Μέσα στο πλήθος, στην απέραντη λαοθάλασσα που πλημμύρισε την Εγνατία, μια εικόνα ήρθε να θυμίσει πως, ακόμα και στις πιο θυελλώδεις στιγμές, η ανθρωπιά παραμένει αδιαπραγμάτευτη.
Χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωναν για τη μνήμη, για τη δικαιοσύνη, για τις ζωές που χάθηκαν στα Τέμπη. Φωνές ενώνονταν, ψυχές γίνονταν μία, και η οργή έπλεκε με το πένθος ένα ηχηρό μήνυμα. Και ξαφνικά, μέσα στον παλμό της πορείας, ακούστηκε ο γνώριμος ήχος του ασθενοφόρου.
Δεν χρειάστηκε δεύτερη σκέψη. Δεν υπήρξε σύγχυση ή δισταγμός. Σαν μια ζωντανή καρδιά που χτυπά συντονισμένα, το πλήθος άνοιξε. Χωρίς εντολές, χωρίς πανικό—μόνο με αλληλεγγύη. Μια ανθρώπινη θάλασσα χωρίστηκε στα δύο, δημιουργώντας έναν διάδρομο σωτηρίας.
Ήταν μια στιγμή που πάγωσε τον χρόνο. Ένα σιωπηλό μήνυμα ότι, παρά τις αδικίες, παρά τις πληγές, η ζωή και η αξία της είναι πάνω από όλα. Ήταν η πιο δυνατή υπενθύμιση πως όταν είμαστε ενωμένοι, μπορούμε να γινόμαστε δρόμος, ελπίδα, φως.
Η εικόνα αυτή δεν ήταν απλώς ένα στιγμιότυπο από ένα συλλαλητήριο. Ήταν η ίδια η ψυχή μιας κοινωνίας που, ακόμα και όταν πονά, δεν ξεχνά να νοιάζεται.
Πηγή εικόνας: protothema.gr
