Όλη μας τη ζωή τη διαδέχονται φάσεις. Η μία μετά την άλλη, απ’ την καλή στην κακή και το αντίστροφο. Αυτό το αντίστροφο ειδικά, όταν βγαίνεις από μια κακή φάση –που ξέρεις εκ των προτέρων ότι θα περάσει αλλά την ώρα που την περνάς μοιάζει με βουνό–, τι ανακουφιστικό συναίσθημα που είναι. Σαν να ακούς ένα κρακ από μέσα σου και την ίδια στιγμή που βλέπεις τη ρωγμή, βλέπεις ταυτόχρονα και μια δέσμη φωτός να αναδύεται απ’ το ίδιο σημείο, σαν μια μορφή αυτοθεραπείας.
Πράγματι, το μυαλό θεραπεύεται από μόνο του φτάνει να το αφήσεις στην ησυχία του κάνοντας παράλληλα μια μικρή κίνηση. Απενεργοποίησε την επαφή με την πραγματικότητα αλλά άσε τη μουσική να παίζει. Άστη να παίζει δυνατά κι ύστερα μέσα στο κεφάλι σου. Και μην αποκλείσεις κανένα είδος. Ακόμα κι αυτό που εσύ αποκαλείς «δεύτερο» έχει τους λόγους του που υπάρχει.
Σιγομουρμούρισε ένα σκοπό, σφύριξέ τον, τραγούδησε δυνατά κάτω απ’ το ντους το τραγούδι που σε φτιάχνει ή σε ρίχνει, πιάσε οκτάβες όσο οδηγείς ή στα μουγκά όσο περπατάς και θα δεις για τι πράγμα μιλάω.
Έχεις κάθε δικαίωμα να μη θες να δεις άνθρωπο όταν είσαι στις μαύρες σου αλλά δε νοείται να μη θες ν’ ακούσεις μουσική. Ίσως βλέπεις το ανούσιο του πράγματος του να είσαι πάντα απασχολημένος σε παρέες κι εξόδους για να επικαλύψεις το όποιο πρόβλημα αλλά μην παραλείπεις τη μουσική απ’ όπου κι αν προέρχεται. Βγες αλλά όχι για να μιλήσεις, πήγαινε επίτηδες στα μαγαζιά που παίζει στο τέρμα και θα γυρίσεις άλλος άνθρωπος.
Μην ανησυχήσεις που δεν έχεις όρεξη να συζητήσεις τόσο, όσο όταν δε θα θες ν’ ακούσεις καθόλου μουσική. Όταν θα ξυπνάς και δε θα κάνεις την κίνηση να βάλεις το αγαπημένο σου cd όταν θα μπαίνεις στο αμάξι και θα προτιμάς ν’ ακούς κορναρίσματα και το θόρυβο απ’ τις μηχανές και τις εξατμίσεις των αυτοκινήτων περισσότερο απ’ τον αγαπημένο σου σταθμό. Όταν θα γυρνάς στο σπίτι το βράδυ και θα σε πνιγεί η απόλυτη σιωπή ή ακόμα χειρότερα όταν αφήνεις να παίζει η τηλεόραση στο βάθος για παρέα, για να ακούγεται κάτι, να δίνει ζωή στο σπίτι. Τότε να θορυβηθείς.
Όταν μιλάς κάθε μέρα με χίλιους δυο αλλά για μουσική ούτε λόγος, όταν αναλύεις τα άπαντα με τον εαυτό σου ή τον καλύτερο σου φίλο, αλλά δεν κάνεις τον κόπο να πατήσεις λίγο το pause στη ροή των σκέψεών σου κι όταν δε βγαίνεις, όχι γιατί δεν έχεις παρέα ή σπίτια ανοιχτά να σε υποδεχτούν αλλά γιατί θα σου τη δίνει που θα παίζει μουσική, τότε να φοβηθείς.
