Ο ερχομός ενός παιδιού είναι πάντοτε ένα χαρμόσυνο γεγονός για ολόκληρη την οικογένεια. Περιμένουν όλοι με ανυπομονησία τη στιγμή που θα καλωσορίσουν στη ζωή τους το καινούργιο μέλος, κι όταν φτάσει εκείνη η ώρα, με το καλό, η χαρά είναι απερίγραπτη. Τι γίνεται, όμως, όταν δεν έρχεται μόνο ένα παιδάκι αλλά δύο μαζί; Φαντάζομαι δύο χαρές απερίγραπτες!

Τα δίδυμα, ως γνωστόν, μπορεί να είναι είτε διζυγωτικά διαφορετικού ή ίδιου φύλου, είτε μονοζυγωτικά, δηλαδή όμοια μεταξύ τους αγόρια ή κορίτσια. Και στις δυο περιπτώσεις, όμως, η εικόνα και μόνο των δίδυμων μωρών βάζει αυτόματα ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μας, ίσως γιατί στο μυαλό μας το έχουμε σαν ένα φαινόμενο σπάνιο, λιγότερο συνηθισμένο, που μας ξαφνιάζει ευχάριστα.

Φανταζόμαστε το δωμάτιο της μαμάς στο μαιευτήριο να γεμίζει ασφυκτικά, αφού όπως και τα μωρά, τα δώρα θα είναι διπλά. Δύο ζευγάρια κάλτσες ή δύο κεντημένα σκουφάκια. Τα πάντα επί δύο! Δύο κρεβατάκια και μπιμπερό, δύο κλάματα και δύο γελάκια. Και βέβαια από εδώ και πέρα τα πάντα θα ‘ναι διπλά, όπως διπλή δόση γάλατος και ξενύχτια, διπλή μπουγάδα και διπλές έγνοιες, όπως όμως κι οι χαρές.

Αν σκεφτείτε πόσο συνδεδεμένα κι αγαπημένα μπορεί να ‘ναι γενικά τα αδέλφια μεταξύ τους, έχοντας ηλικιακή διαφορά δύο-τριών μέχρι και δέκα χρόνων, φανταστείτε αυτά τα δύο πλάσματα που ξεκίνησαν απ’ την πρώτη κιόλας στιγμή της ύπαρξής τους να ‘ναι μαζί. Τα ενώνει ένας δικός τους δυνατός δεσμός χωρίς να έχουν ζήσει ουσιαστικά τίποτα ακόμη. Άλλωστε, μεγαλώνοντας τα δίδυμα αδέλφια δημιουργούν τους δικούς τους κώδικες επικοινωνίας, τους οποίους μόνο αυτά μπορούν να καταλάβουν. Κάτι το οποίο εμείς φυσικά δε θα μπορέσουμε ποτέ να κατανοήσουμε, έτσι απλά τα κοιτάμε και τα χαζεύουμε.

Είναι σχεδόν πάντα μαζί και το γεγονός ότι πολλές φορές οι δικοί τους επιλέγουν να ντύνουν τα δίδυμα με τα ίδια ρούχα, τους προσθέτει μια επιπλέον δόση χαριτωμενιάς. Ειδικότερα τα μονοζυγωτικά, στα μάτια μας είναι δύο όμοια μικρά ανθρωπάκια που περπατάνε πλάι-πλάι κι έτσι όπως είναι ντυμένα σετάκι, έχοντας ίδιο ύψος, χτένισμα και πρόσωπο, μας θυμίζουν ψεύτικα κουκλάκια, που θέλουμε ασυναίσθητα να τρέξουμε και να τα κάνουμε μια μεγάλη αγκαλιά!

Φέρτε εικόνα στο μυαλό σας μια παράσταση μπαλέτου όπου όλα τα πλασματάκια έχουν τα μαλλιά πιασμένα ψηλά και φοράνε τη φουντωτή τους φούστα, ή έναν αγώνα ποδοσφαίρου που έχουν όλοι την ίδια στολή, έτσι παρακολουθώντας τους από μακριά φαίνονται όλοι πανομοιότυποι, με αποτέλεσμα να δυσκολευόμαστε να τους ξεχωρίσουμε. Αυτό ακριβώς παθαίνουμε οι περισσότεροι όταν συναναστρεφόμαστε δίδυμα.

Άραγε, οι δάσκαλοί τους πόσες φορές μπορεί να μπερδεύουν τα ονόματα με τα πρόσωπα και να τους δίνουν λάθος τετράδια; Ή οι φίλοι τους που θέλουν να τους χαιρετήσουν και το κάνουν διστακτικά γιατί δεν είναι σίγουροι ποιος είναι ποιος. Αλλά και πόσες φορές εκμεταλλεύονται αυτήν την ομοιότητά τους για να καλύπτουν το ένα το άλλο.

Κι ενώ εμείς κοιτάμε προσεκτικά ψάχνοντας να βρούμε ένα σημάδι για να τους ξεχωρίζουμε, όπως δύο παραπανίσιες τριχούλες στο φρύδι, μια ελιά στο μάγουλο, μια μικρή λεπτομέρεια, έρχονται οι γονείς τους και φωνάζουν το καθένα με το όνομά τους, χωρίς στιγμή να τα μπερδεύουν, αφήνοντάς μας με την απορία πώς τα ξεχωρίζουν, αφού φοράνε ακόμα και τα ίδια ρούχα. Εμ, γονείς είναι, τα παιδιά τους δε θα καταλάβαιναν;

Πάντως, είναι πραγματικά περίεργο και συνάμα υπέροχο πως όσο ίδιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι εξωτερικά, άλλο τόσο διαφορετικοί μπορεί να ‘ναι εσωτερικά. Γιατί ναι μεν έχουν ίδια εξωτερική εμφάνιση, όμως έχουν διαφορετική προσωπικότητα και χαρακτήρα, και μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να ‘ναι κι ακραία αντίθετοι. Ντροπαλός ο ένας, εξωστρεφής ο άλλος, ήσυχη η μία, δραστήρια η άλλη, το άσπρο και το μαύρο, η μέρα κι η νύχτα -σαν να συμπληρώνει ο ένας τον άλλο.

Αυτά τα ξεχωριστά πλάσματα, λοιπόν έχουν την τύχη να μεγαλώνουν και να ανακαλύπτουν τη ζωή έχοντας στο πλευρό τους έναν παντοτινό φίλο, γνωρίζοντας ότι δε θα ‘ναι ποτέ μόνοι.

Κι εμείς απολαμβάνουμε αυτόματα δύο φατσούλες να μας χαμογελάνε, τέσσερις πατούσες να κλοτσάνε πέρα δώθε και δυο αγαπησιάρικες αγκαλιές!

Συντάκτης: Μαρία Ανδρέου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη