Η ζήλια είναι μικρόβιο με το οποίο γεννιέται κάθε ανθρώπινος οργανισμός. Ανάλογα βέβαια τον τύπο ανθρώπου, το μικρόβιο αυτό, ή θα οργιάσει ή θα μείνει σε πρώτο στάδιο. Για την πλειοψηφία του γυναικείου πληθυσμού βέβαια, αυτό το μικρόβιο είναι ένα κλικ πιο ισχυρό.
Η Χριστίνα, ήταν ένα κορίτσι γύρω στα 23, μοναχοπαίδι και δη κακομαθημένο. Κανένας δεν της είχε μάθει το «όχι» και πάντα είχε το μονοπώλιο της προσοχής. Μεγάλο ελάττωμα και πηγή πολλών προβλημάτων στη συναναστροφή με άτομα εκτός του περίγυρού της.
Είχε πάντα τον αμέριστο θαυμασμό από τους γύρω της. Φρόντιζε πάντα η αυτοπεποίθησή της να είναι στα ύψη, με αποτέλεσμα το αίσθημα της ζήλιας και κατ’ επέκταση της σύγκρισης, να είναι πάντα στο περιθώριο. Μόνο που αυτό που την κατέκλυζε δεν ήταν τόσο αυτοπεποίθηση, αλλά αλαζονεία.
Ο Αλέξης από την άλλη, ήταν ένα παιδί χαμηλών τόνων, μ’ ένα ιδιαίτερα αισθησιακό ταμπεραμέντο κι ένα βλέμμα λάγνο, που δύσκολα περνούσε απαρατήρητο.
Πνεύμα ανήσυχο και φιλελεύθερο, απεχθανόταν τα κλισέ, τα ψευτορομαντικά και τους όρκους αιώνιας αγάπης. Ήταν ερωτευμένος μόνιμα με τη ζωή και ό, τι αυτή του δώριζε. Τα λόγια δεν ήταν το δυνατό του σημείο. Προτιμούσε ό, τι ένιωθε, να το δείχνει με αδιαμφισβήτητες πράξεις.
Ο έρωτας τους ήταν κεραυνοβόλος κι ένα κάρμα δυο ετερώνυμων προσωπικοτήτων.
Η Χριστίνα, αυτό που δεν μπορούσε να ανεχτεί στον Αλέξη, ήταν ότι δεν ήταν αυτός που θα έμπαινε στη διαδικασία να της καλύψει όλες τις ανασφάλειες. Την αγαπούσε, τη θαύμαζε, της το έδειχνε, αλλά δεν ήταν ο προσωπικός της ψυχαναλυτής.
Πριν τη Χριστίνα, ο Αλέξης είχε μια σχέση μακρόχρονη η οποία έληξε χωρίς τραβήγματα και πισωγυρίσματα. Η Χριστίνα βέβαια, ούσα κακομαθημένη κι ανασφαλής, είχε βρει καινούριο παιχνιδάκι για ν’ απασχολεί το μυαλό της.
Ατελείωτες ώρες περιπλάνησης στο fb προφίλ της πρώην, στενοί φίλοι για διπλοτσεκάρισμα των likes και προσπάθειες συνεχούς ανάλυσης με τον Αλέξη για την πρώην σχέση του. Eκείνος βέβαια, δεν έβρισκε το λόγο να συζητάει κάτι το οποίο άνηκε ξεκάθαρα στο παρελθόν. Όσο βέβαια δεν της έδινε πατήματα, τόσο εκείνη πείσμωνε περισσότερο, σε σημείο που προσπαθούσε να τη μιμηθεί, χωρίς να υπάρχει λόγος.
Όλοι μας έχουμε τις ανασφάλειές μας. Άλλοι τις εκδηλώνουν κι άλλοι τις καταπολεμούν μόνοι τους. Το να μπαίνεις στη διαδικασία να συγκρίνεσαι με προηγούμενες επιλογές του συντρόφου σου, είναι ο ορισμός της αυτοταπείνωσης.
Όταν επιλέγεις να έχεις κάποιον στο πλάι σου, είσαι βέβαιος ότι σε αποδέχεται όπως είσαι και όχι επειδή μοιάζεις με την πρώην. Η κάθε μας επιλογή κάτι μας έχει δώσει, για κάποιο λόγο μας κάλυπτε.
Για να μην είναι πλέον επιλογή μας, σημαίνει ότι δεν έχει πια κάτι να μας δώσει. Σαφώς και πάντα οι κεραίες μας πρέπει να είναι τεντωμένες, γιατί η απιστία δεν είναι όνειρο, είναι φαινόμενο των καιρών και μάλιστα συχνό.
Αν εσύ νιώθεις ότι ο σύντροφός σου έχει απωθημένα και ανοιχτούς λογαριασμούς με την προηγούμενη σχέση του, τότε οφείλεις να μαζέψεις τα μπογαλάκια σου και να την κάνεις, πριν το ρολόι χτυπήσει δώδεκα.
Αν θέτεις τον εαυτό σου σε διαδικασία σύγκρισης, ανταγωνισμού και επίδειξη δύναμης σε σχέση με την πρώην, η χαμένη είσαι εσύ, πριν καν αρχίσει το παιχνίδι.
Η ζήλια είναι αφροδισιακή και με γεια της με χαρά της να τρυπώνει πού και πού στη σχέση. Το όριο όμως μεταξύ φυσιολογικής και παθολογικής, είναι λεπτό κι εύκολα παραβιάζεται.
Πώς διατηρούνται οι ισορροπίες; Με την πίστη στον εαυτό μας και στο ταίρι μας.
Αν εσύ νιώθεις σίγουρη για τον εαυτό σου και την ποιότητα της σχέσης σου, δεν υπάρχει λόγος να σε φοβίζει καμία πρώην και καμία επόμενη. Οι ανασφάλειες και οι φοβίες είναι για να τις ξεπερνάμε. Με προσωπική ενδοσκόπηση κι αυτοκυριαρχία όμως, όχι μεταδίδοντάς τις στον εκάστοτε σύντροφο.
Αν ο έρωτας είναι ατόφιος και αυθεντικός, κανένας τρίτος δε θα χωρέσει να εισβάλλει.
Σταμάτα λοιπόν, να βλέπεις φαντάσματα εκεί που δεν υπάρχουν, γιατί στο τέλος, θα τους δώσεις ζωή.
Συντάκτης: Άσπα Βασιλοπούλου
