Όταν πέφτει η μάσκα του ιδεατού, εκεί γεννιέται ο αληθινός έρωτας

Όταν γνωρίζεις έναν άνθρωπο, σχεδόν ταυτόχρονα στο μυαλό σου δημιουργείς μια εντύπωση γι’ αυτόν. Και πορεύεσαι με αυτή την εντύπωση στην καθημερινότητα σου. Και γεμίζεις προσδοκίες. Και λιώνεις με τις ψευδαισθήσεις σου. Φτιάχνεις στο μυαλό σου το “τέλειο”. Κάνεις σενάρια – άλλοτε θετικά και άλλοτε αρνητικά. Και μέσα σε αυτό το παραλήρημα μεταξύ πραγματικού και φανταστικού – που μεταξύ μας περισσότερο φανταστικό είναι, ας μη γελιόμαστε – χάνεσαι. Πέφτεις πιο μέσα σε αυτό που έχεις τόσο περίτεχνα κατασκευάσει και ερωτεύεσαι την ψευδαίσθηση. Αν δεν είναι αυτός ο ορισμός του delulu, τότε τι;

Ερωτεύεσαι αυτό που εσύ βλέπεις σε εκείνον/η, τη στιγμή που αντικειμενικά σού έχει δείξει ίσως κάτι διαφορετικό. Ο έρωτας δεν είναι ψεύτικος, απλά το υποκείμενο του έχει σχεδιαστεί σύμφωνα με το πώς θέλεις εσύ να το βλέπεις. Ο έρωτας σε γεμίζει προσδοκίες. Ανελέητα πολλές και περισσότερες από όσες μπορείς να διαχειριστείς. Δεν το καταλαβαίνεις. Το παίζεις cool τυπάκι – λες και δε λιώνεις πάνω από συσκευές μήπως και σου στείλει, λες και δεν έχεις φτιάξει στα Sims την οικογένειά σας, λες και δεν έχεις πλάσει όλα εκείνα τα σενάρια με το μυαλό σου για κάθε πιθανή συνομιλία σας. Μη σε απογοητεύσω, αλλά ξέρω τι έκανες χθες βράδυ πριν κοιμηθείς. Έχτιζες το αυθαίρετο των προσδοκιών σου και τάιζες την ψευδαίσθηση με αμέτρητα “αν”.

Ο άλλος άνθρωπος δεν ευθύνεται σε αυτό, εκτός κι αν σε γεμίζει με φρούδες υποσχέσεις. Είναι ο ανθρώπινος μηχανισμός της αυτοπροστασίας βλέπεις. Σύμφωνα με έρευνες, το μυαλό σου για να σε προστατέψει από τον έξω κόσμο, έχει τη φαντασία. Εκεί, λοιπόν, για να μη σου έρθει απότομα η πραγματικότητα, φτιάχνει άπειρα σενάρια και μελετά περιπτώσεις σύμφωνα με αυτό που βλέπεις ή βιώνεις. Μόνο στον έρωτα κάπως σα να χάνει τις ισορροπίες του. Αντί να φτιάχνει προσδοκίες προς το χειρότερο, το μυαλό εξιδανικεύει το έτερον ήμισυ.

Φτάνει όμως, η ώρα που η αυλαία πέφτει. Η στιγμή που το πέπλο των ψευδαισθήσεων φεύγει. Στα πρώτα στάδια των σχέσεων το ερωτικό υποκείμενο μοιάζει μαγικό, ονειρικό. Προβάλεις σε εκείνο βαθύτερες ανάγκες σου, επιθυμίες, την εκδοχή που θα ήθελες. Ο χρόνος είναι αδίστακτος και συνεπώς η φαντασίωση ξεθωριάζει. Τα red flags είναι τόσο πασιφανή. Απογοητεύεσαι, δραματοποιείς κάθε κατάσταση από εκεί κι έπειτα. Στην πραγματικότητα όμως, δεν είναι ο άλλος που σε απογοήτευσε, αλλά η κατάρρευση του ιδεατού. Σαν κάστρο στην άμμο καταρρέει και απορείς με σένα που δεν είδες, δεν άκουσες, δεν κατάλαβες. Νιώθεις και κάπως προδομένος/η, όχι από τον ίδιο, από τον εαυτό σου. Και τότε καλείσαι να αποφασίσεις: μπορείς να αγαπήσεις τον άνθρωπο αυτόν όπως πραγματικά είναι, και όχι όπως τον φανταζόσουν;

Αυτή η λεπτή γραμμή ανάμεσα στο ιδεατό και το πραγματικό, στον έρωτα και στον ρεαλισμό, αυτή ακριβώς είναι η αληθινή αγάπη και επιλογή. Το σημαντικό δεν είναι ο άλλος/η να είναι τέλειος/α – γιατί μήπως είσαι εσύ ο ίδιος τέλειος/α – αλλά εσύ να τον επιλέξεις συνειδητά. Η αγάπη είναι επιλογή, όχι υποχρέωση, όχι εξαναγκασμός. Επιλέγεις το ερωτικό σου υποκείμενο έτσι όπως είναι, χωρίς προβολές, χωρίς μάσκες, χωρίς εξιδανίκευση. Μόνο τότε, ο έρωτας παύει να είναι μια ιδέα και γίνεται πραγματικότητα.

Ο έρωτας έχει μέσα του την εξιδανίκευση. Προσοχή! Μη ζεις σε αυταπάτες –  αγάπησε αληθινά τον άνθρωπο. Μην ψάχνεις τον τέλειο, τον ιδανικό. Δεν υπάρχει αυτό. Και ούτε θα το βρεις ποτέ. Άδικα θα βασανιστείς και θα απογοητεύεσαι συνεχώς από την ανθρώπινη πλευρά που θα σου δείχνει. Γιατί πάνω από όλα και περισσότερο από όλα είναι άνθρωπος. Του δίνεις από μόνος σου χρώματα που δεν έχει, λέξεις που δεν είπε, συναισθήματα που ίσως δεν ένιωσε ποτέ. Αν επιλέξεις άνθρωπο και όχι σκιά του μυαλού σου, οι προσδοκίες θα πάψουν να υπάρχουν κι εσύ θα είσαι εντάξει καθώς δε θα έχεις κάτι να περιμένεις. Απλώς θα ζεις και θα εξερευνείς το έτερον ήμισυ. Γιατί αυτό είναι το νόημα.