Τα συναισθήματα είναι δημιούργημα της καρδιάς που απαιτούν μονάχα μία στιγμή για να υπάρξουν κι έχουν την ικανότητα να ορίζουν αυταρχικότατα εξ’ ολοκλήρου και το μυαλό. Όλη σου η καθημερινότητα κρίνεται, ελέγχεται και καθοδηγείται από την ψυχοσύνθεσή σου. Άλλα συναισθήματα τα ζεις με μεγαλύτερη ένταση, άλλα περνούν και δεν αγγίζουν κι άλλα σφηνώνουν μέσα σου και γίνονται αυτοάνοσα.
Και μη μου πεις ότι δεν έχεις κι εσύ ψυχαναλύσει τον εαυτό σου κάτι δηλητηριώδεις και ατελείωτες βραδιές με πολύ κρασί και περισσότερο τσιγάρο! Τόσες μα τόσες ανυπότακτες νύχτες ν’ αναρωτιέσαι αν τελικά έχει ουσία να δείχνεις αυτό που αισθάνεσαι ή καλύτερα να το κατασπαράζεις πίσω από τόσα «ασ’ το μωρέ τώρα, τι νόημα έχει;».
Βρε, άσε τα να ουρλιάξουν! Τα συναισθήματα είναι φύσει αναρχικά. Άπαξ κι αρχίζεις και νιώθεις, πρέπει όχι μόνο να τα οδηγήσεις στην έξοδο, αλλά να τους βρεις και παραλήπτη. Αν δεν το κάνεις, αρχίζουν να εγκλωβίζονται, κι όσο εγκλωβίζονται τόσο και φουντώνουν. Κι όπως και κάθε φούντωμα, προκαλεί φωτιά – φωτιά στα μπατζάκια σου συγκεκριμένα. Να τη κι η πυρκαγιά, να και το ολοκαύτωμα! Και πόσο νομίζεις ότι μπορεί ν’ αντέξει κι αυτή η ριμάδα η καρδιά; Αν δε γίνει κάρβουνο απ’ τη φωτιά, παθαίνει αναφυλαξία.
Μην τα φοβάσαι τα συναισθήματα! Δεν είναι αδυναμία να τα εκφράζεις. Αδυναμία φέρνει να τα καταχωνιάσεις στην απαγορευμένη ζώνη της καρδιάς και να τα αγνοήσεις. Τότε γίνονται επικίνδυνα! Δε γουστάρουν ούτε να τα κρύβουν, ούτε να τα αγνοούν. Απεχθάνονται το σκοτάδι κι αρρωσταίνουν στην αφάνεια. Κι αν τύχει και μαζευτούν πολλά και κάπως έτσι ξεχειλίσουν, σε τρώνε και σε πνίγουν. Αποζητούν πρωταγωνιστικό ρόλο πάνω στη σκηνή και τον διεκδικούν. Κι άντε μετά εσύ, χίλια κομμάτια, να τρέχεις να προλάβεις το χείμαρρο!
Μην κωλώσεις ποτέ να εξομολογηθείς τον έρωτά σου, πες τους «σ’ αγαπώ» αν πραγματικά το νιώσεις, γέμισε τους χαρά απ’ τη χαρά σου, μίλα τους για το θυμό σου, άσε τους να δουν τον πόνο σου, δείξε τους τον ενθουσιασμό, το άγχος, τη θλίψη και την ελπίδα σου.
Με περηφάνια να φωνάζεις πως ερωτεύτηκες, αγάπησες, πως χαμογελάς. Κανένας πόνος και καμία θλίψη δεν έχουν την ντροπή ανάγκη. Το άγχος θέλει στήριξη κι η ελπίδα άνθρωπο για να τη μοιραστείς. Κι αν είναι όμορφο ν’ ακούγεται δυνατά η ευτυχία σου, είναι βάλσαμο σπουδαίο να ξεφορτώνεσαι όσα πονάνε και σε μαυρίζουν!
Μα όταν θα το κάνεις, φρόντισε να είναι για ‘σένα! Είναι λύτρωση κι απελευθέρωση να μάθεις να δείχνεις αυτό που αισθάνεσαι. Γιατί σου είναι βάρος, όπως για κάθε ψυχή, να τα κρατάς φυλακισμένα μέσα σου. Η φυλακή τα τρέφει και τα μεγαλώνει! Κι όταν είναι θρεφτάρια πια, αρχίζουν να εκφυλίζουν τα εσώψυχα, τη σάρκα και το μυαλό σου. Στην καλύτερη θα γίνουν απωθημένα και θα τα τρώνε τα «αν» και τα «γιατί». Στην έσχατη αρχίζουν και τρελαίνουν, παραλογίζουν και σε προκαλούν να τα νεκρώσεις.
