Για έντεκα συνεχόμενες νύχτες, ο 13χρονος Νικόλας, που πάσχει από αυτισμό, ζει μια καθημερινή «Οδύσσεια», μεταφερόμενος από νοσοκομείο σε νοσοκομείο, χωρίς ποτέ να βρίσκεται η κατάλληλη κλίνη που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες του. Το παιδί κοιμάται σε γραφεία, σε φορεία, μέσα σε συνθήκες απάνθρωπες για οποιονδήποτε, πόσο μάλλον για ένα παιδί με ευαίσθητη ψυχολογική και σωματική κατάσταση. Και η οικογένειά του, η μητέρα Χρύσα και η αδελφή Μαντώ, ζουν μαζί του αυτήν την αδιάκοπη ταλαιπωρία, θυσιάζοντας τα πάντα για να του προσφέρουν την ηρεμία που το ίδιο το σύστημα του στερεί.
Και σαν να μην έφτανε η ταλαιπωρία της οικογένειας, όταν φάνηκε ότι βρέθηκε μια λύση με τη μεταφορά του Νικόλα στο νοσοκομείο «Παπανικολάου» της Θεσσαλονίκης, αυτή ακυρώθηκε με μια ακατανόητη απόφαση «άνωθεν». Κανείς δε γνωρίζει το γιατί. Κανείς δεν εξηγεί τι ακριβώς συνέβη. Ακόμα κι αν η μεταφορά στη Θεσσαλονίκη θα ήταν δύσκολη για την οικογένεια, οι ίδιοι ήταν διατεθειμένοι να το κάνουν. Πώς γίνεται, ενώ υπάρχουν εντολές εισαγγελικής παρέμβασης και διάγνωση από γιατρούς ότι ο Νικόλας χρειάζεται νοσηλεία, να μην έχει βρεθεί μέχρι σήμερα μια λύση; Δεν είναι μόνο ένα ζήτημα γραφειοκρατίας, είναι ένα ζήτημα ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Ένα σύστημα που δε λειτουργεί
Στις 29 Σεπτεμβρίου, η περιπέτεια του Νικόλα ξεκίνησε, όταν παρουσίασε επιθετική συμπεριφορά και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Παίδων «Αγία Σοφία». Εκεί, παρά τη διάγνωση του θεράποντος γιατρού ότι ο Νικόλας χρειαζόταν άμεση νοσηλεία σε εξειδικευμένο νοσοκομείο, δεν βρέθηκε κλίνη. Από τότε, η οικογένεια μετακινείται καθημερινά από το ένα νοσοκομείο στο άλλο, χωρίς να βρεθεί το κατάλληλο ίδρυμα με τη σωστή φροντίδα για την περίπτωσή του.
Η μητέρα του ανέφερε ότι το πρόβλημα δεν είναι απλώς η έλλειψη κλινών. Σε κάθε νοσοκομείο που επισκέπτονται, η οικογένεια αντιμετωπίζει παλινωδίες, αντιφάσεις και ανακρίβειες από το προσωπικό, καθώς δεν υπάρχει συντονισμός ή σχέδιο για την κατάλληλη φροντίδα του παιδιού. Στις 2 Οκτωβρίου, το «Τζάνειο» τους ενημέρωσε ότι δε διαθέτει κλίνες κλειστού τύπου για περιπτώσεις σαν του Νικόλα και τους προέτρεψε να μεταφερθούν στο «Καραμανδάνειο» Νοσοκομείο της Πάτρας. Όμως, όταν έφτασαν εκεί, ανακάλυψαν ότι οι κλίνες δεν ήταν κλειστού τύπου, αναγκάζοντάς τους να επιστρέψουν άπραγοι στην Αθήνα.
Η πολιτεία αποδεικνύεται απούσα. Ανίκανη να δώσει μια λύση σε ένα τόσο επείγον πρόβλημα. Η κατάσταση δεν έπρεπε ποτέ να έχει φτάσει εδώ. Δεν είναι δυνατόν ένα παιδί με αυτισμό να περιπλανάται από νοσοκομείο σε νοσοκομείο για έντεκα νύχτες, επειδή κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη να βρει την κατάλληλη φροντίδα. Ο Νικόλας δεν είναι απλά «μία περίπτωση»· είναι ένα παιδί που αξίζει τη φροντίδα και τη μέριμνα του κράτους.
Η συμπαράσταση του κόσμου ήταν τεράστια. Μέσω των social media, όπως το βίντεο που ανέβασε η αδελφή του, Μαντώ, στο TikTok, η τραγική κατάσταση έγινε γνωστή και χιλιάδες πολίτες εξέφρασαν την αγανάκτησή τους και προσέφεραν ηθική στήριξη. Ο απλός κόσμος καταλαβαίνει την ανθρώπινη διάσταση του προβλήματος. Γιατί όμως οι αρμόδιοι παραμένουν αδιάφοροι;
Η μητέρα του Νικόλα, Χρύσα Καραβά, και η 23χρονη αδελφή του, Μαντώ, έχουν εγκαταλείψει τις δουλειές και τις υποχρεώσεις τους για να σταθούν δίπλα του. Καθημερινά προσπαθούν να τον ηρεμήσουν, καθώς το στρες και η αποδιοργάνωση που του προκαλεί αυτή η διαρκής μετακίνηση από νοσοκομείο σε νοσοκομείο επιδεινώνουν την κατάστασή του. Δεν τους έχει μείνει άλλος χρόνος για αναμονή. Η δική τους αντοχή δοκιμάζεται. Ο Νικόλας δεν μπορεί να περιμένει άλλο. Η ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να βλέπει άλλες οικογένειες να βασανίζονται λόγω της αδιαφορίας του κράτους. Χρειάζεται άμεση λύση τώρα. Και όχι άλλη αδικαιολόγητη αναμονή.
Η περίπτωση του Νικόλα δεν πρέπει να γίνει ακόμα ένα παράδειγμα του πώς η κοινωνία μας αποτυγχάνει να προστατεύσει τους πιο ευάλωτους. Είναι απλά ένα παιδί που χρειάζεται φροντίδα. Και τη δικαιούται.
