«Οι άγγελοι την ονομάζουν επουράνια χαρά, οι διάβολοι μαρτύριο της κόλασης, οι άνθρωποι τη λένε αγάπη» (Ηeinrich Heine).
Η αγάπη είναι ένα συναίσθημα αυθόρμητο, πηγαίο. Δεν έχει ανάγκη από συγγνώμες. Τυχεροί είναι όσοι αγαπιούνται. Πρωταρχικά από τους γονείς και τ΄ αδέρφια κι αργότερα από τους φίλους, το σύντροφο, τον κόσμο όλο.
O Berne στην θεωρία του για την ανάλυση των ανθρώπινων σχέσεων λέει πως ο άνθρωπος κρύβει μέσα του πολλαπλούς ρόλους. Ο ένας μας εαυτός είναι το παιδί που κρύβεται μέσα μας και που κατασκευάζει σενάρια ζωής. Ο άλλος είναι ο ενήλικας.
Στην παιδική μας ηλικία μάθαμε πως γινόμαστε στους γονείς αγαπητοί όταν συμπεριφερόμαστε σύμφωνα με τα πρότυπά τους και υιοθετούμε συμπεριφορές που είναι σ’ αυτούς αρεστές. Γινόμασταν κάθε φορά αποδεκτοί όταν δεν ήμασταν ο πραγματικός μας εαυτός.
H προσκόλληση αυτή στο παρελθόν μας και την παιδική μας ηλικία είναι τελικά αυτό που δε μας αφήνει να ζούμε το παρόν. Έτσι πολλές φορές οι σχέσεις μας στην αγάπη είναι ατελείς.
Κατά τον Erich Fromm και το βιβλίο του «Η τέχνη της αγάπης» η αγάπη είναι ένα συνεχές ταξίδι ζωής. Ένα μπουκέτο εμπειριών. Είναι ένα δώρο. Μια τέχνη. Χρειάζεται συνεχή προσπάθεια.
Ο Λεό Μπουσκάλια, από την άλλη, μας λέει ότι δεν αγαπάμε για να μας αγαπήσουν, αγαπάμε γιατί απλά έτσι νιώθουμε. «Να ζεις, ν’ αγαπάς και να μαθαίνεις» μας προτρέπει στο ομώνυμο βιβλίο του.
Τα είδη με τα οποία ανθίζει η αγάπη είναι πολλά. Μπορεί να είναι ρομαντική ή αδελφική η αγάπη, μπορεί να υπάρχει για το συνάνθρωπο αλλα και για το Θεό.
Η αγάπη μπορεί να εκφραστεί με πολλούς τρόπους. Μπορεί να είναι ένα χαμόγελο, το σφίξιμο του χεριού, ένα χέρι βοηθείας προς το συνάνθρωπο, η νίκη του εγώ σου, μια ματιά. Αγάπη είναι η αποδοχή του άλλου με τις ατέλειές του.
Δεν πρέπει να φοβόμαστε ν’ αγγίξουμε τον άλλον, να δείχνουμε τη συγκίνησή μας, να εκφραζόμαστε. Ο Λέο Μπουσκάλια μας λέει ότι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο για να υπάρξουμε είναι να είμαστε αυτό που πραγματικά είμαστε. Αυτό που νιώθουμε. Το πιο δύσκολο πράγμα για να υπάρξουμε είναι να είμαστε αυτό που οι άλλοι θέλουν να είμαστε. Δυστυχώς όμως αυτό είναι το σκηνικό μέσα στο οποίο ζούμε.
«Έχω μια πολύ βαθιά εντύπωση πως το αντίθετο της αγάπης δεν είναι το μίσος, είναι η απάθεια. Αν κάποιος με μισεί αυτό θα πει ότι πρέπει να νιώθει κάτι για μένα, αλλιώς θα αδυνατούσε να με μισήσει» μας λέει ο Λέο Μπουσκάλια. Κι αυτό γιατί αγάπη και μίσος είναι οι δυο αντίποδες. Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Για να μελετήσεις την αγάπη, πρέπει να ζεις μέσα στην αγάπη. Δεν μπορεί κανένας να αξιολογήσει κάτι, που δεν αναγνωρίζει. Για να αναγνωρίσεις την αγάπη, πρέπει να είσαι δεκτικός στην αγάπη. Δεν μπορεί κανένας να έχει αμφιβολίες σχετικά με κάτι που θέλει πολύ να εμπιστεύεται (Λέο Μπουσκάλια).
Για να αφιερώσεις τον εαυτό σου στην αγάπη πρέπει για πάντα να ωριμάζεις μέσα στην αγάπη. To μήνυμα της αγάπης είναι το παρόν, κατά τον Μπουσκάλια. Δεν υπάρχει τίποτα παρά μόνο το τώρα.
Ας αγαπήσουμε το παιδικό κομμάτι μέσα μας αφού είναι ο πραγματικός, αγνός μας εαυτός .O καθένας βαδίζει τον δικό του δρόμο προς την αγάπη με το δικό του μοναδικό τρόπο. «Δεν είναι η αγάπη που κάνει τον κόσμο να γυρίζει. Η αγάπη κάνει το γύρισμα να αξίζει τον κόπο» (Franklin P. Jones).
Εσύ, λοιπόν, τι θα διαλέξεις; Mπες στην Αγάπη, κέρδισε ζωή.
Επιμέλεια κειμένου Νίκης Ατζέμογλου: Ελευθερία Παπασάββα
Συντάκτης: Νίκη Ατζέμογλου
