Λίγο πολύ, είτε υπἠρξαμε φοιτητές είτε όχι, όλα έχουμε ακούσει για τα «popular παλληκάρια», αυτά που πρωτοστατούν στις συζητήσεις του γυναικείου πληθυσμού. Αυτά που δεν χάνουν μαζώξεις και εξόδους και φλερτάρουν σχεδόν με όλο το θηλυκό συμφοιτηταριό. Αυτός ήταν και ο Δημήτρης, ο ομορφάντρας της σχολής μου.
Σε μια από τις εν λόγω μαζώξεις και ενώ το τηλέφωνό του χτυπούσε ασταμάτητα, μου ψιθύρισε ένα «η κοπέλα μου είναι» και έτρεξε στην τουαλέτα για να το σηκώσει. Να σημειωθεί το ότι έτρεξε έτσι;
Αυτό το «η κοπέλα μου» ήταν κεραυνός μιας και δεν έπαιζε στο λεξιλόγιο του! Όπως έμαθα αργότερα είχε δεσμό αρκετά χρόνια με μια κοπέλα και η απόσταση που τους χώριζε ξεπερνούσε τα πεντακόσια χιλιόμετρα. Γενναίο αν σκεφτείς το πάθος της ηλικίας και το ξεφάντωμά της.
Οι σχέσεις εξ αποστάσεως είναι σίγουρα από αυτές, που έχουν δεχτεί την περισσότερη ανάλυση, διότι περιέχουν από την μια αρκετή την δόση του ρομαντικού στοιχείου αφού τον μεγαλύτερο καιρό τους παραμένουν πλατωνικές έχουν όμως και τον παράγοντα του ρίσκου ως προς την διάρκεια και το μέλλον τους, γιατί όπως λέει και ο σοφός λαός μας «μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται».
Ζήλεια, τσακωμοί, καχυποψία και ο Δημήτρης να απολαμβάνει ταυτόχρονα την ανεξαρτησία του λόγω της χιλιομετρικής απόστασης. Παρόλα αυτά δεν τους θυμάμαι ποτέ να χωρίζουν πέρα από καμιά βδομάδα, ενώ ο ίδιος δήλωνε αφοπλιστικά πως αυτή ήταν το λιμάνι του, παρά το γεγονός ότι στην πορεία είχε κάνει ουκ ολίγες στάσεις για ανεφοδιασμό.
Το δίλημμα που γεννιέται εύλογο, να μείνεις ή να φύγεις; Και όλα αυτά που έχεις χτίσει; Και όλα αυτά που έχουν γκρεμιστεί; Και τελικά που βρίσκεται η αλήθεια και το ψέμα, αν αυτή η ανάγκη για «ανεφοδιασμό» είναι πια τόσο επιτακτική, τότε μήπως χιλιομετρική απόσταση σημαίνει και δικλείδα ασφαλείας;
Δηλώνω υπέρ. Επιλέγω να διατηρήσω τη σχέση ακόμα και αν ο άλλος μεταφερθεί στη Γη του Πυρός! Μοναδικό επιχείρημα η ίδια η επιταγή της αγάπης: όταν είναι πραγματική αντέχει και στα ταξίδια της, επειδή καμία ξηρά, θάλασσα, αέρας θα καταφέρει να πνίξει ότι την έδωσε ζωή.
Δηλώνω κατά. Μωρέ και πενήντα χιλιόμετρα μακριά να πας μας βλέπω το πολύ σε ένα μήνα να μη μπορούμε πια να μιλάμε ο ένας στον άλλον. Η φθορά είναι προτετελεσμένη και το να ζεις χώρια σημαίνει ότι όλα τα βιώνεις χώρια, δεν μπορείς να συντονιστείς με το έτερον ήμισυ στην καθημερινότητα μιας κοινής εμπειρίας. Άρα ας τελειώνουμε μια ώρα αρχύτερα.
Δε ξέρω ποιο αυλάκι ποταμού διαλέγετε. Όλα είναι διαφορετικά όταν μπορείς να δεις τον άλλον σε οχτώ λεπτά. Και πάλι όλα αλλάζουν στις οχτώ ώρες. Άλλες αντοχές, άλλα χρονικἀ περιθώρια, ίσως και πιο δυνατά πνευμόνια για να διατηρήσεις τη φλόγα αναμμένη. Ίσως τελικά και ο χρόνος να είναι ο μεγαλύτερος δάσκαλος μιας και οι αποφάσεις που παίρνονται εν βρασμώ να σε κάνουν μετά να μετανοιώνεις για όσα δεν επέτρεψες να γίνουν στο δικό τους ρυθμό.
Άσε τις στατιστικές κατά μέρους. Μη γίνεις ένας ακόμα αριθμός. Αυτή δεν είναι στην τελική και η μοναδικότητα μιας σχέσης; Γεννιέται, βιώνεται και μεγαλώνει στο χρόνο της. Και αυτός είναι δικός σου, όχι των στατιστικών υπηρεσιών.
Ποιος κατάφερε ποτέ να μετρήσει τα αισθήματα με αριθμούς; Οι εξαιρέσεις δεν είναι αυτές που επιβεβαιώνουν τον κανόνα; Και ποιος είναι ο κανόνας τελικά; Υπάρχει ή απλά η ύπαρξή του οφείλεται στην προστασία της «αυτού μεγαλειότητος του εαυτού μας»;
Η απόφαση είναι δική σου!
Συντάκτης: Μαρία Τριγώνη
