«Οι Ψυχοκόρες» τίμησαν τη γυναικεία δύναμη μέσα στην ανδροκρατούμενη Ελλάδα του '50

Η στιγμή που περίμενες όλη την ημέρα έφτασε. Έχεις ξαπλώσει στον καναπέ σου με το κλιματιστικό στους 20° και τα αγαπημένα σου σνακ να σου κρατάνε συντροφιά όντας single για ακόμη ένα καλοκαίρι και όχι δεν κλαίω απλά συγκινήθηκα! Ας επιστρέψουμε στο θέμα μας, με αφορμή μια νέα σειρά που πρόκειται να προβληθεί το ερχόμενο φθινόπωρο  με τίτλο «Το σπίτι δίπλα από το ποτάμι» της αγαπημένης μας συγγραφέα Λένας Μαντά θυμήθηκα μια από τις αγαπημένες μου τηλεοπτικές σειρές που έχει ήδη προβληθεί τον περασμένο χειμώνα με τίτλο «Οι Ψυχοκόρες».

Ένα δράμα εποχής βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, που με μια γλυκόπικρη ματιά ξεδιπλώνει τη ζωή στην Ελλάδα της δεκαετίας του ’50 , τότε που οι γυναίκες άρχισαν να κάνουν τα πρώτα τους βήματα προς μια πιο ενεργή θέση σε μια άκρως ανδροκρατούμενη κοινωνία.

Η δεκαετία του ’50 στην Ελλάδα δεν ήταν ό,τι πιο ροζ… Ο πόλεμος είχε τελειώσει, αλλά άφησε πίσω του μια χώρα διαλυμένη, γεμάτη φτώχεια, πείνα και «μισούς» ανθρώπους. Οι γυναίκες  είχαν σηκώσει στις πλάτες τους το σπίτι, τα παιδιά και όλη τη ζωή, χωρίς πολλά πολλά. Μέσα σε όλη αυτή την ασπρόμαυρη πραγματικότητα, κάποιες βρήκαν τη δύναμη να ονειρευτούν λίγο πιο ροζ.

Η Ελλάδα της εποχής ήταν έντονα επηρεασμένη από τα ευρωπαϊκά πρότυπα, ιδιαίτερα από τη γαλλική κουλτούρα και την αμερικανική πολιτική.Η μόδα, το θέατρο, η λογοτεχνία, όλα κουβαλούσαν λίγη από τη γαλλική φινέτσα και τον αμερικανικό τρόπο ζωής. Για παράδειγμα, την ίδια περίοδο, έκαναν την εμφάνιση τους και οι πρώτες ηλεκτρικές συσκευές, όπως το ηλεκτρικό σίδερο και οι μοντέρνες κουζίνες και ο ρόλος της οικογένειας ήταν κυρίως παραδοσιακός. Οι ευκατάστατες κυρίες είχαν αναλάβει αποκλειστικά τη φροντίδα του σπιτιού με τις ηλεκτρικές συσκευές, το προσωπικό αλλά και την πολυτέλεια ενός αυτοκινήτου. Σε αντίθεση με τη μέση Ελληνίδα η οποία συνεχίζει ακάθεκτη με τα χέρια της, πλένοντας, σιδερώνοντας, μεγαλώνοντας παιδιά, και υπηρετώντας το σπιτικό της πάντοτε κάτω από δύσκολες συνθήκες με ελάχιστους πόρους και χωρίς βοήθεια.Για πάμε να δούμε όμως  πως θα ανταπεξέλθουν οι τέσσερις αγαπημένες μας ηρωίδες στην πρωτεύουσα της Ελλάδας δεδομένου ότι κατάγονται από ένα μικρό χωριό και μια ταπεινή οικογένεια.

Ας ξεκινήσουμε με τη μεγαλύτερη ηρωίδα της ιστορίας, την αγαπημένη μας Μαρίκα.Ένα σαφές παράδειγμα του γυναικείου ρόλου που έφερε η εποχή εκείνη για τις γυναίκες, καθώς ήταν υπάκουη,« εκπαιδευμένη» από την κοινωνία να μη ζητάει πολλά και να πορεύεται με όσα τις δίνονταν, ανθεκτική στις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης με μόνιμο μέλημά της τη φροντίδα των δικών της ανθρώπων.Στο πρόσωπο της συναντάμε μια ήρεμη δύναμη που ξεχειλίζει ζεστασιά στοργή και αγάπη όπως ακριβώς, μια μητρική φιγούρα.

Συνεχίζουμε με τη δεύτερη ηρωίδα μας τη συμπαθητική Φρόσω.Μια νεαρή καλοσυνάτη κοπέλα προικισμένη με το ταλέντο της οικοκυρικής αλλά και με πλούσιο εσωτερικό κόσμο.Ένα πλάσμα από τη φύση του ταπεινό, αδικημένο από τη στάση του κόσμου.Η εξωτερική της εμφάνιση και η ήπια συμπεριφορά της παντρεύτηκαν ως αδυναμία, μετατρέποντάς τη σε μια επικίνδυνη γυναίκα έτοιμη να προστατέψει τα συμφέροντα ή την οικογένεια της με κάθε τρόπο.

Στη συνέχεια γνωρίζουμε τη Βασιλική  τη “μοντέρνα” για την εποχή της. Ένα ατίθασο, νεαρό κορίτσι που διψούσε για μάθηση, γεμάτη δυναμισμό και αυτοπεποίθηση. Η αγάπη της για τα γράμματα δεν πέρασε απαρατήρητη όπως και το όραμα της για ένα καλύτερο αύριο…με τη βοήθεια της κ Μάγιας βρέθηκε να συμμετάσχει σε εργατικές διεκδικήσεις και να αγωνίζεται πλάι στις εργάτριες καθώς πίστευε πως η θέση της γυναίκας δεν είναι μόνο στο σπίτι αλλά και στην κοινωνία. Ήταν, με έναν τρόπο, μια φεμινίστρια πριν καν η λέξη αποκτήσει το βάρος που έχει σήμερα.

Στο τέλος θα μιλήσουμε για τη μικρότερη ηρωίδα της ιστορίας, το Δεσποινιώ.Ένα κορίτσι ιδιαίτερα συναισθηματικό αν και λιγάκι αφελές, καθώς με την ευπιστία και απειρία της λόγου του νεαρού της ηλικίας της έχει την τάση να εξαπατάται.Παρ’ όλα αυτά, η Δέσποινα είχε δεχτεί έντονες επιρροές από τη «καλή κοινωνία» και κατάφερε να ανέβει κοινωνική τάξη όταν μπήκε στον κόσμο των καλλιτεχνικών και της μόδας.Αυτό της άνοιξε νέους ορίζοντες, χωρίς όμως να ξέρει πως να προστατευτεί από τους κινδύνους που κρύβει ο κόσμος του θεάματος.

Παρά τις δυσκολίες και τις αδικίες της εποχής, αυτές οι γυναίκες κατάφεραν να επιβιώσουν, αναδεικνύοντας πως η δύναμη δεν είναι πάντα φανερή, αλλά κρύβεται μέσα στην καρδιά τους. Άραγε, είναι τελικά αδύναμο το γυναικείο φύλο; Αν ρωτήσεις τη Μαρίκα, τη Φρόσω, τη Βασιλική και τη Δέσποινα… Θα χαμογελάσουν θα αγκαλιαστούν σφιχτά και θα προχωρήσουν …

όπως πάντα.