Μήνυμα 1
Φύγε από το μυαλό μου σε παρακαλώ, άσε τη θέση σου κενή και φύγε, να μπορέσω επιτέλους να σκεφτώ χωρίς το όνομά σου να γυροφέρνει και να μπερδεύει κάθε άσχετη σκέψη μου. Φτάνει.
Πίστεψα σε εμάς, εμπιστεύτηκα στιγμές κι ένστικτα, έκανα όνειρα για το αργότερα αφού δεν είχα πρόβλημα να άφηνα τα πάντα για το μεταξύ μας, αρκεί να με αγκάλιαζες και να αποκτούσαμε μαζί τις εξωπραγματικές δυνάμεις μας. Ήθελα να σε βλέπω να γελάς, να είσαι ευτυχισμένος, να είμαστε βασικά ευτυχισμένοι μαζί, γιατί μπορούσαμε. Εσύ όμως επέλεξες αλλιώς. Κι άφησες τις δυνατότητές μας να πάνε στράφι. Όσο εγώ πίστευα ότι σου αρέσει η παρέα μου, ότι με εμπιστεύεσαι, ότι με εκτιμάς και ότι με σέβεσαι, τόσο εσύ τελικά απομακρυνόσουν.
Και με θυμώνει που ούτε καν να νευριάσω δεν μπορώ μαζί σου, να θυμώσω και να θελήσω να τα κάνω όλα μέσα στο σπίτι λαμπόγυαλο, να ξεσπάσω. Αφού δε μου βγαίνει λοιπόν, θα σου πω μόνο να προσέχεις, αφού κατά βάθος μάλλον με νοιάζει. Κι ένα ευχαριστώ, αφού έμαθα από εσένα κι έπειτα να κρατάω μια μικρή επιφύλαξη απέναντι στην αγάπη και τον έρωτα· κι αυτό χρειάζεται. Αν είμαστε τυχεροί θα τα βρούμε και τα δύο στην πορεία, για τώρα η τύχη μας στέρεψε. Αν και μου έχουν λείψει οι ημέρες που μιλούσαμε κι εξακολουθείς να έχεις μια θέση μέσα μου, τα συναισθήματα πλέον είναι θολά, σαν τζάμι στο κρύο και δεν ξέρω σίγουρα να σου πω τι νιώθω.
Να προσέχεις λοιπόν,
Καλή τύχη.
Θες να στείλεις κι εσύ ένα ανώνυμο μήνυμα; Κάνε το με ένα κλικ εδώ!
Μήνυμα 2
Σήμερα σε είδα στον ύπνο μου, πράγμα που είχε καιρό να συμβεί, ξύπνησα λοιπόν κι ένιωθα αναστάτωση χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω αν είναι από εκείνες που νιώθουμε στους εφιάλτες μας ή όχι. Είδα ότι τάχα έβγαινα έξω με μια φίλη για ποτό, ήμουν πάνω στο ποδήλατο και σε είδα από μακριά. Ήρθα κατά πάνω σου, εσύ έκανες ότι δε με είδες αλλά εγώ σε τράβηξα από το χέρι και μιλήσαμε. Μου είπες ότι άλλαξα λίγο και μου σύστησες, λέει, την καινούρια σου σχέση με άνεση που θα είχες με έναν παλιό συμμαθητή. Πριν προλάβει να μιλήσει, να συστηθεί ξανά και να πει μάλλον το όνομά που είχε, έφυγα. Δε θυμάμαι τίποτα άλλο. Μόνο ότι ξύπνησα απότομα, με καρδιοχτύπι που θα ταίριαζε να είχα αν μόλις ανεβεί ανήφορο κι όχι μετά από ύπνο. Ήθελα να σου στείλω μήνυμα εκείνη τη στιγμή, ακόμα θέλω, μα ξέρω πως δεν έχω το δικαίωμα να αναστατώσω τον ξύπνιο σου όσο εσύ τον δικό μου ύπνο.
Μου λείπεις κυρίως τα βράδια, γιατί σκέφτομαι εκείνες τις νύχτες που ξενυχτούσα για να μιλήσουμε, που έκλειναν τα μάτια μου και ήθελα να τα κρατήσω ανοιχτά με οδοντογλυφίδες, σαν τον Mr. Bean, μην τυχόν και με πάρει ο ύπνος και μείνει στη μέση η συζήτηση. Μου λείπει η αγωνία, η ανυπομονησία κάθε φορά που ήταν να σε δω κι ο τρόπος που έψαχνα να βρω πώς να κάνω τους δείκτες του ρολογιού να κινηθούν γρηγορότερα. Μου λείπει το να σχεδιάζω πότε να σου στείλω, μου λείπεις κι εσύ, εδώ που τα λέμε, και δεν ξέρω το γιατί.
Είναι τόσα «γιατί» αναπάντητα. Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω ένα χρόνο πίσω, να έκανα ακριβώς τα ίδια αλλά με λίγο παραπάνω προσοχή, ώστε αν κι όταν τελειώνανε όλα, να μέναμε χωρίς απορίες. Ή ίσως για να μην καταλάβαινες ποτέ τι νιώθω και να ήταν όλα λιγάκι πιο εύκολα. Εύχομαι να είσαι καλά. Μα να θυμάσαι, μου λείπεις κάπως και νιώθω να έχω κολλήσει στη θέση μου, να μην ξέρω πώς να κινηθώ.
Μήνυμα 3
Δεν ξέρω ακριβώς τι έχει συμβεί, να πάρει, κι αυτό με παιδεύει! Αφού όμως δε θέλεις να μιλήσουμε και δε θέλεις να έχουμε πλέον επαφές, δεν είναι στο χέρι μου να πάρω και απαντήσεις.
Αν κάποια μέρα με δεις έξω, να σε κοιτάω και να μη σου μιλάω, μίλησέ μου εσύ, γιατί μάλλον ξέμεινα από θάρρος εκείνη τη στιγμή για να το κάνω. Και ίσως αυτά να σου φαίνονται υπερβολικά, ποιος ξέρει μπορεί και να είναι, μα κανείς δεν μπορεί να πάει κόντρα σε κάτι -ή να χαιρετήσει κάποιον- αν τον εγκαταλείψει η τόλμη του. Σε ευχαριστώ πάντως για τις στιγμές που όντως ζήσαμε. Τους καφέδες που ήπιαμε κάτι δύσκολα πρωινά για να ανοίξει το μάτι μας και για τις κουβέντες που κάναμε όταν τελικά αυτό άνοιγε διάπλατα. Και που έστω για λίγο με έκανες να νιώσω το μεταξύ μας έντονα.
Άσχετα με το πώς τελείωσαν όλα, για εμένα είσαι ένας γοητευτικός, ευγενικός, εργατικός και ευαίσθητος άνθρωπος. Κι αυτό θα παραμείνεις. Μην φέρεσαι άσχημα τους ανθρώπους επειδή κάποτε πληγώθηκες, μην πέσεις στην παγίδα που πέφτουν οι πολλοί. Δε θέλω να κλείσω αυτό το μήνυμα, κυρίως γιατί δε θέλω να είναι αυτό το αντίο. Ίσως όμως μια μέρα όλα να αλλάξουν και να βρεθούμε να πίνουμε ξανά τους πρωινούς καφέδες μας.
Να προσέχεις.
