Από τη σκοτεινή νύχτα ως το εσωτερικό φως, η αναγέννηση πονάει

Το ξέρεις, έτσι δεν είναι; Ότι αυτό που περνάς δεν είναι απλώς θλίψη. Δεν είναι απλώς μοναξιά. Είναι η Σκοτεινή Νύχτα της Ψυχής σου. Και πίστεψέ με, δεν ήρθε για να σε διαλύσει, αλλά για να σε ξαναχτίσει από τα θεμέλια.

Σίγουρα δεν το επέλεξες. Δεν είπες «ναι» σε έναν πόνο που δε σου εξηγείται με λόγια. Αλλά να που η ψυχή σου το κάλεσε. Και να σου πω και κάτι; Κάπου μέσα σου το ήξερες. Ότι ό,τι είχες χτίσει ως τώρα δε σε χωρούσε πια. Ήξερες, το ένιωθες, πως έπρεπε να σπάσει. Να γκρεμιστεί, ρε πουλάκι μου. Όχι για να καταστραφείς… αλλά για να γεννηθείς.

Θα έλεγα, αν με ρωτούσε κάποιος, πως μοιάζει περισσότερο με απώλεια ταυτότητας. Ξυπνάς ένα αναθεματισμένο πρωί και δεν ξέρεις ποιος είσαι. Δε σου κάνει το δέρμα σου, οι σκέψεις σου, οι άνθρωποι γύρω σου. Ακόμη και το φως του ήλιου σε πονάει. Οι ήχοι σε κουράζουν. Ό,τι αγαπούσες μοιάζει κενό. Και ό,τι γύρω σου έμοιαζε σταθερό, τώρα σε προδίδει. Είναι σα να κοιτάς τη ζωή σου απ’ έξω. Σαν να απέμεινες ένα κέλυφος.

Μην πέφτεις στην παγίδα του μυαλού σου όμως. Όχι, δεν είσαι άδειος. Είσαι απλώς στο πέρασμα. Βρίσκεσαι στο ενδιάμεσο. Εκεί που το παλιό σπάει και το καινούριο δεν έχει έρθει ακόμη. Η ψυχή σου τώρα ετοιμάζει χώρο. Είναι ένα είδος αναγέννησης που ξεκινά από το τέλος. Και το τέλος είσαι εσύ. Όχι εσύ όπως σε βλέπουν οι άλλοι, αλλά εκείνη η εκδοχή σου που χτίστηκε για να αντέχει, να δείχνει δυνατή, να ικανοποιεί προσδοκίες και να φοράει μάσκες. Αυτή διαλύεται πρώτη.

Πονάει, δεν θα σου πω ψέματα, και πονάει πολύ. Όχι σαν σωματικός πόνος, αλλά σαν κραυγή ψυχής που δεν ξέρει πού να σταθεί. Μερόνυχτα αδυνατούσα να κοιμηθώ προσωπικά. Όμως πάμε πάλι στα δικά μας… Εκείνη τη στιγμή αδυνατείς να εξηγήσεις τι περνάς. Κανείς δεν σε καταλαβαίνει ακριβώς ή πιο σωστά, καθόλου… Αποσύρεσαι. Μαζεύεσαι. Απομονώνεσαι. Είσαι μόνος. Κι όμως δεν είσαι. Γιατί μέσα στη σιωπή σου, αρχίζεις να ακούς για πρώτη φορά. Ακούς τον χτύπο της καρδιάς σου. Την αλήθεια σου. Τα «θέλω» που είχες θάψει, τα «όχι» που δεν είπες, τα «αρκετά» που δεν τόλμησες να φωνάξεις.

Η σκοτεινή νύχτα σε ξεγυμνώνει. Σε οδηγεί να συναντήσεις το παιδί που κρύβεις μέσα σου. Το τραυματισμένο, παραμελημένο, το αληθινό σου κομμάτι. Εκείνο που ζητούσε αποδοχή και εσύ το φίμωνες, του έλεγες να σκάσει για να μην σε ενοχλεί.

Και τώρα δεν έχεις άλλη επιλογή από το να το κρατήσεις στην αγκαλιά σου. Να του ζητήσεις μια ειλικρινή συγγνώμη. Να το αγαπήσεις όπως δεν το αγάπησε ποτέ κανείς. Γιατί αυτός είναι ο δρόμος. Η επιστροφή στην αυθεντικότητα.

Όχι για να αρέσεις. Όχι για να σε διαλέξουν. Αλλά για να σε διαλέξεις εσύ. Ξανά. Ατόφια, συνειδητά και αυθεντικά.

Θα αλλάζεις. Όχι γιατί πρέπει. Αλλά γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Γιατί κάθε κύτταρο μέσα στο κορμί σου ουρλιάζει για ελευθερία, για αυθεντικότητα. Για ένωση με το φως που τόσο καιρό νόμιζες ότι έχασες.

Και τη στιγμή που θα αρχίσεις να ξεπροβάλλεις από τη σκοτεινή σου νύχτα, δεν θα είσαι πια ο ίδιος. Θα είσαι πιο ελαφρύς, πιο αληθινός, πιο συνειδητός, πιο σοφός και σίγουρα πιο δυνατός. Δεν θα χρειάζεσαι την αποδοχή κανενός. Δεν θα συμβιβάζεσαι ξανά με μισές αγάπες, με ανθρώπους που δεν ξέρουν τι θέλουν. Γιατί εσύ πλέον θα ξέρεις, και για τους δυο, τι ακριβώς θες και τι ακριβώς δεν θες.

Θα κρατάς χώρο μόνο για εκείνους που μπορούν να σε δουν, χωρίς να χρειάζεται να κρύβεσαι πίσω από προσωπεία, συμπεριφορές και ανούσιες λέξεις. Γιατί, μεταξύ μας, δεν ήσουν ποτέ υπερβολικός. Ήσουν απλώς πολύ βαθύς. Και μόνο αυτοί που μπορούν να αντέξουν το βάθος του ωκεανού σου θα μείνουν δίπλα σου. Δεν έχουν φτιαχτεί όλοι για όλα.

Γι’ αυτό σου λέω, η σκοτεινή νύχτα δεν ήρθε, μάτια μου, για να σε τιμωρήσει. Ήρθε για να σου θυμίσει. Για να σε βάλει ξανά στον δρόμο της ψυχής σου. Στον δρόμο του Φωτός και της Αγάπης. Εμπιστεύσου το μονοπάτι σου… το ολόδικό σου μονοπάτι… Αυτό ξέρει και θα σε καθοδηγήσει σωστά σε ό,τι κι αν είναι για εσένα.

Και μην ξεχνάς την πιο πολύτιμη φράση: «Στο τέλος όλα θα πάνε καλά… αν δεν πάνε, δεν είναι το τέλος». Και τώρα που τα είπαμε και τα ξέρεις, μη φοβηθείς. Δώσε χρόνο και φροντίδα στον εαυτό σου και σου υπόσχομαι πως θα περάσει… Και την επόμενη φορά που το Σύμπαν θα σου στείλει ακόμη μία για να σε αναβαθμίσει, εσύ θα ξέρεις, θα είσαι έτοιμος, και είμαι σίγουρη πως στο τέλος αυτής της επίπονης διαδικασίας θα νιώθεις ευγνωμοσύνη για τον άνθρωπο που γίνεσαι… ή για τον άνθρωπο που ξαναβρήκες.

Keep going…