Μια υπόθεση που σοκάρει ακόμη και τους πιο ψύχραιμους ξεδιπλώνεται τις τελευταίες ώρες, φέρνοντας στο φως έναν από τους πιο σκοτεινούς φακέλους των ελληνικών Αρχών. Η 29χρονη Ειρήνη Μουρτζούκου παραδέχθηκε στις 9 Ιουλίου ότι είναι υπεύθυνη για τον θάνατο τεσσάρων βρεφών – μεταξύ αυτών και η μικρή της αδερφή – σε μια ομολογία που ήρθε ύστερα από πεντάωρη ανάκριση. Τα λόγια της, άλλοτε θολά και άλλοτε σοκαριστικά γλαφυρά, αποκαλύπτουν μια προσωπική ιστορία γεμάτη κακοποίηση, ψυχική κατάρρευση και ίσως, για τους πιο κυνικούς, ένα καλοστημένο άλλοθι για να πέσει στα μαλακά.
«Το όνειρό μου ήταν μια ωραία οικογένεια, ένα όνειρο που ποτέ δεν έγινε πραγματικότητα. Αυτό με έφτασε εδώ που είμαι σήμερα. Έφτασα να κάνω κακό στα ίδια μου τα παιδιά, στην αδερφή μου και σε ένα άλλο μωρό. Όλα ήταν αθώα.»
«Είμαι ακόμα παιδί… Ποτέ δεν πήρα μια αγκαλιά»
Η κατάθεσή της, που δόθηκε λέξη προς λέξη στις αρχές, αποκαλύπτει έναν εσωτερικό κόσμο γεμάτο σκοτάδι και μια ζωή που –όπως η ίδια λέει– δεν της επέτρεψε να ζήσει ποτέ σαν παιδί.
«Δε φαντάζεστε τι κουβαλάω στην ψυχή μου. Αναζητούσα πάντα την αγάπη της Πόπης, της μάνας μου. Ποτέ της δε μου έδωσε μια αγκαλιά. Αυτή είναι η μεγάλη μου πληγή», εξομολογείται, αναφερόμενη σε μια μητέρα που, όπως περιγράφει, την κακομεταχειριζόταν, την παραμελούσε και την άφηνε μόνη να φροντίζει αδέλφια και ξένα παιδιά.
Μια ζωή μέσα στη βία που έφερε βία
Η Μουρτζούκου περιγράφει ακραία περιστατικά κακοποίησης στο οικογενειακό της περιβάλλον, λέγοντας ότι δεχόταν ξυλοδαρμούς από τον παππού της και ζούσε καθημερινά σε καθεστώς φόβου και εγκατάλειψης.
«Η μάνα μου ενδιαφερόταν μόνο για τους γκόμενούς της. Ο παππούς μου με έσερνε από τα μαλλιά. Όλη μέρα έτρωγα ξύλο. Έπρεπε να προσέχω και τα παιδιά μέσα σε όλο αυτό. Για να γλιτώσω, το έσκαγα από το σπίτι».
«Το μυαλό μου θόλωνε»
Η ίδια αναγνωρίζει τις πράξεις της αλλά αδυνατεί να τις εξηγήσει λογικά, επιμένοντας ότι βρισκόταν σε κατάσταση θολούρας, απελπισίας και ψυχικής αποσύνθεσης όταν έβλαπτε τα παιδιά.
«Δεν ξέρω γιατί το έκανα. Το μυαλό μου θόλωνε. Είναι σαν να άδειαζε και να μη σκεφτόμουν τίποτα εκείνες τις στιγμές. Δεν ξέρω τι έπαθα και έκανα κακό στο μωρό της Κατερίνας. Το παιδί αυτό περνούσε πολλά από το Βλαδίμηρο. Δε θυμάμαι τι συνέβη. Είναι σαν το μυαλό μου να μη θέλει να θυμηθεί τι έγινε. Είναι σαν να σβήνουν όλα.»
Αναφέρεται μάλιστα και σε ένα από τα βρέφη, το δικό της, που –όπως λέει– πλάκωσε στον ύπνο της χωρίς να το καταλάβει.
«Τα αγαπούσα τα παιδιά…»
Παρά την ομολογία της, η Μουρτζούκου επαναλαμβάνει πως αγαπούσε τα παιδιά και προσπαθούσε, όπως λέει, να τα βοηθήσει ακόμα και μετά τις πράξεις της.
«Δεν ξέρω πώς το έκανα, αλλά το έκανα! Δεν υπολόγισα καν ότι ήταν και άλλος μέσα στο δωμάτιο. Ένιωθα σαν να υπήρχαν κάποια δευτερόλεπτα που δε σκεφτόμουν, δεν καταλάβαινα τι γινόταν. Μόλις καταλάβαινα τι είχε γίνει, ήταν αργά. Μπορεί να το βλέπετε παράλογο αλλά έτσι έγινε. Δε θυμάμαι με ποιο τρόπο το έκανα σε κανένα από τα παιδιά. Δε θυμάμαι πώς σταματούσα την αναπνοή τους. Κάθε φορά προσπαθούσα να τους κάνω ΚΑΡΠΑ, να τα βοηθήσω να αναπνεύσουν.»
«Ο Θεός με έχει συγχωρέσει…»
Συγκλονιστική και άνευ προηγουμένου είναι η φράση με την οποία κλείνει την απολογία της, εκφράζοντας την ανάγκη για λύτρωση και συγχώρεση:
«Αυτό που θυμάμαι σίγουρα είναι πως όταν έκανα ό,τι έκανα, έπιανα τον εαυτό μου να προσπαθεί να αντιληφθεί τι είχα κάνει, γιατί το είχα κάνει και πώς μπορούσα να σώσω τα παιδιά. Μπορεί στα μάτια των άλλων να είμαι ο χειρότερος άνθρωπος του κόσμου. Εγώ σας ξαναλέω πως η μάνα μου, αυτή η γυναίκα που με γέννησε δε νοιάστηκε ποτέ για μένα. Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να άλλαζα τα πάντα. Να μην είχα φτάσει ποτέ σε αυτό το σημείο.
Αυτά που έκανα δεν τα έκανα γιατί είμαι κακός άνθρωπος, αυτοί που γνωρίζουν αλήθεια και ξέρουν τι έχω περάσει θα με συγχωρέσουν».
Πηγή φωτογραίας: Enikos.gr
