Είναι πραγματικά τρομακτικό όταν συνειδητοποιείς πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος. Είναι θεότητα ο χρόνος που σε διχάζει. Βλέπεις πώς λειτουργεί, τον υμνείς όταν σε γεμίζει και τον καταριέσαι όταν κολλούν οι δείκτες του. Δεν είσαι σίγουρος για το πώς λειτουργεί, για το αν λειτουργεί τελικά. Άνομος κριτής που φέρνει και παίρνει κι εν ριπή οφθαλμού αλλάζει τη ζωή σου, κάνοντάς σε να νιώθεις ότι παίζετε ένα παιχνίδι, του οποίου δεν ξέρεις τους κανόνες.
Για το πόσο πέρασε ο καιρός τελικά, τρομάζεις να το σκεφτείς. Προσπαθείς απλά να μην το σκέφτεσαι και πολύ, γιατί σου προκαλεί δέος και φόβο ταυτόχρονα. Πώς γίνεται όμως να κάνεις πως δεν το βλέπεις, όταν είναι μπροστά στα μάτια σου;
Από μικρή καθόσουν στη γωνία, σ’ εκείνη τη συγκεκριμένη γωνία και περίμενες την κολλητή σου να ‘ρθει να πάτε να παίξετε. Σε κείνη τη γωνία του δρόμου όπου πέρασαν χρόνια. Για θυμήσου. Εσύ ως παιδί, την έβλεπες από μακριά να έρχεται, κρατώντας σακούλες με παιχνίδια στο χέρι. Ως έφηβη, σε περίμενε εκείνη και καθώς σε έβλεπε από μακριά άκουγες που σε έβριζε επειδή άργησες.
Και τώρα, στην ίδια εκείνη γωνία, τη βλέπεις να έρχεται με το καρότσι, για το προκαθορισμένο ραντεβού σας. Χαμογελάς. Όταν ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να κρατηθούν οι υποσχέσεις, καθώς οι άνθρωποι μπορούν να εξαφανιστούν απ’ τη ζωή σου τόσο εύκολα, τότε είναι που ξεγλιστρά ο ιδεαλισμός σου και δακρύζεις βλέποντας την κολλητή σου να αγκαλιάζει το παιδί της. Δεν υπάρχει πιο ιερή αγάπη από κείνη της μητέρας για το παιδί της κι όταν έφτασε κιόλας ο καιρός να το βιώσει ο άνθρωπός σου, είναι η αποκορύφωση της σχέσης σας.
Δε χορταίνεις να την κοιτάς καθώς έρχεται με το καρότσι, γιατί κουβαλάει μαζί της νοσταλγία και την ετυμηγορία πως ο χρόνος είναι τελικά σχετικός για δυο ανθρώπους που τιμούν τον όρο της φιλίας. Εννοείται πως το παιδί της κολλητής σου είναι κάτι παραπάνω από ανιψάκι σου. Είναι η μικροσκοπική μορφή αυτής της παλαβιάρας που κάποτε χτυπούσε μαζί σου τα κουδούνια ξένων, τρέχοντας και γελώντας, νομίζοντας ότι ήταν αστείο να ενοχλείται ο κοσμάκης εν ώρα κοινής ησυχίας. Τότε, που σας έκοβε η λόρδα για δυο βδομάδες στο σχολείο γιατί μαζεύατε χρήματα απ ’το χαρτζιλίκι για να πάτε κάπου ή για να αγοράσετε κάτι μαζί.
Το θέμα είναι ότι στα μάτια του μωρού της, βλέπεις την ίδια. Βλέπεις εκείνη με την οποία μεγάλωσες, σε πιο εξελιγμένο μοντέλο. Σε δουλεύει μπροστά στο παιδάκι της με τον ίδιο τρόπο και κείνο γελάει, σαν να μας λέει «Μα πόσο ηλίθιες είστε τέλος πάντων!». Έγινε μητέρα, δεν το χρησιμοποιεί ως δικαιολογία για να είναι αυτό και τίποτε άλλο. Σ’ ακούει κι έχεις τον ίδιο ρόλο στη ζωή της, χωρίς προτάσεις που σου κόβουν κάθε δικαίωμα να έχεις γνώμη, τύπου «Γίνε κι εσύ μάνα και θα καταλάβεις!».
Βλέποντας πόσες γυναίκες έχουν χαθεί στο ρόλο της μητρότητας, εκείνη αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση. Καταλαβαίνεις πόσο τυχερό είναι το παιδάκι της, όπου θα μεγαλώσει έχοντας μια μαμά ως πρότυπο. Μια μαμά που δε συμβιβάζεται, αλλά πολεμά κάθε μέρα για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα της οικογένειάς της και του εαυτού της. Δίνοντας βάση σε όλους της τους ρόλους, εκείνον της γυναίκας, της συζύγου, της φίλης, της αδερφής. Με προτεραιότητα φυσικά, εκείνον της μητέρας.
Επιμέλεια Κειμένου Ευαγγελίας Μερμίγγη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ευαγγελία Μερμίγγη