Φοβάσαι ε; Μήπως σε απορρίψουν, μη λείπει η ανταπόκριση, μη σε κοροϊδέψουν, μη σε πουν ευάλωτο ή μήπως σε λυπηθούν! Η κοινωνία φταίει κι η άψυχη δομή της. Απαιτεί σε κάθε πτυχή της να φαίνεσαι αψεγάδιαστος, επειδή έχει απλά χάσει κατά πολύ το νόημα.
Τα ψεγάδια καταρχάς –κι αυτό να το θυμάσαι– είναι γι’ αυτούς που βιώνουν την ένταση ολάκερη και δεν την αλλοιώνουν. Τα συναισθήματα έχουν, επίσης, ρόλο διδακτικό. Φυτρώνουν μέσα σου για κάθε πούστη λόγο, σου μαθαίνουν να τα βιώνεις άλλοτε σαν γρίπη κι άλλοτε καταστροφικά. Αλλά σου διδάσκουν νόημα στην ύπαρξη. Και τελικά τώρα που το σκέφτομαι, λάθος λέξη χρησιμοποίησα. Τα συναισθήματα δεν είναι ψεγάδια, είναι αξίες που σου δίνουν πνοή! Άλλωστε χωρίς αυτά θα ζούσαμε αδιάφορα.
Στην τελική να σου πω και κάτι; Ακόμη κι αν δε σε καταλάβουν, πληγωθείς, απογοητευτείς, πονέσεις, ίσως να σε περιγελάσουν ή να σε λυπηθούν, αυτό είναι πρόβλημα δικό τους, όπως λέω πάντα.
Φταίει η ανικανότητα τους κι η αδυναμία τους να σεβαστούν όσα αισθάνεσαι κι όσα βιώνεις. Είναι λίγο που τους έφαγε ο καθωσπρεπισμός, λίγο που πιστεύουν ότι ο συναισθηματικός είναι ανίσχυρος, λίγο που κρατάνε αποστάσεις ασφαλείας από συναισθηματισμούς για να μην τσαλακωθούν. Feelings έχουν όλοι, απλά το πάθος τους δημιουργεί φαντάσματα. «Μα τα φαντάσματα πεθαίνουν στο φως και την αλήθεια».
Όμως πάντα θα υπάρχουν κι εκείνοι που θέλουν να κολυμπήσουν μέσα στα αισθήματά σου. Δείξ’ τα τους και μην τους τα στερείς. Ούτε τηλεπάθεια έχετε, ούτε καλωδιακή σύνδεση για να παρακολουθούν την ψυχή σου. Μπορεί και να ‘ναι αμοιβαίο αυτό που αισθάνεστε!
Αρετή και τόλμη για όσα αισθάνεσαι. Το συναίσθημα χρειάζεται πάντα λίγο παραπάνω αυθορμητισμό, άπειρη αποφασιστικότητα κι άλλοτε ενθουσιασμό και δεξιοτεχνία. Και δε χρειάζεται να είσαι καλός στα λόγια. Άσε που αυτά ζούνε στον αέρα, όπου τελικά και χάνονται. Δε χρειάζονται πολλά για να δώσεις στα αισθήματα σάρκα κι οστά.
Ξύπνα, βάλε τα σε σειρά κι έχεις 24 ολόκληρες ώρες και εκατομμύρια τρόπους να δείξεις σε όλους αυτά για τα οποία η καρδούλα σου χτυπάει δυνατά! Χαμογέλα, κλάψε, στρεσαρίσου, αγάπα, θύμωσε, λυπήσου, απογοητεύσου, αδιαφόρησε, αντιπάθησε, μίσησε, ερωτεύσου, μα μην τα φιμώσεις ποτέ. Είναι μέρος του εαυτού σου. Και μπορεί όντως να φας το χαστούκι, αλλά για φαντάσου να συναντήσεις τελικά αυτούς που γουστάρουν να γίνουν αγρίμια μαζί σου!
«Όσα αισθάνεσαι να λες, γιατί περνάνε οι στιγμές», είχε τραγουδήσει ο Λεωνίδας Μπαλάφας!
Επιμέλεια Κειμέμνου Χριστίνας Σούκη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Χριστίνα Σούκη