Είναι όταν η καθημερινότητά σου έχει αρχίσει να γίνεται πεζή κι ανυπόφορη και δεν ξέρεις αν τελικά είναι επειδή όντως υπάρχει κάποιο πραγματικά αξεπέραστο πρόβλημα που σου ‘χει χαλάσει τη διάθεση ν’ ακούσεις ένα τραγούδι ή είναι η έλλειψη μουσικής που κάνει να μοιάζει με φορτίο και το παραμικρό πρόβλημα.
Αν και μεταξύ μας όσο μικρό ή μεγάλο κι αν είναι ένα πρόβλημα, χωρίς τραγούδι φαντάζει τεράστιο. Το’ χει πει κι ο Νίτσε εξάλλου, ότι χωρίς μουσική η ζωή μας θα ήταν ένα λάθος. Φαντάσου τώρα μια ζωή όπως τη ζούμε σήμερα πόσο λάθος θα ήτανε, αν δεν της βάζαμε λίγο ρυθμό, κέφι και τραγούδι.
Δεν υπάρχει πιο ευεργετικό πράγμα απ’ το να βυθιστείς σε δυο νότες. Τότε, με κάποιον ανεξήγητο τρόπο το κάθε αδιέξοδο βρίσκει διέξοδο, η χαρά πολλαπλασιάζεται, ο πόνος εξαντλείται, ο έρωτας χτυπάει κόκκινο.
Ιδιαίτερα αν στις κακοκεφιές σου βάλεις ν’ ακούσεις μελαγχολικά τραγούδια, αυτό που σε χαλάει πρώτα θα στο φέρει κατάμουτρα να το δεις και μετά θα στο σπάσει σε τόσο μικρά κομμάτια που όταν το περάσεις θα απορείς γιατί σου πήρε τόσο πολύ χρόνο να το ξεπεράσεις. Θα ψάχνεις να βρεις το πρόβλημα κι αυτό απλά θα’ χει χαθεί.
Η μουσική είναι η αιτία. Αυτές οι σιωπές ανάμεσα στις νότες που κάνουν τον ήχο ενός ή περισσότερων μουσικών οργάνων να βγάζει νόημα. Πλαισιωμένη με τους κατάλληλους στίχους και την κατάλληλη ερμηνεία έχει την ικανότητα να «μιλήσει» μέσα σου όπως δε θα σου μιλούσε ποτέ ο καλύτερος ψυχολόγος, φίλος ή εραστής. Είναι διαθέσιμη παντού, δωρεάν κι απ’ τα πιο προσωπικά, δικά σου γούστα.
Η μουσική είναι εκεί όμως και στις καλές σου. Τότε που κατάφερες κάτι σημαντικό για ‘σένα, που ερωτεύτηκες, που πέτυχες στις εξετάσεις, που έπιασες δουλειά, που μετακόμισες στην πόλη που αγαπούσες ή αποφάσισες να κάνεις όσα περισσότερα ταξίδια μπορείς. Ή απλά που έχεις την υγειά σου, τους ανθρώπους σου καλά και γύρω σου και σου αρκεί που μπορείς και ξυπνάς κάθε μέρα χαρούμενος που ζεις.
Σε όλες τις περιπτώσεις, έχεις τη μουσική να σε συντροφεύει επιλέγοντας κάθε φορά εκείνη που σε εκφράζει. Να σε ταξιδέψει, να σε διασκεδάσει ή απλά να σου δώσει το κίνητρο να συνεχίσεις να ζεις και να χαίρεσαι που το κάνεις. Σε βοηθάει να εξωτερικεύσεις κάθε φορά όσα νιώθεις, να εκτονωθείς, να αδειάσεις, να μην το υπεραναλύεις τόσο. Κι όλα θα βρουν το δρόμο τους.
Επιμέλεια Κειμένου Νικολέτας Παπουτσή: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Νικολέτα Παπουτσή
