Η σχέση, ο αρραβώνας, η συμβίωση κι ο γάμος είναι μια μορφή δέσμευσης. Μια άτυπη ή τυπική συμφωνία έλλογων ατόμων να περάσουν μαζί τη ζωή τους. Ένας μύθος ή καλύτερα μια παγίδα που υπάρχει και διαιωνίζεται, είναι πως οι ερωτευμένοι πρέπει να είναι συνέχεια μαζί κάτι σαν σιαμαίοι.
Πολύ γλυκό κι όμορφο να αποκτάς κοινές εμπειρίες, να μοιράζεσαι πράγματα και καταστάσεις. Πολύ ρομαντικά σε σημείο ανατριχίλας. Όλα καλά μέχρι εδώ. Τι γίνεται, όταν το έτερον ήμισυ σε θεωρεί τόσο δικό του που σε πνίγει; Όταν η αγάπη μεταμορφώνεται σε καταναγκαστικό έργο;
Οι κτητικοί άνθρωποι είναι μια κατηγορία από μόνοι τους. Με τεντωμένα αυτιά και μάτια σε παρακολουθούν, μήπως κοιτάξεις τον μπάρμαν δεύτερη φορά ή αν χαμογέλασες σε κάποιον του αντίθετου φύλου.
Άνθρωποι καταπιεστικοί, εξουσιαστικοί, που θέλουν να τα ελέγχουν όλα. Πού είσαι, πού ήσουν και πού θα πας. Το πρόγραμμά σου, τις συνήθειές σου, τους φίλους, τους γνωστούς ακόμα και τον περιπτερά. Ζηλεύουν που θα βγεις με την παρέα σου για clubbing και σου στέλνουν μηνύματα συνεχώς για να τσεκάρουν. Κοιτάνε καχύποπτα, ό,τι κινείται, πετάει ή σέρνεται γύρω σου και για αυτό έχουν τις κεραίες τους πάντα σε εγρήγορση.
Οι κτητικοί άνθρωποι έχουν πρόβλημα σύναψης σχέσεων γενικά. Δεν μπορούν να απολαύσουν την παρέα κανενός καθώς ζουν πάντα με το φόβο της απόρριψης πάνω από το κεφάλι τους. Καταλήγουν να θυμώνουν, όταν τα πράγματα δε γίνονται κατά το πλάνο τους, παθαίνουν κρίσεις ζήλιας και ξεσπούν τα νεύρα τους με ομηρικούς καυγάδες, μούτρα και γυρισμένες πλάτες στο κρεβάτι.
Πόσο άρρωστο μπορεί να είναι μέσα σε μια σχέση, που η αμοιβαία εμπιστοσύνη εξυπακούεται, που ο άλλος είναι η επιλογή σου και δε δείχνει να το καταλαβαίνει. Αντιθέτως, σε κατηγορεί με την πρώτη ευκαιρία, πως τον παρατάς να βγεις με τις φίλες σου, πως δεν τον θες, πως τον απατάς κατά συρροή.
Δημιουργείται έτσι λοιπόν μια σχέση εξάρτησης. Η αγάπη περνά σε δεύτερη μοίρα. Ο κτητικός άνθρωπος τροφοδοτείται από το να ελέγχει τα πάντα και όλα να λειτουργούν ρολόι υπό το άγρυπνο βλέμμα του. Ζει για να περιφρουρήσει τα κεκτημένα του.
Ναι, ο έρωτας έχει μια μορφή κτητικότητας. Ξέρεις, πως ο άλλος είναι δικός σου συναισθηματικά κι αντίστροφα. Κανένας σχεδόν δεν μπορεί να φανταστεί να μοιράζεται το σύντροφό του. Ίσως αυτό οφείλεται, στο ότι τείνουμε να θεοποιούμε τον άνθρωπο μας και άρα του προσδίδουμε την ιδιότητα του πολύτιμου και του ιερού.
Ωστόσο, όταν τα όρια ξεπερνιούνται δεν υπάρχει άλλη λύση από το να μπουν τα πράγματα στη θέση τους. Κανένας άνθρωπος δε φύτρωσε μόνος στη γη όταν ερωτεύτηκε. Όλοι έχουν τους φίλους και τους γνωστούς τους. Η χρυσή τομή είναι αυτή που θα φέρει ισορροπία και θα κάνει μια σχέση υγιή κι επιτυχημένη. Εγωκεντρισμοί και σκηνές δεν έχουν θέση.
Πιστός σύντροφος άλλωστε, είναι μόνο ο ικανοποιημένος.
Όπως έγραψε και ο φιλόσοφος Gilbran: Και σταθείτε ο ένας πλάι στον άλλο, αλλά όχι υπερβολικά κοντά, διότι οι κολόνες του ναού στέκουν χωριστές, και η βελανιδιά με το κυπαρίσσι δεν φυτρώνουν το ένα στη σκιά του άλλου.
Επιμέλεια Κειμένου Εύας Αροτσίδου: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Εύα Αροτσίδου
