Τεχνοφοβία∙ όταν τρέμεις το λάθος ποντίκι

Έχω μια φίλη, που λέτε, την Ισμήνη, η οποία με την τεχνολογία κάτι παθαίνει. Της λες για υπολογιστή βγάζει σπυράκια. Smart phones; Not a smart move. Facebook; Μου χε πει ότι αν ξαναπώ αυτή τη λέξη θα με πυροβολήσει! Ε, προσπάθησα μερικές φορές με το καλό να της εξηγήσω τα οφέλη που έχει η τεχνολογία.

«Ρε συ Ισμήνη –της λέω– η μουσική σ’ αρέσει;»

«Μ’ αρέσει», μου λέει.

«Τα βιβλία σ’ αρέσουν;»

«Μ’ αρέσουν», μου λέει.

«Να μιλάς με κόσμο, να διαβάζεις ειδήσεις, να ανακαλύπτεις νέα πράγματα σ’ αρέσει;»

«Μ’ αρέσει», μου λέει.

«Ε, τι στο καλό δε σ’ αρέσει, ρε Ισμήνη, σε αυτό τον γαμημένο τον υπολογιστή, πες μου! Όλα αυτά που σ’ αρέσουν, τα ‘χει μέσα».

«Δεν ξέρω, ρε Πάνο», μου λέει. «Δεν το ‘χω με τους υπολογιστές».

«Δεν το ‘χεις, ε; Ρε συ, μπας και φοβάσαι το ποντίκι; Μη φοβάσαι, βρε κουτό, ψεύτικο είναι».

Έτσι, που λέτε, η Ισμήνη. Σμήνη φοβιών έρχονται και τη βομβαρδίζουν κάθε φορά που βλέπει οθόνη. Αλλά να σας πω τι έχει; Δεν είναι οι υπολογιστές. Ούτε τα τηλέφωνα. Ούτε τίποτα. Tεχνοφοβία έχει το μανάρι μου.

Τι είν’ τούτο, θα μου πείτε. Να σας πω. Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος, το λοιπόν, ανέκαθεν, δεν κατάφερνε να βγάλει τη συντηρητικίλα από πάνω του. Τα παλαιά τα χρόνια, αν ήσουν συγγραφέας και τολμούσες να γράψεις με πένα, όταν όλοι έγραφαν με φτερό χήνας, θα σε ξεπουπουλιάζαν. Το ίδιο θα πάθαινε αργότερα κι αυτός που αγόρασε γραφομηχανή και πέταξε την πένα. Και για να μη μακρηγορώ, τα ίδια Παντελάκη μου και στον καημένο που έκλεισε σ’ ένα συρτάρι τη γραφομηχανή κι αποπειράθηκε να γράψει σε υπολογιστή. Απεταξάμην.

Κι εγώ ο αντίχριστος σε υπολογιστή γράφω. Μπροστά σε μια 24ιντση Samsung με ασύρματο πληκτρολόγιο ο ποταπός. Στην κόλαση θα πάω, το ξέρω. Αλλά γουστάρω. Γιατί; Είναι πολύ απλό. Δεν κάνω μουτζούρες. Και να πω και μία μαγική λέξη; Backup. Δε θα τα χάσω ποτέ μου.

Η Ισμήνη, το ξέρω, θα επικαλεστεί τον συγγραφικό οίστρο, που θα την πιάσει μόνο όταν βλέπει το ηλιοβασίλεμα, ακούγοντας το απαλό κυματάκι να χαϊδεύει γλυκά τα φιλντισένια βότσαλα. Ω, ναι. Τους αχινούς να προσέχει μόνο!

Τέσπα. Γουστάρει να γράφει σε χαρτί; Μαζί της. Όπως τη βρίσκει ο καθένας. Όμως ας πάμε σ’ άλλο θέμα. Επικοινωνία. Ακόμα θυμάμαι το ύφος που είχε όταν πρωτοπήρα κινητό. Η συνάντηση με τον εξορκιστή. Με τα χίλια ζόρια την έπεισα να πάρει ένα μετά από 8 χρόνια, που αν δεν το χρειαζόταν στη δουλειά, δε θα χε πάρει ακόμα. Μάλλον με σήματα καπνού θα μιλούσαμε.

Την έχω παρατηρήσει επίσης, κάποιες φορές, που μόλις ακούει οτιδήποτε για επαφή εκτός του τετ α τετ, αναφωνεί: «Άπαπα. Αυτό αποξενώνει τον κόσμο». Ω, αλήθεια; Να σε ρωτήσω, ρε συ Ισμήνη. Πριν απ’ τα κινητά, τους υπολογιστές κι όλα αυτά, μίλαγες περισσότερο με τους φίλους σου; Με τα ξαδέρφια σου στο χωριό; Με τη θεία σου στην Αμερική; Μήπως είχες περισσότερους φίλους; Α, όχι. Χέσε με, Ισμήνη.

Γλυκιά μου, άκουσέ με. Με πολλή αγάπη θα στα πω. Όταν έρχεται η τεχνολογία με τα εργαλεία της δεν είναι ανάγκη να τη φοβάσαι. Δεν είναι ο οδοντίατρος. Τα εργαλεία από μόνα τους είναι ουδέτερα. Η τεχνολογία θα στα δώσει κι εσύ είσαι που διαλέγεις τον τρόπο που θα τα χρησιμοποιήσεις. Όταν τα μάτια σου έχουν γίνει σαν πεπόνια στον υπολογιστή κι όταν το αφτί σου έχει καεί στο κινητό, δε φταίνε αυτά τα γαμημένα σε τίποτα. Εσύ φταις που έχεις πέσει με τα μούτρα.

Κοίτα, σε καταλαβαίνω. Μην το πάρεις στραβά. Κι εγώ τώρα που πέρασαν τα χρόνια και βλέπω τους πιτσιρικάδες με tablets, να ακούνε Justin Βieber και να χώνονται μέσα στα internet cafe να παίξουν διαδικτυακό πόλεμο, μου ‘ρχεται κάπως. Δεν είναι ανάγκη, όμως, να το αφορίσουμε. Κι εμάς οι μανάδες μας θυμάμαι όταν παίζαμε με το Atari κι ακούγαμε Michael Jackson μας κοιτάζανε υποτιμητικά θεωρώντας ότι αυτοί ακούγοντας κλαρίνα, ξέρανε να διασκεδάζουν καλύτερα.

Οι εποχές, όμως, περνούν, κάθε γενιά έχει τα δικά της βιώματα. Καλύτερα, χειρότερα, τα έχει. Δεν μπορείς να τα κρίνεις γιατί δε βρέθηκες στην ηλικία για να τα ζήσεις. Αντιμετώπισέ τα με χαμόγελο, λοιπόν, και με περιέργεια. Και πού ξέρεις; Ίσως κάτι απ’ όλα αυτά τελικά σου φανεί χρήσιμο… Έτσι, Ισμηνάκι μου;

Υ.Γ. Αν δω πάντως γκόμενα με Iphοne εμφυτευμένο στην παλάμη, θέλω να τη χτυπήσω. Άσχετο αλλά ήθελα να στο πω…