Υπάρχει ένας άγραφος κανόνας που λέει πως όταν νευριάζεις ή βρίσκεσαι αντιμέτωπος με μια κατάσταση που σου προκαλεί ένταση, χρειάζεσαι 72 ώρες. Ακούγεται πολλές ώρες και είναι οριακά ακατόρθωτο για τους περισσότερους. Όμως, εκείνες οι πρώτες ώρες είναι και οι πιο επικίνδυνες. Είναι οι στιγμές που μιλάς εν θερμώ, που γράφεις ό,τι σου έρθει στο μήνυμα, που ξεσπάς χωρίς φίλτρο, και μετά εύχεσαι να μπορούσες να πάρεις πίσω τα λόγια σου. Κι εκεί ακριβώς έρχεται ο κανόνας των 72 ωρών να σου θυμίσει ότι καμία μεγάλη απόφαση, καμία αληθινή λύση, δε βγαίνει όταν είσαι θυμωμένος. Αντίθετα, πολλές ρήξεις, παρεξηγήσεις και πληγές ξεκινούν επειδή δεν περίμενες λίγο.
Ο κανόνας των 72 ωρών είναι μια ανεπίσημη ψυχολογική τεχνική που προτείνει να περιμένεις τρεις ολόκληρες ημέρες πριν αντιδράσεις σε μια έντονη συναισθηματική κατάσταση. Λένε, λοιπόν, πως η πρώτη σου ουσιαστική αντίδραση πρέπει να είναι μετά από 72 ώρες, που θα έχεις ηρεμήσει και θα δεις τα πράγματα με καθαρό μυαλό. Αυτό, για να πάρεις μια μεγάλη και σωστή απόφαση.
Ουσιαστικά, ο κανόνας λέει: μην απαντήσεις, μην πάρεις αποφάσεις, μην ξεσπάσεις μέσα στις πρώτες 72 ώρες. Αυτές είναι οι πιο “επικίνδυνες” στιγμές, γιατί τότε μιλάει ο θυμός σου και όχι η λογική. Μπορεί να στείλεις μηνύματα εν θερμώ, να πεις βαριές κουβέντες ή να κόψεις επαφές χωρίς να το έχεις σκεφτεί ψύχραιμα. Αν μετά από 72 ώρες εξακολουθείς να νιώθεις το ίδιο έντονα, αυτό σημαίνει ότι το ζήτημα είναι πιθανώς ουσιαστικό και αξίζει να το αντιμετωπίσεις, με καθαρό μυαλό και ώριμη στάση. Αν όμως έχεις ηρεμήσει, ίσως συνειδητοποιήσεις ότι δεν άξιζε την αναστάτωση – και μπορείς να προσεγγίσεις τον άλλον με πολύ διαφορετικό τρόπο.
Στην πράξη, όμως, είναι πραγματικά δύσκολο. Όταν υπάρχει ένταση, δε βλέπεις τα πράγματα καθαρά και, κατά πάσα πιθανότητα, θα μιλήσεις με τρόπο που δε θα ήθελες, με κίνδυνο να χάσεις το δίκιο σου, να βγεις εκτός ελέγχου. Οπότε το να δώσεις στον εαυτό σου χρόνο 72 ωρών, ώστε να δεις τα πράγματα καθαρά, με άλλη ψυχολογία, μερικές φορές μοιάζει με προπόνηση που απλά δεν μπορείς να βγάλεις και καταλήγεις να νευριάζεις περισσότερο, αποτυγχάνοντας πιο έντονα τελικά.
Νιώθεις ότι σε πνίγει το άδικο και θες πάση θυσία να το αποδείξεις τώρα. Δίχως να καταλαβαίνεις, δίχως να σε νοιάζει, όμως, ότι το μόνο που καταφέρνεις είναι να ρίχνεις λάδι στη φωτιά, να εναντιώνεις τον συνομιλητή σου ακόμη παραπάνω και να μπαίνεις σε ένα τριπάκι ίντριγκας χωρίς τέλος, με αποτέλεσμα ο καβγάς να συνεχίζεται χωρίς πραγματική ουσία και ίσως με δυσάρεστη τροπή.
Χίλια δίκια, που λένε, να έχεις, αν δε δώσεις χρόνο, δε θα τα βρεις. Ή μάλλον, ακόμη και να μην έχεις δίκιο, αν καθίσεις και μιλήσεις αργότερα, θα είναι πιο εύκολο να καταλάβεις και να αξιολογήσεις την κατάσταση με την οποία ήρθες αντιμέτωπος. Από την άλλη, υπάρχει και ένα σύνολο ανθρώπων που θέλει τον χρόνο του, θέλει να πέσουν οι τόνοι και να σκεφτεί με ηρεμία τι έχει συμβεί, από φυσικού τους. Γιατί ξέρουν πως αν παρασυρθούν και μιλήσουν, θα χάσουν τον έλεγχο και τα λόγια θα είναι σκληρά, χωρίς ουσιαστικό αντίκτυπο. Είναι οι άνθρωποι που αναγνωρίζουν την αξία της υπομονής.
Δεν έφτασαν, βέβαια, τόσο εύκολα σε αυτό το στάδιο. Χρειάστηκαν εσωτερική δουλειά και υπομονή για να καταφέρουν να υποχωρούν τη σωστή στιγμή από έναν καβγά, μια ένταση, και να επανέρχονται με ηρεμία και συζήτηση. Τότε θα τους βρεις έτοιμους να συζητήσουν με ηρεμία και να παραδεχτούν τα λάθη τους.
Οι 72 ώρες δεν είναι μαγικός αριθμός, σε καμία περίπτωση, αλλά δίνουν ένα χρονικό πλαίσιο αποφόρτισης. Η αδρεναλίνη πέφτει, η ψυχολογία σταθεροποιείται και έχεις χώρο να αξιολογήσεις τι νιώθεις και τι θες να πεις. Είναι ένας απλός τρόπος να προστατεύσεις τον εαυτό σου (και τις σχέσεις σου) από παρορμητικές αντιδράσεις.
Τελικά, λειτουργεί πάντα ο κανόνας των 72 ωρών; Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με βεβαιότητα. Μα, χάνεις κάτι να δοκιμάσεις;
Συντάκτης: Παναγιώτα Γκογκομήτρου
