Το μεγαλύτερο ψέμα που μπορείς να ακούσεις από έναν άντρα είναι το «Θέλω μια γυναίκα που να με έχει για Θεό». Δε θα ακούσεις ποτέ μεγαλύτερο.
Κανένας άντρας δε θέλει μια γυναίκα που να τον έχει στα όπα-όπα. Κι αν ποτέ αποκτήσει μια τέτοια, δε θα αντέξει μαζί της. Δε θέλουμε γυναίκες που να μιλάνε λίγο, δε θέλουμε γυναίκες που να λένε σε όλα ναι. Με λίγα λόγια, θέλουμε μια γυναίκα πιο τρελή κι από μας.
Να την κυνηγήσουμε μέχρι τέλους, να είναι μια κρύο μια ζέστη, να μας παιδεύει το μυαλό ρε παιδί μου. Να βγάζει τσαμπουκά και νεύρο. Να μας πηγαίνει κόντρα όλη την ώρα, πολλές φορές χωρίς λόγο. Σε όλους μας αρέσουν τα βάσανα και ψοφάμε για να έχουμε δίπλα μας μια φάτσα και μια προσωπικότητα που είναι σκέτο έγκλημα.
Σε κάθε σύγκριση με εμάς, αυτή να βγαίνει «περισσότερο». Περισσότερο τρελή, περισσότερο παρορμητική, περισσότερο τσαμπουκαλού. Μια ύπαρξη να μας ταράξει όλα όσα έχουμε δεδομένα θέλουμε. Να λέει και ναι, αλλά ξέρεις πότε; Στις πιο τρελές μας ιδέες, μονάχα τότε. Στο «πάμε να φύγουμε μανάρι μου εδώ και τώρα» ή στο να παραγγείλουμε σουβλάκια στις 4 το πρωί.
Μια γυναίκα που να μας βάζει αυτή τα δυο πόδια στο ίδιο παπούτσι κι εμείς να το γουστάρουμε όλο αυτό, να μην έχουμε πρόβλημα γιατί μας βγάζει μια σιγουριά αυτή η τρέλα κι η αίσθηση ανωτερότητας. Καμία σχέση δεν κρατήθηκε με απόλυτη ισότητα και δημοκρατία. Τη μία θα παίρνουμε εμείς τις αποφάσεις, την άλλη θα πατήσει πόδι εκείνη και θα την ακούσουμε γιατί είναι πεισματάρα, είναι στραβόξυλο και στην τελική, αυτό το νεύρο είναι που μας τρελαίνει. Να μας έχει συνέχεια σε εγρήγορση, να μας ξαφνιάζει με την ενέργειά της και τη διάθεση για ό,τι μαλακία περνάει απ’ το μυαλό της.
Τις γουστάρουμε τις γυναίκες που δεν κάθονται στον κώλο τους. Που ψάχνουν ευκαιρία για καβγά σε ό,τι δεν τους κάθεται καλά στο αυτί, που δε βολεύονται με τα δεδομένα αλλά έχουν ζητούμενα κι απαιτήσεις αυξανόμενες κάθε μέρα που περνάει. Δεν τις φοβόμαστε, τις ψάχνουμε. Γυναίκες που τα μάτια τους γυαλίζουν κι έχουν όρεξη να αλλάξουν τον κόσμο. Και αν βρούμε μια τέτοια, σίγουρα κι ο δικός μας κόσμος αλλάζει.
Αυτές που μιλάνε περισσότερο από εμάς. Αυτές που τις γράφεις δυο σειρές στο τσατ και σου απαντούν με κατεβατά. Που μπορεί για χάρη ενός καβγά να σε διώξουν απ’ το σπίτι ή να μη σου μιλάνε για δυο μέρες, αρκεί να μην καταπατηθούν τα πιστεύω τους κι οι αξίες τους. Που αν βάλουν κάτι στο κεφάλι τους, θα γυρίσουν το γαλαξία ανάποδα μέχρι να τα καταφέρουν. Αυτές οι τετραπέρατες, που είναι λίγες και βάζεις το χέρι σου στη φωτιά πως θα γίνουν κάτι σπουδαίο.
Αυτές, τέλος, είναι και που ξέρουν πότε να κλείσουν το στόμα τους. Αυτές που ξέρουν να εκτιμούν αυτά που τους δίνονται. Αυτές που μόλις σου ανοίξουν την καρδιά τους, ξέρεις πως μπήκες μέσα στο πιο καλά φυλαγμένο οχυρό. Που μπορεί να σου βγάλανε την ψυχή αλλά όταν γείρουν πάνω στον ώμο σου και σου πουν πως είναι ερωτευμένες μαζί σου ή πως νιώθουν ασφάλεια με εσένα δίπλα τους ή πως είσαι πάρα πολύ σημαντικός για αυτές, νιώθεις ο βασιλιάς του κόσμου. Γιατί ξέρουν πότε να μιλάνε και πότε να σιωπούν, ξέρουν πότε να μείνουν και πότε να φύγουν με ψηλά το κεφάλι. Τα συναισθήματά τους είναι πολύτιμα και τα χαρίζουν με προσοχή, αλλά όταν τα χαρίσουν, είναι τα πιο πολύτιμα στολίδια.
Μια γυναίκα-καμικάζι θέλουμε όλοι. Να μας κάνει να τρέμει όλο μας το κορμί. Ποιος δε θέλει δίπλα του μια χειροβομβίδα έτοιμη να εκραγεί ανά πάσα στιγμή;
Επιμέλεια Κειμένου Ιωάννη Κυράπογλου: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Ιωάννης Καράπογλου
