, η οποία έπρεπε να διαλέξει μεταξύ αποδοχής της θ@νατικής ποινής ή καταβολή χρηματικού προστίμου. Οι γονείς τη Samira όμως ήξεραν καλά πως ακόμα κι αν κατέβαλλαν το χρηματικό ποσό, θα ζούσαν για πάντα με το στίγμα και θα ήταν περιθωριοποιημένοι, κι έτσι επέλεξαν τον θάν@το.

Δύο ακόμη παιδιά λοιπόν θα μεγαλώσουν χωρίς γονείς και θα ανατραφούν με το μίσος και μια ακόμη οικογένεια ξεκληρίστηκε χάρη στην Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν. Μια «δημοκρατία» που ηγείται στις εκτελέσεις γυναικών παγκοσμίως, μια δημοκρατία που δεν την ενδιαφέρει τι οδήγησε μια γυναίκα στο φόν@, που δεν της δίνει κανένα ελαφρυντικό, που την καταδικάζει σε θ@νατική ποινή με συνοπτικές διαδικασίες, που μόνο το 2023 έχει κρεμάσeι 17 γυναίκες, μια «δημοκρατία» που δεν επιτρέπει στις γυναίκες να αιτούνται διαζυγίου ακόμα κι αν είναι θύματα ενδοοικογενειακής βiaς.

 

Πηγή εικόνας

Συντάκτης: Μαρία Κουτσουρά