Για εκείνη τη καρδούλα που άκουσα αλλά δεν γεννήθηκε ποτέ

Σήμερα θα σας μιλήσω για ένα θέμα που με πόνεσε πολύ όταν συνέβη και συνεχίζει να με πονάει.
Έναν πόνο που ίσως τον προσπερνάς με τον καιρό, αλλά δεν τον ξεχνάς ποτέ. Είναι εκεί. Και επανέρχεται κάθε φορά που ακούς για μια γνωστή σου να το βιώνει. Κάθε φορά που μαθαίνεις για μια οικειοθελή διακοπή εγκυμοσύνης.

Ξεκάθαρα είναι δικαίωμα των γυναικών που το επιλέγουν. Αλλά με την αύξηση και τη συχνότητά τους, κάπου εύχεσαι να ήταν ίσως όλοι λίγο πιο προσεκτικοί.
Φυσικά δε σχετίζονται με εσένα. Όμως αυτόματα κάνεις τη σύγκριση. Και δεν καταλαβαίνεις: γιατί;
Γιατί να πάει εκεί που δεν ήταν καλοδεχούμενο και όχι σε τόσες οικογένειες που προσπαθούν όλη τους τη ζωή;

Βέβαια, αυτό είναι ένα αόριστο κι αναπάντητο ερώτημά μου. Η δική μου ιστορία έχει ως εξής:

Πάντα ήθελα να είμαι νέα μαμά. Έτσι, στις αρχές του 2017 (ήμουν 24 χρονών), αποφασίσαμε με τον σύντροφό μου τότε – και νυν σύζυγο – ότι θέλουμε να κάνουμε οικογένεια.

Αφού ξεπεράσαμε το στάδιο που νομίζαμε ότι θα μείνω έγκυος με την πρώτη προσπάθεια (αισθάνομαι ότι συμβαίνει σε όλα τα ζευγάρια), μετά από περίπου πέντε μήνες κρατούσα ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης στα χέρια μου.

Πάρα πολύ χαρούμενοι, τρομαγμένοι, αλλά κυρίως ενθουσιασμένοι, το ανακοινώσαμε στους δικούς μας.

Πήγαμε στον γιατρό και νιώσαμε την πιο όμορφη μαγεία του κόσμου: ακούσαμε την καρδούλα του μωρού μας.
Το ανακοίνωσα τότε και στην εργασία μου, γιατί πάντα θέλω να είναι οι γύρω μου ενημερωμένοι από νωρίς.

Κατενθουσιασμένοι και με πολλή αγωνία, πήγαμε για την καθιερωμένη μας επίσκεψη.
Ξαπλώνω για τον υπέρηχο και ο γιατρός δε μιλούσε.
Μετά από λίγο μας ενημερώνει ότι δεν πάνε καλά τα πράγματα.

Νιώθαμε τόσο χαμένοι, αδυνατώντας να καταλάβουμε τι μας έλεγε.
Στη συνέχεια μας εξήγησε ότι επρόκειτο για παλίνδρομη κύηση.
Δηλαδή ότι το σώμα, μόνο του, αποβάλλει το έμβρυο για – πιθανότατα – τυχαίους λόγους.
Θα έπρεπε να με επανεξετάσει μετά από λίγες μέρες και, αν το σώμα δεν είχε «καθαρίσει» από μόνο του, να μπω για απόξεση. Όπως κι έγινε.

Το πιο δύσκολο κομμάτι για μένα ήταν ότι δεν είχα κανένα απολύτως σημάδι πως κάτι δεν πήγαινε καλά.
Ούτε πόνο, ούτε αίμα – τίποτα.

Θυμάμαι ακόμα να ελπίζω ότι θα εμφανιστεί ξανά.
Ότι ίσως κάτι δεν είχε δείξει καλά ο υπέρηχος.
Ακόμα και την ημέρα της απόξεσης πίστευα ότι θα γίνει ανατροπή.
Αυτή η μέρα ήταν η δυσκολότερη της ζωής μου.
Ακόμα και λίγο πριν με κοιμίσουν, ήλπιζα.
Ευχόμουν να ακούσω: “Λάθος κάναμε, το μωράκι σας είναι μια χαρά”.

Λίγες ώρες μετά, όλα είχαν τελειώσει.
Οι πόνοι – πρώτα ψυχικοί και μετά σωματικοί – ήταν αβάσταχτοι.
Μόνο τα ζευγάρια που έχουν βιώσει αυτόν τον πόνο μπορούν να καταλάβουν.
Γιατί και οι δύο το βιώνουν.

Το θετικό της ιστορίας είναι ότι καταλαβαίνεις πολλά από τη στάση που έχει ο άνθρωπός σου σε αυτό.
Δε θα ξεχάσω ποτέ την αγκαλιά που με πήρε όταν ντυνόμουν στο ιατρείο του γιατρού, μετά τον «άδειο υπέρηχο».

Αν ακούσετε κι εσείς για κάποιον δικό σας άνθρωπο που είχε παρόμοια εμπειρία, μην του πείτε «μη στεναχωριέσαι, θα κάνεις άλλο».
Μπορείτε όμως να πείτε: «είμαι εδώ, όποτε θελήσεις να μιλήσεις κάπου».

Αυτό το φαινόμενο είναι τόσο συχνό, που σχεδόν όλες οι οικογένειες έχουν μια τέτοια εμπειρία – απλώς δεν το συζητάνε.

Τον Ιούνιο του 2017 έκανα την απόξεση.
Τον Ιούνιο του 2018 κρατούσα αγκαλιά το μωρό μου.

Σίγουρα ήμουν πολύ τυχερή γιατί έμεινα έγκυος πολύ γρήγορα ξανά και όλα πήγαν καλά.
Ο πόνος όμως δεν αλλάζει.
Αυτή η απώλεια δε γεμίζει.
Είναι εκεί.

Ήταν εκεί, σαν φάντασμα, και στις επόμενες εγκυμοσύνες μου.
Δε θέλω να τρομάξω κάποια εγκυμονούσα, αλλά θέλω να ακουστεί – γιατί συμβαίνει πολύ συχνά, άνευ λόγου και αιτίας.
Ήμουν 24. Δεν έπινα, δεν κάπνιζα, ήμουν υγιής και στο σωστό βάρος για το ύψος μου.

Μπορεί να συμβεί σε οποιαδήποτε.

Σήμερα είμαι 32 ετών και έχω τρία παιδάκια.
Πάντα όμως υπάρχει στην καρδιά μου αυτή η πρώτη καρδούλα που άκουσα τότε.
Και πόσο αθόρυβα πέταξε – ίσως για άλλη κοιλίτσα.

Να μιλάτε, κι ας πονάει.
Μπορεί κάποιος να πάρει δύναμη και βοήθεια από αυτό.