Όλοι μας λίγο-πολύ έχουμε κάποια στιγμή βρεθεί σε σχέση. Ναι, αυτήν την κατάσταση λέω που συνυπάρχεις με κάποιον άλλο εκτός της περιοχής που οριοθετεί το στρώμα του κρεβατιού σου, εκτός αυτών των ωρών.
Μια κατάσταση όπου πραγματικά αρχίζεις να μοιράζεσαι, να ζεις, να γελάς, να κλαις και να αγαπάς, μαζί με κάποιον άλλον. Άλλοι αρέσκονται στη σχέση, άλλοι πάλι τα βρίσκουν σκούρα. Έχει τις δυσκολίες της όπως και να το κάνουμε. Πρέπει να κάνεις πίσω σε εγωισμούς και συμπεριφορές παιδιάστικες για να ισορροπήσεις τις δικές σου επιθυμίες πάνω στου άλλου, να νιώσεις τις ανάγκες του και τα πιστεύω του, τα καλά και τα κακά του. Είναι απόφαση που ξεγελά, με το «φαίνεσθαι» ποιητικά ερωτικό και το «είναι» πραγματικά ουσιώδες.
Όμως μην ξεχνάς πως η ζωή σου αποκτά νόημα με μια σχέση, έχεις λόγο να νοιάζεσαι για κάποιον πέραν του εαυτού σου, έχεις κάποιον να μιλάς πραγματικά για σκέψεις που ίσως οι φίλοι σου κοροϊδεύουν, έχεις κάποιον να κάνεις όνειρα, να κοιτάς το μέλλον και να μη μοιάζει τόσο θαμπό πια. Μην κλείνεσαι όμως σε σχέσεις διπλωματικού χαρακτήρα και παίζεις παιχνίδια που προσφέρουν την ασφάλεια μόνο και μόνο για να μη νιώθεις μόνος. Δεν είναι όλες οι καταστάσεις ίδιες. Δε βιώνεις τον δεσμό στο έπακρό του έτσι, παρά βιάζεις καταστάσεις για χάρη του βολέματος.
Θα έχεις παρατηρήσει και εσύ στο διάβα σου ζευγάρια που μοιάζουν δυστυχισμένα. Ζευγάρια που βγαίνουν έξω σε μπαρ και καφετέριες και στέκονται αμίλητοι, δίχως να ανταλλάσσουν κουβέντα. Σαν δύο ξένοι.
Λες και μετανιώνουν για ό,τι έκαναν και ψάχνουν τρόπο διαφυγής. Που δεν μιλούν διότι δεν έχουν κάτι να πουν. Βλέπεις την αλλοτρίωση στο βλέμμα τους και σου ξυπνούν εικόνες άλλης εποχής. Τότε που η αγάπη θυσιάζονταν στο βωμό του προξενιού, κοιτάς και σου έρχονται στο μυαλό φωτογραφίες γάμου, χιλιάδων τέτοιων άτυχων ζευγαριών.
Ένα βλέμμα άδειο, κενό. Κενό από συναίσθημα, κενό από ζωή, γιατί κάποιος άλλος αποφάσισε να τα στερήσει και τα δύο.
Στην περίπτωση μας αυτός ο κάποιος, αυτός ο κλέφτης των συναισθημάτων δεν είναι άλλος παρά ο ίδιος σου ο εαυτός. Εσύ αποφάσισες να εισέρθεις σε καταστάσεις τέτοιας λογής από φόβο. Φόβο μη μείνεις μόνος σου, ξεχνώντας ότι έτσι παραγκωνίζεις τα πραγματικά σου «θέλω» και την ανάγκη που έχεις για ζωή. Η ασφάλεια που απεγνωσμένα αναζητείς και νομίζεις ότι βρίσκεις είναι αυτή που σε φυλακίζει, αφήνοντάς σε ανήμπορο να προχωρήσεις και να δεις έξω από αυτό τι αληθινά αξίζεις.
Δεν είναι όλες οι σχέσεις ίδιες, το κατανοώ, το ίδιο όμως ισχύει και για το συναίσθημα. Δε νοείται άνθρωποι σε τέτοιες εποχές, με την αγάπη να εκφράζεται πλέον ελευθέρα, να κλείνονται σε δεσμούς αδιάφορους, ανέραστους, δίχως νόημα και μέλλον από ανασφάλεια. Είναι τραγική η θέα ανθρώπων που ζουν μόνοι μέσα στο «μαζί» της σχέσης, μονοί και δυστυχισμένοι μέσα σε μια φούσκα ασφαλείας από ψεύτικα όνειρα, αγάπες και υποσχέσεις.
Όταν ξανασυναντήσεις τέτοια ζευγάρια που κάθονται αμίλητα έξω, μη φοβηθείς πως ούτε εσύ θα το αποφύγεις, πως κανείς δεν ξεφεύγει απ’ την καθημερινή τριβή. Δε φθείρονται οι σχέσεις και οι άνθρωποι τόσο γρήγορα, θέλει καιρό, κόπο, αδιαφορία και ανικανότητα για να φτάσουν εκεί.
Μόνο να λυπηθείς ίσως, που δε βρήκαν το θάρρος να παλέψουν για την ίδια τους τη ζωή, που δεν κατάφεραν να ισορροπήσουν την ασφάλεια και τα συναισθήματα τους όπως τους άρμοζε και υποδουλώθηκαν σε τέτοιες καταστάσεις. Αυτό μονάχα κράτησε.
Συντάκτης: Θεοδόσιος Ραβανός
