Πώς αποφασίζεις ποιος είναι για πολλά και ποιος για τόσο-όσο;

Κι αν κάτι μπορούμε να πούμε ότι βρίσκεται σε αφθονία στον άνθρωπο, είναι η επαφή του με ανθρώπους. Ανθρώπους που έρχονται και φεύγουν, ανθρώπους που μένουν μια ζωή δίπλα μας, ανθρώπους που ποτέ δε θέλησαν να μείνουν ή που τους πιέσαμε να μείνουν κι εν τέλει έφυγαν εν μία νυκτί. Ανθρώπους που θέλαμε και δε θέλαμε, που απογοητεύσαμε και μας απογοήτευσαν, που πληγώσαμε και μας πλήγωσαν. Υπάρχει, άραγε, συγκεκριμένη χρονική στιγμή για να μπορούμε να διακρίνουμε τους ανθρώπους μας σε κατηγορίες; Κι αν ναι, έχουμε το δικαίωμα;

Σίγουρα μ’ αυτόν τον τρόπο θα ήταν πολύ ευκολότερο να προστατεύουμε την εσωτερική μας ισορροπία και τον χρόνο μας. Θεωρίες για τον διαχωρισμό των ανθρώπων μας υπάρχουν πολλές, άλλωστε, ωστόσο καμία δεν έχει βάση την κατανόηση, μάλλον το στερεότυπο και την αλαζονεία θα λέγαμε. Έτσι, ο τρόπος να κατατάξεις τις γνωριμίες σου, δεν είναι άλλος από το πώς σε κάνουν να αισθάνεσαι κι αυτό μπορεί να είναι το μόνο κριτήριο που μπορεί να σταθεί. Από το πώς νιώθεις μέσα σου το σωστό και το λάθος, το ράγισμα και τη στήριξη σε μια ανθρώπινη επαφή σου.

Λένε, ότι τους ανθρώπους στη ζωή σου τους καταλαβαίνεις στις χαρές σου‧ εκεί μπορεί να καταλάβει κάποιος πραγματικά ποιοι είναι αληθινοί απέναντί του και ποιοι δεν έχουν τη δυνατότητα να αισθανθούν ικανοποίηση με τη χαρά του. Ίσως, λένε, να έχει βαθύτερη ουσία τον άνθρωπο να τον ψάξεις όταν όλα στη ζωή σου πάνε όπως τα ήθελες γιατί δε θα είναι η σχέση ανταλλακτική κι εκεί μπορεί να φανεί ποιος φωτίζεται από μόνος του και ποιος χρειάζεται το ρεύμα και την ενέργεια άλλων.

Κάποιοι άλλοι λένε ότι οι άνθρωποι φαίνονται στις λύπες και στα δύσκολα. Ότι τελικά το «θα είμαι εδώ όταν με χρειάζεσαι» που εννοούμε κι όντως θέτουμε σε εφαρμογή, εμπεριέχει τη φυσική τάση των ανθρώπων για βοήθεια κι έχει νόημα πιο βαθύ, σχεδόν το αίσθημα αγέλης. Και δεν είναι σπάνιο, καθώς έμφυτο, όμως όντως έχουμε δώσει αυτόν τον χαρακτηρισμό και διαλέγουμε την καχυποψία και τη μυστικοπάθεια με άλλοθι τους αδιάφορους άλλους. Δεν είναι πάντα εύκολο να το λες και να το εννοείς, σύμφωνοι, είναι δυσκολότερο να το κάνεις πράξη κι ίσως πιο ασφαλές να το πεις όταν δεν υπάρχει πράγματι ανάγκη από την άλλη πλευρά αλλά είναι υπαρκτό και ουσιώδες και συμβαίνει καθημερινά το να σταθείς ουσιαστικά σε κάποιον που ειλικρινά εκείνη τη στιγμή χρειάζεται τη συμπαράστασή σου.

Άλλοι πάλι, υποστηρίζουν ότι το άτομο σχηματίζει ουσιώδεις επαφές όταν η σχέση που αποκτά φαίνεται κάθε μέρα μέσα από τον χαρακτήρα του και τις αποχρώσεις του, στα πιο απλά πράγματα, στις καταστάσεις που αντιμετωπίζεις καθημερινά. Φαίνεται στα μάτια, στον τρόπο που μιλά και κινείται όταν κάνετε τις καθημερινές σας ασχολίες, αν θα θυμηθεί να πάρει ψωμί ή θα μοιραστεί το νερό του, αν θα μιλήσει ευγενικά σε αυτόν που τον εξυπηρετεί, αν θα συμβουλεύσει με τη σύνεση της ενδεχομενικότητας ενός λάθους.

Εν τέλει βέβαια, ακόμη και με τα συναισθήματα, το ποιος είναι ο σωστός διαχωρισμός κι αν πράγματι υπάρχει τρόπος να διακρίνεις τους ανθρώπους στη ζωή σου ίσως να μη βρεθεί και ποτέ να σε καλύπτει απόλυτα. Ίσως να υπάρχει λόγος γι’ αυτό. Θα σου πω, όμως, ότι μέσα σου ξέρεις ποιος είναι για τα πολλά και ποιος για τα λίγα, με ποιον μπορείς να πιεις έναν καφέ ή να πας μια εκδρομή και με ποιον μπορείς να περάσεις τα ζόρια σου ή να κάνεις σχέδια για το μέλλον. Κάποια πράγματα, απλώς τα καταλαβαίνεις.