Γράφει η Φ.
Είναι κι αυτή η μέρα. Η σημερινή. Αυτή που με χαλάει ένα τσακ παραπάνω απ’ όλες τις υπόλοιπες. Τα γενέθλιά σου. Είδες πώς τα έφερε ο καιρός! Πέρσι υποσχόμουν ότι όπου κι αν με έβρισε η σημερινή μέρα, θα ‘ρχόμουν να σε βρω. Όσα χιλιόμετρα κι αν απείχαμε, θα ‘μασταν μαζί.
Θα σου έπαιρνα το ωραιότερο δώρο, αυτό που θα ξεχώριζε απ’ τα υπόλοιπα. Γιατί θα ‘χε πάνω του μια δόση έρωτα, ενθουσιασμού, πάθους κι όλων αυτών των παράλογων συναισθημάτων που μου δημιουργεί το «μαζί» μας. Θα έσπαγα το κεφάλι μου να το βρω, μα θα τα κατάφερνα. Κι έπειτα θα έπαιρνα το πρώτο τρένο, λεωφορείο, αεροπλάνο ή πλοίο, ό,τι να ‘ναι, αρκεί να μου επέτρεπε να σε συναντήσω. Ήθελα να ‘μαι ο πρώτος άνθρωπος που θα σου ευχόταν και φέτος. Γιατί είμαι κι ο άνθρωπος που σ’ αγαπάει τόσο πολύ και δεν του αρέσει να ‘ρχεται δεύτερος στην καθημερινότητά σου.
Στο ένα χέρι, λοιπόν, θα κρατούσα το δώρο και στο άλλο την τούρτα σου. Ίσως να ‘ταν και σε σχήμα καρδιάς, ξέρεις, αυτά τα γλυκανάλατα που κορόιδευα τόσο καιρό. Πόσο αλλάζει ο άνθρωπος όταν ερωτεύεται, σκέφτομαι.
Μα για κάτσε. Ίσως αν έβλεπες όλους τους ανθρώπους που σ’ αγαπούν μπροστά σου, να χαιρόσουν ακόμα περισσότερο. Μία έκπληξη, ναι! Αυτό θα ήταν ιδανικό, με έπεισε το ξεροκέφαλο μυαλό μου. Θα συντόνιζα όλη την παρέα σου τότε, ακόμη κι εκείνους που δεν ξέρω. Και θα σου χτυπούσαμε το κουδούνι στις 00:01. Θ’ άκουγες το τραγούδι να ηχεί σ’ όλη την πολυκατοικία κι έπειτα θα σου κοβόταν η ανάσα απ’ την αγκαλιά που θα σε έκανα. Είναι που μου θα μου έλειπες, μωρέ, κι αυτός θα ήταν ο μόνος τρόπος να στο έδειχνα.
Τι λέω, όμως. Πέρασαν αυτές οι ιδέες αναξιοποίητες. Και πέρασε κι αυτός ο χρόνος από πέρσι που τα σκεφτόμουν. Τι καταφέραμε, λοιπόν; Να μιλάμε σαν άγνωστοι. Αστείο, ε; Πιο αστείο είναι που σου έστειλα τις ευχές μ’ ένα τυπικό μήνυμα του messenger. Που αντί να στις ψιθυρίζω το βράδυ πριν κοιμηθείς, τις γράφω στο κινητό σαν να ‘σαι ένας απλός γνωστός. Εκεί φτάσαμε. Να πω όλα τα κλισέ που εύχονται οι άλλοι. Αυτά που μισώ κάθε χρόνο, γιατί δεν έχουν ίχνος συναισθήματος πάνω τους. Κι εσύ, εσύ να με ευχαριστείς που σε θυμήθηκα. Λες και σε ξέχασα ποτέ!
Μελαγχολική η σημερινή μέρα, λοιπόν. Γιατί μεγαλώνεις μακριά μου. Εμείς δεν είναι που λέγαμε πως θα γεράσουμε παρέα; Δεν πειράζει. Από αύριο όλα καλά. Η σημερινή σου ανήκει, είναι αφιερωμένη σε ‘σένα. Του χρόνου πάλι, κι έπειτα κάθε χρόνο μέχρι να βλέπω την ημερομηνία και το πρώτο πράγμα που να σκέφτομαι να ‘ναι «Τι υποχρεώσεις έχω σήμερα;» αντί για το όνομά σου.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
