Απ' την πολλή δουλειά μήπως ξεχνάς όσους στέκονται πλάι σου;

Η καθημερινότητα πλέον είναι αρκετά δύσκολη, πράγμα που δε μας επιτρέπει να κάνουμε πράγματα που θα θέλαμε. Οι απαιτήσεις πολλές, ο χρόνος λίγος, προσπαθούμε να τα φέρουμε όλα σε ισορροπία, συχνά αποτυγχάνοντας. Εργασία πολλών ωρών, μας πάει πίσω. Δεν έχουμε χρόνο για τα αγαπημένα μας πρόσωπα, πόσο μάλλον για τον ίδιο μας τον εαυτό. Μπορεί κάποιες φορές να μην το αντιλαμβανόμαστε, αλλά όταν έρθει η ώρα της συνειδητοποίησης, τα πράγματα αλλάζουν. Βλέπουμε τι έχουμε χάσει και αυτό είναι αρκετά επώδυνο. Έχουμε ανθρώπους που μας στηρίζουν, αλλά τι κάνουμε όταν χρειάζονται τη δική μας στήριξη; Πολλές φορές δεν είμαστε καν εκεί για αυτούς, γιατί η δουλειά για άλλη μια φορά μας έπνιξε.

Οι απ’ έξω μας βλέπουν αρκετά απόμακρους και μονίμως απασχολημένους, σαν να μη μας ενδιαφέρει τίποτα άλλο πέραν της εργασίας. Εδώ που τα λέμε δεν έχουν κι άδικο, αλλά η δική τους οπτική διαφέρει κατά πολύ από τη δική μας και μερικές φορές το ξεχνάμε. Όμως η αλήθεια είναι πάντα κάπου στη μέση και ούτε αυτοί είναι σε θέση να κατανοήσουν πλήρως τη δική μας θέση.

Προφανώς και όλοι θα θέλαμε να είμαστε ελεύθεροι και να έχουμε τη δυνατότητα να βγαίνουμε καθημερινά, να πηγαίνουμε ταξίδια και να οργανώνουμε μαζώξεις με φίλους. Όμως, η φύση του επαγγέλματος και η οικονομική ανάγκη ή ίσως η φιλοδοξία να καθιστούν την πολύωρη εργασία αναγκαία. Και όπως όλοι ξέρουμε, δουλειά συνεπάγεται ένταση, κούραση και έλλειψη χρόνου και ύπνου. Μέσα σε όλη αυτή την πίεση και τη συνεχή εγρήγορση, δεν μπορούμε να αναπτυχθούμε κι εμείς, να εξελιχθούμε σε κάτι άλλο εκτός του εργασιακού χώρου. Προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας πως όλο αυτό είναι προσωρινό και δε θα κρατήσει για πάντα, μα έχει ήδη διαρκέσει πολύ παραπάνω απ’ ό,τι αρχικά υπολογίζαμε.

«Κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις» λέμε για να παρηγορηθούμε και συχνά αναρωτιόμαστε αν όλο αυτό τελικά αξίζει. Μήπως ήρθε η ώρα για αλλαγή; Μήπως αυτό ήταν το έναυσμα που περιμέναμε; Η απόφαση να αποχωριστούμε μια ρουτίνα χρόνων δεν είναι εύκολη, αλλά ο καιρός περνά πιο γρήγορα απ’ ό,τι υπολογίζαμε και χάνουμε στιγμές και ανθρώπους. Η προσαρμογή στο καινούριο δεν είναι απλή υπόθεση, όμως είναι εφικτή και το παλεύουμε να συμβαδίσουμε με τους υπόλοιπους. Λίγη βοήθεια από εδώ, λίγη από εκεί, καταφέρνουμε να βρούμε και πάλι τις ισορροπίες μας που είχαμε χάσει.

Η λύση, λοιπόν, δεν είναι να αποπαίρνουμε τους ανθρώπους γύρω μας, ούτε και να κατηγορούμε τον εαυτό μας για όλα. Και οι δυο πλευρές σε μια σχέση οποιασδήποτε φύσεως οφείλουν να δείχνουν κατανόηση και να επικοινωνήσουν με ηρεμία τις ανάγκες τους, ώστε να βρεθεί μια μέση λύση. Δεν είναι πως δε θέλουμε να είμαστε δίπλα στους ανθρώπους που αγαπάμε, αλλά όλοι έχουμε περιόδους στη ζωή μας που οι προτεραιότητες αλλάζουν και γίνονται λάθη και παραλείψεις στις διαπροσωπικές σχέσεις. Η σωστή επικοινωνία και αλληλοϋποστήριξη παραμένουν τα καλύτερα εργαλεία που έχουμε.