Η ζωή μας είναι γεμάτη εκπλήξεις. Άλλοτε ευχάριστες, άλλοτε δυσάρεστες. Αν όμως δεν εξαρτώνται από κάποια τυχαία δύναμη, ένα είναι το σίγουρο, ότι εξαρτώνται από τις επιλογές και τη συμπεριφορά μας. Συχνά πυκνά, ίσως και πιο συχνά από όσο θα έπρεπε, επιλέγουμε να μείνουμε ουδέτεροι σε τυχόν προβλήματα ή διλήμματα που θα προκύψουν με μόνο μας σκοπό, όχι να μην επωμιστούμε ευθύνες αλλά να μη δυσαρεστήσουμε κανέναν από όσους εμπλέκονται και μας νοιάζουν.
Είχαμε μια φίλη στο πανεπιστήμιο που τα έκανε αυτά κι εμείς τη φωνάζαμε χαϊδευτικά «Ελβετία». Μην παριστάνεις τώρα κι εσύ ότι δεν καταλαβαίνεις τον λόγο. Είμαι σίγουρη ότι δίπλα από τη λέξη Ελβετία υπάρχει και το δικό σου όνομα, όπως όλων μας ανά διαστήματα. Επέλεξες τον δρόμο της διπλωματίας προκείμενου να μην προκαλέσεις δυσάρεστα συναισθήματα και κατέληξες ο μαλάκας της υπόθεσης και τώρα δεν ξέρεις πώς να το διορθώσεις.
Δεν το λέει η καρδούλα σου να στεναχωρείς ηθελημένα κάποιον άλλον, ανέκαθεν ήσουν το πιο βολικό παιδί, είτε σε σχέση είτε σε παρέα. Δε σε νοιάζει πού θα πάτε ούτε τι ώρα θα πάτε ούτε φυσικά ποιοι άλλοι θα έρθουν μαζί σας. Εσένα σε νοιάζει εκεί που θα πάτε να είναι όλοι ευχαριστημένοι, κανείς να μη, μαλώσει ή παρεξηγηθεί με κανέναν, όλοι να περάσουν όμορφα, να γελάσετε και να έχετε μια ομαλή συζήτηση.
Ναι, οκ, ίσως μόνο σε όνειρο μπορείς να παντρέψεις τόσους αταίριαστους ανθρώπους μαζί. Δεν ταιριάζουν όλοι με όλους. Αν βάλεις ροζ με κόκκινο δεν ταιριάζει, αλλά αν βάλεις ροζ με γκρι κάτι γίνεται, οπότε μέσα σ’ αυτή την πανδαισία χρωμάτων, εσύ προσπαθείς με νύχια και με δόντια να είσαι το μαύρο που πάει με όλα.
Επέλεξες το δρόμο της διπλωματίας, ή της μεθόδου της Ελβετίας που έμενε παντού και πάντα ουδέτερη, γιατί δείλιαζες να πεις τη γνώμη σου ξεκάθαρα. Δεν έθεσες ποτέ τα όριά σου γιατί δεν ήταν στις άμεσες προτιμήσεις σου ένας καβγάς με τα πρόσωπα που σε νοιάζουν στη ζωή σου, όπως δεν ήταν και το ενδεχόμενο να τους στεναχωρήσεις για οποιοδήποτε λόγο. Δεν ήθελες να τους χαλάσεις χατίρι και κατέληξες να χαλάς το χατίρι όλων, και κυρίως του εαυτού σου. Δεν είμαστε μαγικά τζίνι όμως -να τα λέμε κι αυτά- δεν μπορούμε να εκπληρώνουμε ευχές όσο κι αν το θέλουμε. Άνθρωποι είμαστε κι έχουμε όρια που πρέπει να τα ξεκαθαρίζουμε πριν προλάβει κάποιος να τα ξεπεράσει.
Δε σου φταίει κανείς που μπήκες μόνος σου στη λούπα της διπλωματίας, εσύ το επέλεξες και τώρα είναι δύσκολος ο δρόμος για να βγεις. Άπαξ και μπεις, δύσκολα θα ξαναβγεις! Αδυνατείς να θέσεις όρια κι ίσως ενίοτε μπερδεύεις τις καταστάσεις περισσότερο αφού δεν έχεις ουσιαστικά ξεκάθαρη άποψη για πολλά πράγματα. Λέξεις όπως «ίσως, μπορεί, δεν ξέρω, δεν έχω πρόβλημα, θα δούμε» ή άλλες παρεμφερείς, δεν είναι απόψεις· ασάφειες είναι.
Προσπαθείς να παίξεις την Πυθία που έδινε πάντα απαντήσεις που μπορούσαν να ερμηνευτούν όπως ήθελε ο ακροατής με απώτερο σκοπό τόσο το να μη δυσαρεστεί κανέναν όσο και να βγαίνει πάντα η πρόβλεψή της σωστή. Δεν υπάρχουν όμως, σύγχρονες Πυθίες κι αν θέλεις να ξέρεις, ούτε αυτή είχε καλό τέλος.
Η ζωή είναι πολύ μικρή για να αποκτήσεις ηθελημένα το φορτίο του διπλωμάτη χωρίς λόγο, όλα θα ήταν ευκολότερα αν έλεγες αυτό που πίστευες κι έπραττες αυτό που ήθελες. Όλες μας οι πράξεις εγκυμονούν τον κίνδυνο να πληγώσουμε κάποιον. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι θα πρέπει να πληγώνουμε τον εαυτό μας για να τους ευχαριστήσουμε όλους. Είναι αδύνατο να κρατήσεις δυο καρπούζια κάτω από τις μασχάλες σου, έτσι αδύνατο είναι και το να ευχαριστήσεις τόσους πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους.
Συντάκτης: Κατερίνα Μάρου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
