Το δάσος του Φενεού δεν υπάρχει πια. Στις 22 Ιουλίου 2025, μια σπίθα, ίσως ανθρώπινη αμέλεια, ίσως απλώς αδιαφορία, έγινε ο πυρήνας της μεγαλύτερης οικολογικής καταστροφής του φετινού καλοκαιριού. Σε λιγότερο από 48 ώρες, πάνω από 11.000 στρέμματα δάσους έγιναν παρανάλωμα του πυρός. Πάνω από τα μισά ήταν παρθένα έκταση κεφαλληνιακής ελάτης, είδος που δεν αναγεννάται φυσικά χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση.
Μέσα σε δύο μέρες έγινε στάχτη. Ήταν ένα από τα τελευταία παρθένα ελατοδάση της Πελοποννήσου. Ένα τοπίο που είχε ζωή, σκιά, φως, νερό, μυρωδιές. Τώρα, το μόνο που έμεινε είναι σιωπή και μαυρίλα.
Η φωτιά ξεκίνησε ξαφνικά. Κανείς δεν πρόλαβε να καταλάβει πόσο γρήγορα θα εξαπλωθεί. Ο αέρας την έσπρωχνε σαν να ήθελε να προλάβει να κάψει τα πάντα. Οι κάτοικοι κοιτούσαν τον ουρανό να κοκκινίζει. Οι καμπάνες χτυπούσαν. Τα χωριά εκκενώθηκαν. Οι άνθρωποι έφυγαν με σκυμμένο κεφάλι, αφήνοντας πίσω ό,τι αγαπούσαν.
Δέντρα που είχαν φυτρώσει πριν δεκαετίες. Ζώα, κυψέλες, αποθήκες. Μια ζωή. Ένα τοπίο που δεν ήταν απλά ωραίο, ήταν δικό τους. Ήταν κομμάτι της καθημερινότητας και της ψυχής τους. Ήταν ο τόπος που μεγάλωσαν, που ησύχαζαν, που πήγαιναν τις Κυριακές για περίπατο.
Τώρα δεν έχει μείνει τίποτα.
Και το χειρότερο; Δεν ξέρουν αν μπορεί να ξαναγίνει. Η κεφαλληνιακή ελάτη δε φυτρώνει εύκολα ξανά. Χρειάζεται χέρια, φροντίδα, σχέδιο. Όχι απλώς μια βροχή. Όχι τον χρόνο μόνο του. Οι κάτοικοι δεν έχουν λόγια. Λένε μόνο “πονάμε”. Δε φωνάζουν πια. Δε γράφουν μακροσκελείς αναρτήσεις. Μόνο ανεβάζουν μια φωτογραφία απ’ το πριν, και μια απ’ το τώρα. Αυτό τα λέει όλα.
Μια τοπική κάτοικος έγραψε στα κοινωνικά δίκτυα:
“Είναι δύσκολο να χωνέψεις ότι δεν μπορείς να πας πια εκεί που μεγάλωσες. Ότι το βουνό σου έγινε στάχτη. Ότι το δέντρο που έπαιζες παιδί δεν υπάρχει πια. Κανείς δεν θα το πει στις ειδήσεις έτσι. Μα για μας, ο Φενεός ήταν σπίτι.”
Δε ζητούν πολλά. Ζητούν να μην ξεχαστεί. Να μη μείνει άλλο ένα “κρίμα”. Να μη γραφτεί το ίδιο άρθρο για άλλο βουνό, σε άλλον τόπο, του χρόνου. Δε θέλουν ούτε ήρωες, ούτε βαρύγδουπες υποσχέσεις. Θέλουν απλά κάποιον να τους ακούσει. Και να πράξει. Να καθαριστούν μονοπάτια. Να φτιαχτούν αντιπυρικές ζώνες. Να υπάρξει επιτήρηση. Πρόληψη. Αξιοπρέπεια. Γιατί όταν καίγεται ένα δάσος, δε χάνεται μόνο φύση. Χάνεται και μια μνήμη. Ένας τρόπος ζωής. Ένα κομμάτι από το ποιοι είμαστε.
Και τώρα, στην κορυφή του Φενεού, εκεί που κάποτε φυσούσε ένα καθαρό αεράκι ανάμεσα στα έλατα, δεν ακούγεται τίποτα. Ούτε πουλί, ούτε θρόισμα…….. Το απόλυτο τίποτα. Μόνο ο αέρας. Και η στάχτη που σηκώνεται από το χώμα. Και μέσα σε αυτή τη σιωπή, ένα ερώτημα γυρίζει:Αν αυτό δε μας ξυπνάει, τι άλλο πρέπει να καεί;
Πηγή εικόνας: dnews
Συντάκτης: Σοφία Γεωργούλα
