Το MAESTRO βγάζει μπροστά τη μεγαλύτερή μας νεύρωση

Είναι φορές που κάποιες λέξεις μένουν τόσο πολύ χαραγμένες στο μυαλό που αναρωτιέσαι πώς και γιατί, ακόμη και μετά από καιρό. 0 Χριστόφορος Παπακαλιάτης έχει εκφράσει πολλές αλήθειες με απίστευτη μαεστρία μέσα από το σενάριο της πολύ επιτυχημένης σειράς Maestro, αλλά αυτή η συγκεκριμένη φράση κατάφερε να κάνει πιο πολλή «φασαρία» στο μυαλό μας από οποιαδήποτε άλλη. Ένα καρφί αλήθειας, που μπήγεται βαθιά και παρόλο που πονάει δε θέλεις να το αφαιρέσεις γιατί αυτός ο πόνος κι αυτή η αλήθεια λυτρώνει. Σε βγάζει από τη λήθη και σε ξυπνάει φωνάζοντας «τι κάνεις γι’ αυτό;».

Θα έλεγε κανείς πως σκιαγραφεί με ακρίβεια πτυχές της κοινωνίας στην οποία όλοι προσπαθούμε να επιβιώσουμε ακροβατώντας ανάμεσα στα σωστά και τα λάθος, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ας ξεκινήσουμε από την πολύ επιτυχημένη επιλογή της λέξης «νεύρωση» η οποία περήφανα στέκει στην αρχή αυτής της απίστευτης πρότασης. Νεύρωση είναι να νιώθεις ανήμπορος, αγχωμένος, να ξυπνάς τη νύχτα γιατί νιώθεις πως υπάρχουν ένα σωρό πράγματα και σκέψεις που πρέπει να τακτοποιηθούν. Να νιώθεις θλίψη και να μην ξέρεις γιατί ή να γνωρίζεις κι απλούστατα να καθίζεις τον λόγο στο πάγκο σαν έναν παίκτη που δε θα ρισκάρεις να βάλεις στο παιχνίδι γιατί φοβάσαι το αποτέλεσμα που θα έχει αυτή σου η απόφαση.

Το να θέλουμε να φτάσουμε σε έναν βαθμό ευτυχίας που δεν είναι ο δικός μας, είναι όντως νεύρωση. Κι είναι τόσο έντονη και κυρίαρχη που δε σε αφήνει να κάνεις καμία άλλη επιλογή στη ζωή σου. Και ποιος ορίζει τελικά το τι είναι ευτυχία αν όχι ο ίδιος σου ο εαυτός; Υποτίθεται πως ξέρουμε -ή τουλάχιστον οφείλουμε να ξέρουμε- τι είναι αυτό που μας κάνει πραγματικά ευτυχισμένους. Ξέρετε, όχι στη θεωρία και σε κλισέ φράσεις του τύπου «το να είναι καλά και υγιείς όσοι αγαπώ» αλλά πραγματικά ευτυχισμένοι, με πράξεις κι ενέργειες που θα αποδεικνύουν πως δεν πάψαμε ποτέ να αναζητάμε την ευτυχία μας κι εκείνων που αγαπάμε. Τη δική μας ευτυχία, χωρίς εγωιστικές τάσεις. Τον δικό μας βαθμό ευτυχίας όπως αναφέρεται στο αξιόλογο αυτό quote που ακούσαμε στο Maestro.

Οι ατέρμονες προσδοκίες μιας ζωής που θα προσδιοριστεί από τα πρέπει του κάθε κοινωνικού συνόλου δημιουργούν με ευφάνταστο τρόπο βαθμίδες ευτυχίας. Οικογένεια, γονείς, σχολείο, παρέες, εργασία και κάθε μια από τις πτυχές της ζωής μας, προσθέτουν τα δικά τους «πρέπει» αφήνοντας το παιχνίδι πάνω μας. Το θέμα είναι αν θα επιλέξουμε να ακολουθήσουμε όλα ή πολλά από αυτά τα πρέπει. Αν θα επιλέξουμε να ορίζουμε τις δικές μας επιλογές ζωής μέσα από μια σκαλέτα με πρέπει τα οποία ελάχιστοι εν τέλει προσαρμόζουν πάνω στα δικά τους θέλω.

Πρέπει να σπουδάσεις, πρέπει να ακολουθήσεις επαγγελματικά βήματα άλλων, να παντρευτείς, να κάνεις παιδιά, πρέπει να κάνεις υπομονή, πρέπει να αρκείσαι στα λίγα, πρέπει να κάνεις θυσίες, πρέπει να μην ονειροβατείς, να μην ξεχωρίζεις μέσα στο πλήθος, να μη φανερώσεις τις αλήθειες σου αν ξενίζουν. Και κάπως έτσι πρέπει να ξεχάσεις ή να παραβλέψεις σε μεγάλο βαθμό, τα δικά σου όνειρα. Τη δική σου ευτυχία που βασιζόταν πάντα σε όλα αυτά που ονειρεύτηκες από παιδί. Κι όταν αυτά τα πρέπει αποθηκευτούν για τα καλά μέσα σου, τότε έρχεται ένα μεγάλο ξέσπασμα. Τότε έρχεται η συνειδητοποίηση ενός «δεν έχω κατακτήσει το δικό μου βαθμό ευτυχίας, αλλά όλων των άλλων».

Κι η νεύρωση στήνει χορό για τα καλά με εσένα να προσπαθείς να ανταπεξέλθεις στις απαιτήσεις ενός ρόλου που δεν επέλεξες. Τον πήρες κενό χωρίς ατάκες αλλά τον γέμισες με λέξεις κι ιδέες που δεν είναι δικές σου. Και τώρα δε σου αρέσει. Δε θέλεις να δώσεις καμία παράσταση γιατί απλούστατα δεν είσαι εσύ. Είναι απογοήτευση το να προσπαθείς να γίνεις ευτυχισμένος με καρμπόν. Αν για το διπλανό μου ευτυχία είναι το Α γιατί για εμένα να μην είναι το Β και για εσένα κάτι άλλο; Δεν είναι copy paste η ευτυχία θαρρείς και κάποιος βρήκε την πατέντα και πάμε όλοι να την αντιγράψουμε.

«Η μεγαλύτερη νεύρωση είναι να προσπαθείς να φτάσεις σε ένα βαθμό ευτυχίας που δεν είναι ο δικός σου. Αυτό έκανα τόσα χρόνια εγώ. Έζησα μία ζωή που ήθελαν οι άλλοι», αναφέρει η Σοφία. Κι όταν φτάσεις τι θα έχεις καταφέρει; Ποια θα είναι η διαδρομή που υποτίθεται ότι θα απόλαυσες; Η ευτυχία δεν είναι ένα κοστούμι με συγκεκριμένα μέτρα και μέγεθος. Δεν κάνει σε όλους το ίδιο. Προσαρμόζεται ανάλογα με τα προσωπικά μας θέλω και τα δικά μας μπορώ.

Η ικανότητα του να ελίσσεσαι είναι ένας βαθμός ευτυχίας. Μπορεί ο απόλυτος βαθμός ευτυχίας γιατί μέσα από τους προσωπικούς ελιγμούς θα αγγίζεις όλο και πιο πολύ τα θέλω με τα δικά σου μέτρα και σταθμά. Κι αν αυτό δεν είναι ευτυχία που όλοι μας θα πρέπει να αποζητούμε, τότε εθελοτυφλούμε.