Κι αν όλη η ποίηση είναι ένας άνθρωπος;

Κι αν όλη η ποίηση είναι ένας άνθρωπος;

Ένας άνθρωπος που ακουμπάει νωχελικά το χέρι του στο κεφάλι σου και χαϊδεύει τα μαλλιά σου καθώς οδηγάς;

Κάποιος που πριν φανεί στους κόσμους σου σε είχε δέσμια των λέξεων και των σειρών τους – μέσα στην περιορισμένης χαράς ζωή σου;

Και τώρα αιωρούνται επάνω από το κεφάλι σου μαγεμένες και ανάκατες και μπαίνουν σε σειρά μονάχες; Ικανές και πλήρεις!

Κι αν όντως όλη η ποίηση είναι ένας άνθρωπος;

Με μάτια υγρούς καθρέφτες να σου μιλούν σε γλώσσες μονάχα δικές σας.

Αυτός να έχει το κεφάλι του γερμένο στον ώμο σου και η ανάσα του να σχηματίζει τυφώνες στα σωθικά σου κι εσύ να μπλέκεις επιδέξια τα δάχτυλά σου στα μαλλιά του κάνοντας προσευχές στους ψιθύρους της νύχτας να μείνουν λίγο ακόμη ζωντανοί πριν έρθει το ξημέρωμα – τέλος, αυτός κι εσύ.

Κι αν ένας άνθρωπος κατάφερε και σμίλευσε τους ποιητές, τι άλλο πιο εξαίσιο να βρεις για να ενδώσεις;