Να φρικάρεις ή να χαρείς όταν η σχέση σου σοβαρεύει;

Αν η ζωή σου ήταν χωρισμένη σε εποχές, ίσως η άνοιξη και το καλοκαίρι να ήταν τα καλύτερά σου χρόνια. Το καλοκαίρι θα ήταν χρόνια παιδικά και ξέγνοιαστα, γεμάτα γέλια κι ανεμελιά. Η άνοιξη, η εφηβεία μέχρι τα χρόνια των πρώτων ευθυνών. Η περίοδος που ανθίζεις. Κι έπειτα το φθινόπωρο. Όχι στην κακή του πλευρά, μελαγχολικό και σκοτεινό. Ένα φθινόπωρο κατά το οποίο πετάς τα παλιά σου φύλλα, τα παιδικά, τα κιτρινισμένα κι αλλάζεις για να ξαναγεννηθείς. Για να έρθει με τη σειρά του ο χειμώνας να σε βρει σοφό και κατασταλαγμένο.

Είναι η στιγμή που καταλαβαίνεις ότι στη ζωή σού ανοίγει ένα καινούργιο κεφάλαιο. Κι είναι πρωτόγνωρο. Συναρπαστικό αλλά και τρομακτικό συγχρόνως. Είναι αυτή η στιγμή, που νιώθεις σαν τα σπουργίτια που τ’ αφήνει η μάνα τους έρμαια του καιρού, μόνα τους να πετάξουν. Κι εκείνα βλέπουν τον κόσμο να απλώνεται μπροστά τους, νιώθουν αβοήθητα και θέλουν να το βάλουν στα πόδια. Έτσι νιώθεις κι εσύ, όταν έρχεται η μέρα να φύγεις από τον οικογενειακό μάρσιπο και να χαράξεις τη δική σου πορεία. Γιατί από τη λογική «είμαι παιδί των γονιών μου» δεν ξεφεύγεις όταν μετακομίσεις από το πατρικό, μα όταν αποφασίζεις να φτιάξεις τη δική σου οικογένεια. Ξαφνικά, όλα φαντάζουν βουνό. Γιατί δεν είναι εύκολο να πάρεις την ευθύνη να χτίσεις μια πολιτεία από το μηδέν. Μια πολιτεία που θα ξεκινήσει από δύο ανθρώπους που ως τώρα ήταν μονάδες, θα γίνουν ζευγάρι και με τη σειρά τους θα βάλουν τους πόρους να δημιουργηθούν νέα δέντρα και το μηδέν τους να γίνει οικογένεια.

Κι είναι τόσο τρομακτικό όταν φεύγεις από την ωραία σου άνοιξη, με τους φίλους, τα ξενύχτια, τις διασκεδάσεις και πας να μπεις στον κόσμο των μεγάλων. Όχι επειδή πρέπει ή επειδή κάποιος στο επέβαλε, αλλά επειδή νιώθεις πως ήρθε η ώρα. Επειδή απλώς ξαφνικά το θέλεις. Σαν να μεγαλώνεις σιγά-σιγά κι οι ανάγκες σου αλλάζουν. Και πόσο πιο τρομακτικό γίνεται όταν κι ο άλλος άνθρωπος δίπλα σου έχει την ίδια ανάγκη. Και καλείστε να πατήσετε μαζί σε νέα χνάρια, να εξερευνήσετε έναν άλλο κόσμο, να χτίσετε ένα κοινό μέλλον. Η ευθύνη είναι μεγάλη, κυρίως γιατί, όπως λένε, τους συγγενείς μας δεν τους διαλέγουμε κι αυτή είναι η μόνη περίπτωση στη ζωή όπου εσύ θα διαλέξεις τον νούμερο ένα συγγενή-συμπορευόμενό σου σ’ αυτή. Και θέλεις η απόφαση να είναι σωστή.

Μπαίνεις συχνά και στη διαδικασία να το δραματοποιείς περισσότερο. Σαν να τελειώνει κατά κάποιο τρόπο η ζωή σου. Σαν να πρέπει ξαφνικά να απομακρυνθείς από φίλους, παρέες, ταξίδια κι ό,τι μέχρι τώρα έκανες για να μπεις σε μια άλλη φόρμα καθημερινότητας. Σκέψου όμως πως η ζωή δεν τελειώνει, απλώς αλλάζει. Αλλάζει η δυναμική κι η σύστασή της. Οι άνθρωποι σου θα συνεχίσουν να είναι εκεί και θα γράψεις κι άλλες στιγμές με βόλτες, ξενύχτια και τρελές στο ημερολόγιό σου. Στο χέρι σου είναι να μη χαθεί τίποτα απ’ όσα μέχρι τώρα έχεις κατακτήσει.

Είναι δύσκολο το βήμα από την ξενοιασιά σ’ αυτόν τον άγνωστο κόσμο ”των μεγάλων”. Και πολλές φορές είναι βίαιο κι απότομο να μεγαλώνεις. Σκληρό κι άγνωστο. Σκέψου όμως πως το καθετί σ’ αυτόν τον κόσμο, για να υπάρξει και να συνεχίσει να υπάρχει, εξελίσσεται. Ο χρόνος κυλάει, οι εποχές αλλάζουν κι εμείς οι άνθρωποι προχωράμε γιατί έχουμε να δώσουμε ακόμη πιο πολλά. Μη φοβηθείς λοιπόν το φθινόπωρο και τον χειμώνα σου. Στην επόμενη στάση της ζωής σου, στην επόμενη στροφή, θα σε περιμένουν πάντα όμορφα και καινούργια πράγματα.