Πόσο σκοτάδι χωράω πια μέσα μου;
Σαν να ‘γινε λίμνη
βαθιά, ακίνητη, βουβή
κι εγώ,
βυθισμένος ως τον λαιμό,
να κάνω πως αναπνέω κανονικά.
Σαν να μετράω το φως με σταγόνες,
και να τελειώνουν.
Κανείς δε βλέπει τι κουβαλάω,
γιατί χαμογελάω σωστά,
κουνάω το κεφάλι την ώρα που πρέπει,
δουλεύω,
υπάρχω,
μα μέσα μου:
ένας κόσμος σπασμένος
με τους ήχους χαμηλωμένους στο μηδέν.
Κι όταν ρωτώ,
έστω σιωπηλά,
Πόσο ακόμα;
Το μόνο που απαντά
είναι η ίδια η σιωπή.
Η πιο γνώριμή μου φωνή.
Μα κάπου μέσα μου,
μικρό σαν σπίθα κρατιέται κάτι.
Ίσως όχι ελπίδα.
Αλλά η ανάγκη να δω
αν τελικά χωρά και λίγο φως.
Συντάκτης: Στάθης Αναστασίου
